Mijn dochter en ik..

Hallo allemaal,

Ik ben Cis, 46 jaar en moeder van twee kinderen. Een zoon van 22, gezond als een vis en een dochter van 15 met astma.

Na 7 weken te vroeg te zijn geboren met een gewicht van 1100 gram is deze doorbijtster opgegroeid tot een behoorlijk weerbare meid, vol leven en vechtlust.

Toen ze uit de couveuse kwam, zat zij van top tot teen onder het exceem. De voortekenen.. van wat later haar leven zou gaan beheersen.
Na een paar jaar geklungel met antibioticumkuren, hoestdranken e.d. werd eindelijk duidelijk, dat haar verkoudheden astma-aanvallen waren.
Goed, dat wetende, ga je ermee aan de slag.
Pufjes, je huis saneren, de hele rataplan.
Op haar zesde werd zij voor het eerst opgenomen in het ziekenhuis. De laatste paar jaar gemiddeld 2 á 3 keer per jaar. Als zij weer ontslagen wordt, is zij weer vol levenslust en goede moed. Maar ja, de wintermaanden zijn gewoon erg zwaar voor haar. Ook het eind van het schooljaar is pittig voor haar, de vermoeidheid speelt dan een grote rol.
Ik heb altijd voor ogen gehouden, okee ze is chronisch ziek, maar dat mag de pret niet drukken. We gaan vooral niet zielig en overbeschermend doen. Daar is het ook het kind niet naar. Vanaf voor haar geboorte is ze al aan het knokken en je krijgt haar er zomaar niet onder.
Ik ben dan ook erg trots op haar en hoe zij met dingen omgaat. Ze blijft niet hangen in dingen die voorbij zijn.
Ze baalt ervan dat ze niet kan sporten, zoals andere kinderen, en ook haar sociale leven op school krijgt regelmatig een deuk, maar ze doet haar best hier goed mee om te gaan.
Sinds twee jaar zit ze nu op kunstschaatsen, dat gaat behoorlijk goed en daar is ze dan ook heel fanatiek in. Zo fanatiek, dat ze wekenlang verzweeg, dat het eigenlijk niet kon i.v.m. haar benauwdheid en toen ze laatst dan ook weer werd opgenomen, vertelde ze uiteindelijk aan de arts, dat het al een paar weken niet goed ging..
Verder heeft ze een pony, maar gelukkig heeft ze een fijne verzorgster gevonden, die haar helpt wanneer het haar te zwaar is.
Overigens, paarden is zo'n beetje het enige waar ze niet allergisch voor is, tot haar grote vreugde!
Ze heeft haar droom, die ze vanaf haar 4e al koestert, veearts worden, nu ingeruild voor een andere. Toen ze afgelopen januari in het ziekenhuis lag, zei ze ik moet mijn toekomstbeeld toch maar bijstellen. Want ja, je kunt wel zeggen tegen haar dat je alles kan bereiken wat je wilt, maar veearts is i.v.m. haar allergieën niet echt realistisch..
Na maanden van bedenken wat ze dan zou willen gaan studeren, is zij nu van plan (naar aanleiding van de serie CSI, de boeken die zij hierover leest, verslindt..) forensisch rechercheur te worden.
Ze weet al, waar ze gaat studeren, ze heeft alle opleidingen in Europa al vergeleken met die in Amerika en Amerika gaat het worden.
Als alles maar goed gaat met haar school...

Je ziet het, het is geen zielig hoopje, maar iemand met een doel in haar leven. Toch is het af en toe zwaar voor mij als haar moeder, om haar zo te zien knokken en zwoegen.
Ik hoop, uit de grond van mijn hart, dat zij haar droom mag verwezenlijken.
Eerst de middelbare school maar eens afronden..

Nou ja dit gaat dus meer over mijn dochter, dan over mijzelf, maar daarvoor heb ik me ook geregistreerd op dit forum.

Ik hoop, dat iedereen op dit forum er wat aan heeft, zich kan uiten, problemen kan voorleggen en elkaar tips kan geven, elkaar moed in kan spreken op momenten dat je je wat minder voelt..
Van wat ik tot nu toe gelezen heb, gebeurd dit regelmatig. Vandaar mijn registratie..

Groetjes
Cis