Prednisolon of zelf klaren?

Astma, zeker ernstig instabiel astma gaat vaak gepaard met aanvallen van soms heftige benauwdheid, een piepende ademhaling, hoesten en slijm opgeven.

Van belang is die aanvallen zoveel mogelijk te voorkomen, en als ze toch komen, die zo snel mogelijk te behandelen om te voorkomen dat zo'n aanval leidt tot schade of ziekenhuisopnames (of erger!).

Voorkomen van aanvallen kan door het vermijden van prikkels, zoals rook en allergenen, met inhalatiemedicatie (meestal ontstekingsremmers zoals inhalatiecorticosteroïden) en in een aantal specifieke gevallen met behulp van injecties met biologicals.

Het stappenplan voor de behandeling van astma is bij huisartsen, kinderartsen en specialisten voldoende bekend om de meeste patiënten goed te kunnen helpen en het astma onder controle te krijgen en te houden. Voor die biologicals moet je bij de specialist zijn.

Mocht er toch een astma-aanval optreden is tijdige toediening van (meer) luchtwegverwijders nodig en vaak ook van extra ontstekingsremmers zoals prednison of prednisolon. Die zijn bewezen effectief bij astma.

Als het blijft bij een enkel kuurtje zijn ze relatief veilig en valt het met de bijwerkingen doorgaans wel mee. Het is wat anders als je vaker kuurtjes nodig hebt of zelfs een onderhoudsbehandeling met prednisolon. Dan is verwijzing naar een specialist nodig voor alternatieven zoals de biologicals.

Ik zou huiverig zijn om aan te bevelen om astma-aanvallen zelf te klaren, zoals de vraagstelster suggereert. Een astma-aanval is een potentieel levensbedreigende situatie. Natuurlijk zijn lang niet alle aanvallen zo ernstig. Als astma langer bestaat voelen de meeste patiënten wel min of meer hoe ze ermee om moeten gaan. Toch zijn er ook patiënten die een heftige aanval nauwelijks voelen aankomen en dan is snel handelen geboden. Soms kan een patiënt zich redden met extra pufjes, maar ik zou het risico niet willen nemen.

Bij ons heeft de patiënt met ernstig instabiel astma meestal prednisolon in voorraad, om tijdig te kunnen starten. En als de dokter starten van zo'n kuurtje adviseert zou ik dat advies opvolgen.

Dank voor uw antwoord en uitleg, fijn!

Ja is zeker helder! Bedankt

Wat wellicht, in alle bescheidenheid, nog een aanvulling kan zijn is dat niet elke longaanval per definitie met dezelfde dosering prednison behandeld hoeft te worden of met het standaard aantal dagen. Dat hangt van de situatie en ernst van dat moment af.

Dat bedoelt de arts denk ik ook met dat iedere patiënt ongeveer wel weet wat en wanneer…

Vraagt een goede kennis van je lichaam en je ziekte(verloop)

Daar heb je gelijk in Edelweiss. Goeie aanvulling, op alle punten die je noemt, vind ik. Hoef je niet bescheiden over te doen.

Iedere longaanval verloopt inderdaad anders. Daarbij telt ook dat prednisolon niet vanzelfsprekend aanslaat in positieve zin. Hoe groot de kans is dat het aanslaat hangt mede van je fenotype af. Als die kans relatief klein is, dan heb je wel de eventuele nadelen op korte en lange termijn, maar geen voordeel.

En als je dan in een nieuwe fase van je ziekte komt, dan is wat extra ondersteuning van een (long)arts wel weer fijn. Het is eigenlijk een levenslange leercurve.

oke ik heb nog niet zolang astma, wel copd dus eigenlijk weet ik niks over astma, bedankt voor de uitleg.

Ik heb al mijn hele leven astma en lees de laatste tijd ineens allemaal voor mij onbekende termen, zoals biologicals. En zo had ik ook nog nooit gehoord van longaanval. Is het verschil dat een longaanval langer duurt en een astma aanval plots en kort is? (bv na inspanning of hoestbui na in de lach schieten?). De informatie op thuisarts over longaanval past bij wat ik heb na elke luchtweginfectie.

Ik ervaar bv al tientallen jaren geen "typische" piepende ademhaling meer zoals ik dat had als kind. Maar als ik naar de huisarts ging en vertelde het benauwd te hebben, werd er naar mijn longen geluisterd en gezegd nee hoor "niks aan de hand" (geen reutelende geluiden, dus geen astma aanval?). Na een aantal keer zo het deksel op mijn neus te krijgen, ga je maar niet meer naar de huisarts. Maar ondertussen zwaar beperkt zijn in mijn energie, mijn dagelijkse bezigheden niet kunnen doen, moeite met gesprekken voeren (te vermoeiend, steeds moeten gapen voor extra lucht) etc. Ik ben dan ook terug bij af wat betreft conditie; (snel)wandelen en fietsen gaat eigenlijk niet. Op mijn astma na ben ik verder fit, en als je verkoudheden buiten beschouwing laat is mijn astma zeer stabiel. Alleen met jonge kinderen op verschillende scholen heb je elke paar weken weer een nieuwe infectie in huis. Voor ik volledig hersteld ben, is de volgende vaak alweer aan de beurt.

Herstel na een luchtweginfectie duurt ook steeds langer. Maar tot nu toe dus altijd zelf "opgelost" met geduldig (gefrustreerd) afwachten en tijdelijk extra medicatie. Dit alles in overleg met huisarts/longarts/astmaverpleegkundige, op moment van reguliere controle (lees als er dus niets aan de hand is). Als ik dit antwoord hierboven nu lees, lijkt het alsof dat niet de juiste aanpak is? Dat zo'n longaanval niet iets is om zelf mee aan te modderen? ***confused

Alle longartsen die ik tot nu toe heb gehad, zeggen dat er van een longaanval sprake is als je prednisolon (en eventueel ook antibiotica) nodig hebt.

Zo niet, dan is er sprake van een gewone luchtweginfectie. Die overigens ook heel pittig kan zijn.

Afhankelijk van de afspraken met je zorgverlener kun je prima zelf aanmodderen. Er zijn bijvoorbeeld veel mensen die de dosering van hun puffers zonder overleg mogen op- en afschalen. Dat is dan natuurlijk wel besproken met de arts, waarbij minimale en maximale doseringen worden afgesproken. Binnen die range mag je dan zelf spelen.

Daarnaast zijn er ook mensen die van hun longarts toestemming hebben gekregen om zonder overleg te starten met prednisolon en/of antibiotica. Als dat laatste het geval is, heb je tijdens een longaanval niet altijd een (long)arts nodig. Met een beetje geluk kom je dan uit met de reguliere afspraken.


Als je je prettig voelt bij hoe het nu gaat, dan kun je zo doorgaan. Dan sturen je longzorgverleners je wel bij als zij vinden dat daar aanleiding toe is.

Als je twijfelt of je goed bezig bent, kun je dit met je longverpleegkundige bespreken. Samen met haar kun je eventueel een astma actieplan schrijven. Daarin staat wat je wanneer kunt doen (medicatie, leefstijl, wanneer bel je).

Dat kan een houvast zijn als je klachten toenemen.


Succes!

Dankjewel voor je reactie, Suus. Ik heb inderdaad met mijn longarts afgesproken dat ik binnen bepaalde range mag doseren, omdat ik bij continu de voorgeschreven dosering teveel last heb van bijwerkingen. Als het goed gaat, kan ik met de helft toe, bij luchtweginfectie kan ik weer de voorgeschreven dosis aanhouden. Dat voelt echter altijd wel als achter de feiten aanlopen, omdat vooral de corticosteroïden pas na een paar weken optimaal werken.

Ik ben heel wat gewend qua benauwd zijn en raak daar niet van in paniek, maar ben een aantal keer zo benauwd geweest, dat ik wel akelig werd en ik naar huisartsenpost ben geweest. Daar werd ik weggestuurd met de botte opmerking dat ik geen astma kon hebben, omdat zowel in- als uitademen moeilijk ging. Dat was volgens die arts hyperventilatie en astma was alleen moeite met uitademen (pas een aantal jaar daarna kwam ik erachter dat hij doelde op de situatie van een longtest, als er niet specifiek klachten zijn, dat dan bij astmapatiënten specifiek de geforceerde ademhaling langzamer gaat dan bij gezonde personen. Totaal niet vergelijkbaar met een luchtwegobstructie, wanneer logischerwijs beiden moeilijk gaan). Maar goed, door dat soort ervaringen, denk ik wel 3x na voor ik aan de bel trek en zit meestal de klachten uit.