nooit meer de oude na longontsteking
31-10-2013 om 11:30 uurRuim 2 jaar geleden kreeg ik (licht niet-allergisch astma) een longontsteking. Voor de LO nam ik 1 of 2 pufjes Symbicort + 5 mg montelukast per dag, na de LO waren dat 6 pufjes. Op advies van mijn HA heb ik dat omgezet in 4 pufjes Foster omdat dat dieper in de longen komt.
Ik had gehoopt deze dosering weer af te bouwen, voor de LO nam ik immers een heel lage dosis medicatie. Maar het lukt me niet, ik zit na 2 jaar nog altijd op dezelfde dosering.
Na de LO heb ik in korte tijd nog 5 keer bronchitis gehad. Sindsdien neem ik elk jaar broncho-vaxom en ik heb nu al lang geen bronchitis meer gehad. Gelukkig maar, anders zou ik mijn medicatie nog verder moeten verhogen.
Ook ben ik na de LO nooit meer op mijn oude energieniveau gekomen en daar heb ik erg veel last van. Ik heb een zoon (7) en een baan (60%) en ik moet ontzettend op mijn tenen lopen om alle ballen in de lucht te houden. Ik sport 1 keer per week. Ik zou graag 2x per week sporten, maar ik kan het niet opbrengen.
De laatste tijd is de druk op mijn werk erg hoog geworden, eigenlijk werd het gewoon een voltijdse baan en het is me teveel geworden. Na een onnozel incidentje vorige week ben ik zo'n beetje ingestort en heb ik me een dag ziek gemeld. Eerst voelde ik me daar schuldig over, maar op de dag dat ik thuisbleef, had ik de hele dag een soort spanningshoofdpijn en was ik overgevoelig voor licht en geluid. Daarna heb ik weer twee dagen gewerkt en nu is het gelukkig vakantie.
Ik weet nu even niet hoe ik verder moet. Waar komt die eeuwige vermoeidheid toch vandaan? Kan dat nog steeds door mijn longen komen? Mijn longen zijn altijd bijna zuiver, nooit echt helemaal, maar ook nooit echt onzuiver. Ik ben vorig jaar gestopt met montelukast vanwege de bijwerkingen, ik dacht eigenlijk dat die vermoeidheid ook zo'n bijwerking was, maar het gaat niet over. Anderhalf jaar geleden heb ik een ijzertekort gehad, maar dat is inmiddels allang weer in orde.
Twee jaar voor mijn LO is na een zware bronchitis intrinsiek astma bij mij vastgesteld, hoewel ik er achteraf gezien ook daarvoor al last van gehad heb. Ik ben toen begonnen met Symbicort en ik kan sindsdien ook echt niet meer zonder medicatie, terwijl mijn (toen nog niet vastgestelde) astma de jaren daarvoor enkel opspeelde bij verkoudheden. Ik was voor de LO ook al regelmatig moe, maar sinds de LO zijn het echt een soort vermoeidheidsaanvallen.
Wat is dit toch? Ik heb toch hopelijk geen cvs?
Hi Mamm-loic,
Ik herken veel van het "jongleren" van alle taken in het dagelijkse leven en dit niet vol kunnen houden.
Ook al is er bij mij nooit sprake geweest van longontsteking.
Ik trek het niet meer om enkele dingen achter elkaar te doen, een trap oplopen betekent echt moeten gaan zitten en soms zelfs liggen omdat zitten echt niet meer lukt.
Douchen gebeurd bij mij met een douchestoeltje en lopen is alleen mogelijk wanneer ik elke 100 meter kan zitten.
Wat je noemt over vermoeidheid is herkenbaar evenals het nooit volledig vrij zijn van klachten.
Ik ben heel benieuwd naar het antwoord van de longarts en hoop dat je ergens ingang krijgt om verlichting van je klachten en opbouw van je energievermogen te krijgen.
P.S. Ik heb naast de astma en reuma ook CVS en kan alleen maar zeggen dat de diagnose CVS heel vaak samen gaat met andere chronische ziektes en aandoeningen.
Probeer in elk geval zoveel mogelijk binnen je grenzen van wat jij aankunt te blijven en als je echt te moe of te benauwd bent neem die rust.
Als het wel lukt kun je een stapje verdergaan, maar áls je last hebt van CVS dan is overbelasting funest voor je herstel.
1 keer overbelasten heb je dan soms weken of maanden last van.
Dag Selah,
Bedankt voor je reactie. Wat rot dat jij zo weinig energie hebt, dan heb ik eigenlijk nog weinig reden tot klagen. Hoe oud ben jij eigenlijk? En heb jij nog jonge kinderen?
Het gekke bij mij is, dat ik een heel leuke baan heb waar ik echt heel veel plezier in heb. Ik geef NL les aan anderstalige volwassenen. En op de momenten dat ik voor de klas sta, heb ik energie genoeg. Maar spijtig genoeg komt daarna de man met de hamer langs. Waarschijnlijk werk ik gewoon op adrenaline ofzo. Drie dagen Parijs? Geen probleem: metro in (trappen!), metro uit (trappen!), wandelen, rondkijken, ik kan er geen genoeg van krijgen. Maar daarna... Als ik langer op vakantie ga, moet ik tussendoor weleens uitrusten, adrenaline kan me wel drie dagen op de been houden, maar geen twee weken.
In een normaal werkritme kom je hoe dan ook in een sleur terecht: op tijd opstaan, zoon klaarmaken voor school, lunchpakket maken, enz. Daarbij mijn eigen werk, ik sta ook twee keer per week 's avonds voor de klas. Dan kom ik om 22.30 thuis, maar de volgende dag moet ik weer op tijd mijn bed uit voor mijn zoon. Mijn vriend doet ook veel met hem, maar heeft een visuele handicap waardoor bepaalde dingen toch op mij neerkomen.
Meestal kon ik 's middags in een dip terecht: alsof er een zware, warme deken over me heen wordt gegooid. Soms geef ik eraan toe door even te gaan rusten, maar daar wil ik geen gewoonte van maken.
Voltijds werken zou me echt niet lukken. Als ik hoor wat voor rooster bepaalde collega's hebben, begrijp ik niet hoe ze het volhouden. Toch kon ik dat vroeger ook (90% waarvan 3 avonden). Toen had ik nog wel geen kind, maar toch. De eerste jaren toen onze zoon er was, werkte ik ook veel meer uren dan nu (80%), terwijl hij ons toen nog 's nachts wakker maakte. Ik doe nu (sinds mijn longklachten) bewust maar 60% omdat ik me anders voortdurend ziek zou moeten melden. Al vraag ik me wel af wat dat later zal betekenen voor mijn pensioen.
Nu heb ik een heel moeilijke klas (beginners en gevorderden door elkaar) waarover veel vergaderd wordt en waarvoor de lesvoorbereidingen veel teveel tijd in beslag nemen. Eigenlijk is het nu gewoon een 100%. Geen wonder dat ik al na enkele weken ben ingestort. Maar die klas duurt tot eind juni en ik zie er momenteel gewoon geen gat meer in.
Sporten (badminton) gaat redelijk, behalve de enkels die ik speel tijdens competitiewedstrijden. Ik raak te snel buiten adem (+ lichtjes duizelig) en speel voornamelijk op techniek en spierkracht. De laatste tijd heb ik ook steeds vaker pijn na zo'n wedstrijd (spierpijn, bekkenpijn, dikke knie, steeds iets anders). Toch wil ik dit graag volhouden, want het sporten houdt mijn longcapaciteit op peil.
Sorry voor het warrige verhaal, het valt niet mee om de structuur van mijn vermoeidheid te achterhalen.
Ik vind je verhaal niet warrig hoor. Ik ben nu zelf even wat slechter in staat om te zeggen wat ik "moet" zeggen. ;)
Ik ben 32+1 jaar oud, moeder van een zoon van 11 met een ernstige vorm van autisme, motorische beperking, een aangeboren darmafwijking, gedragsproblemen, kenmerken van ADHD en veel allergie klachten.
Zorgen voor hem is dus regelmatig een probleem en kost meer energie dan ik soms heb.
Gemaksopvoeding noem ik het wel eens.
Het is hem paaien met aardappels voor mij kunnen/moeten/mogen schillen met de wetenschap dat hij daarna even op de computer mag bv.
Als je een zoon/dochter van 7 jaar oud hebt is het moeilijk om hem/haar te vragen iets voor je te doen anders dan zijn schoenen bij de deur zetten, jas ophangen, zijn kleding in de wasmand gooien en/of tafel dekken/afruimen.
Wat mij vaak helpt is direct na het avondeten de ontbijttafel klaar te zetten, schoolkleding klaar te leggen, te zorgen dat de afwas gedaan is en dat alle rommel/speelgoed voor het avondeten al opgeruimd is.
Dan heb ik in de ochtend nog maar 1 punt te doen.
De verleiding zit erin om juist als je zo moe bent en weinig energie hebt of alles uit handen te geven of het dan maar te laten liggen of op het moment dat het nodig is je erover heen te zetten en over je grenzen heen te lopen.
Door hier een patroon in te zetten help je jezelf enigszins om ondanks dat je te moe bent, echt niet meer kunt of in huilen wilt uitbarsten toch om je huis netjes te houden en ook voor je kind voorspelbaarheid te geven dat hij/zij ook mee moet helpen.
Zo leert hij/zij ook dat het patroon gewoon is dat je voor het avondeten je speelgoed opruimt en na het eten de boel weer opruimt en tafel dekt voor de ochtend erop ook al is het moe of niet lekker.
Het is alleen zoeken naar hoe je zoveel mogelijk zelf de grip/controle houdt over je klachten.
Beste Mamma-loic
Vermoeidheid is een van de lastigeste klachten omdat zo ongeveer elke aandoening vermoeidheid geeft. Wat ik doe bij vermoeidheid is stap voor stap zaken uitsluiten/aantonen en op deze manier hopelijk tot een diagnose komen. Helaas lukt het, zelfs in combinatie met andere spcialismen niet alyijd om ttot een oorzaak en dus behandeling te komen.
In jouw geval zou ik adviseren eerst je longen goed te laten nakijken, zijn ze stabiel, zo nee waarom niet, waarom heb je zo vaak een bronchitis gehad etc etc.
Indien dit geen reden is en er geen sprake is bvan een slaap apneu syndroom dan zou ik een internist vragen mee te kijken en op deze manier tot een oorzaak te komen. En ook de zware psychisceh druk die je ervaart zal onder de loep moeten worden genomen. Maar mi stap 1 is je longen binnenste buiten kren om zeker weten dat hier niets mis mee is
succes
erik kapteijns