nieuw
24-05-2006 om 21:27 uurIk ben nieuw op dit forum en zal me dus eerst even voorstellen. Ik ben Cato (32), getrouwd met Mark (32) en moeder van vier fantastische kinderen: Aimélie (6), Lucas (5), Nathan (2) en Felize (2 maanden). Alle vier hebben ze astma ;(
Dit vindt ik soms echt ongelofelijk heftig. Ik had zelf totaal geen ervaring met astma, mijn man ook niet. Toen Aimélie geboren was, vertoonde ze al heel snel tekenen van astma, zo weten we nu. Toen hadden we echt geen idee! Al snel kwamen we voor haar benauwdheid met haar in het ziekenhuis, maar astma kon het volgens de kinderarts niet zijn. Een half jaar lang hebben we met haar 'geklooid', van de ene naar de andere ziekenhuisopname. Toen eindelijk de diagnose astma om de hoek kwam kijken, was dit voor ons eerlijk gezegd best wel een opluchting. Eindelijk wisten we wat het was en kon er iets gedaan worden aan haar benauwdheid. Ook nadat Lucas en Nathan geboren werden, waren ze al snel benauwd. Gelukkig wisten we nu dat het astma was en hoefden we niet weer dat hele traject te doorlopen. We hebben de jongens gelijk astmamedicijnen gegeven en daar zijn ze nooit meer vanaf gekomen. Tijdens mijn laatste zwangerschap, van dochter Felize, hebben we nog even de hoop gehad dat zij géén astma zou krijgen. Maar helaas... gisteren was ook zij voor het eerst enorm benauwd: heel veel hoesten, geen borstvoeding willen, blauwe lippen en de huid tussen haar ribben stond strak. Ondanks dat we er rekening mee hadden gehouden, was het voor de vierde keer een enorme klap.
Mark en ik hebben altijd de instelling gehad om te proberen een gewoon leven te lijden. Maar we zijn wel tot de conclusie gekomen dat dat heel erg moeilijk is. Elke nacht is er wel één kind benauwd en we lopen de hele dag met puffers achter de kinderen aan. Een jaar geleden werd de situatie echt onhoudbaar. Mark en ik werkten tot die tijd nog allebei. Samen hebben we toen besloten dat Mark zou stoppen met werken, om fulltime voor de kinderen te kunnen zorgen. Dit was voor ons een heel moeilijke beslissing. Voor ons gevoel gaven we ons toen over aan de situatie, alsof de astma het van ons gewonnen heeft.
Ik vind het heel fiijn om ervaringen over het dagelijks leven op dit forum te kunnen lezen. Soms heb ik echt het gevoel dat wij ons in een grote uitzonderingspositie bevinden. Maar als ik dan jullie verhalen lees, krijg ik meer het gevoel dat wij ook een normaal gezin zijn...
Cato
Jeetje Cato wat een heftig verhaal!! En wat bijzonder dat alle kinderen astma hebben en jullie, als ouders, geen astma-klachten hebben. Komt het elders in de familielijnen wel voor?
Het moet inderdaad een hele moeilijke stap geweest zijn dat een van jullie voortaan thuis zou blijven. Ik hoop voor je man dat hij toch over een aantal jaar weer wat kan gaan doen, al is het maar een paar uurtjes! Toch geloof ik zelf niet in het 'overgeven aan astma', het is, hoe naar ook, iets dat bij jullie gezin hoort en daar pas je je leven bij aan. Net zoals je aanpassingen in huis zou doen als een van de kinderen visueel gehandicapt zou zijn of anderszins iets zou mankeren. Ertegen strijden heeft geen enkele zin, daar gaat de astma niet mee weg.....
Jullie zullen het een plaatsje moeten geven Cato en daar wens ik jullie heel veel sterkte mee!!
Groeten,Syl
Hoi Cato,
WELKOM op het forum *O*
Goh ik heb je verhaal gelezen, lijkt me heel moeilijk voor jullie als ouder om 4 kinderen met astma te hebben terwijl jullie als ouders geen astma hebben. Ook als je wel astma hebt als ouder is het moeilijk lijkt me, maar misschien dat je dan engszins "rekening" houd dat je kind misschien ook astma-klachten krijgen.
Ik hoop dat je veel aan het forum zult hebben :Y
Groetjes
Miranda
Jeetje Cato, vier kinderen met astma.... Lijkt me inderdaad dat je dan gemiddeld genomen geen nacht doorslaapt :N (Ik heb er maar twee met astma, en bij mij is doorslapen al een zeldzaamheid...) Sterkte hoor!