opgenomen met zware astma,

Ik moet gewoon schrijven anders weet ik niet hoe ik van mijn steen in mijn maag af kom, mijn gevoel zit op slot en het enige gevoel wat er over blijft is een vreselijk schuld gevoel tegenover mijn andere kinderen.
vorige week is onze jongste zoon van 4 opgenomen in het zieken huis met zware benauwdheid

zijn saturatie was laag (87%) en hij was erg ziek.

Dinsdagmiddag ging het redelijk met Mike ze wilde de zuurstof gaan af bouwen maar helaas was dat niet mogelijk.
Mike was tijdens het bezoek uur heel erg druk (mede door de vele vernevelingen waar je erg hyper van word) en er was helemaal geen rede om bezorgt te zijn, nadat paps en dochters naar huis waren gegaan heb ik met mike nog even rustig tv gekeken en daarna ging hij slapen.

Een uur nadat hij is slaap gevallen was zakte zijn saturatie beneden de 90 naar de 86 en naar de 84 deze wilde maar niet omhoog en bleef maar zakken.
2 artsen en 3 zusters zijn de gehele nacht met hem bezig geweest om zijn zuurstofpeil maar omhoog te krijgen maar dat lukt niet...  hij kwam niet meer boven de 90% uit en bleef steken op 81% met veel moeite van het verplegend personeel (petje af voor die meiden) alle allarmbellen gingen af en stonden in het rood zo enorm eng was dat ... mijn mannetje!! ik stond daar maar niet in staat om ook maar iets te voelen ik stond vast aan de grond genageld.

Het mannetje had zo een enorm gevecht met zijn eigen kleine lichaampje en ik voelde me zo ongelofelijk machteloos, elke keer als hij veel moeite deed om lucht te krijgen en hij lag daar maar te shaken en schokken in bed voelde het als een dolk recht in mijn hart. 

tegen de ochtend kwam de kinderarts weer langs en we moesten met bed, zuurstof en alnaar radiologie om een longfoto te maken.
en er werd een infuus aangelecht bij hem en bloed afgenomen.

binnen een kwartier waren er de uitslagen ...

Naast de astma aanval heeft mike heeft spastische brongienen en daarnaast een longontsteking ontwikkeld   

Tegen de ochtend was hij gesloopt en was het niet meer het mannetje die ik kende hij was een slappe doek met oogjes die in bed lag vol met slangetjes en zuurstofmaskers... hij was een spierwit  popje met kleine glazige oogjes ,ik vond het vreselijk om naar te kijken ;( ;( ;( :'( :'( :'( :'(

Mike heeft voor dit alles accuut een flinke antibioticacuur gehad naast de prednison en het vernevelen moest nu weer elk half uur gedaan moest worden ook werd de zuurstof op 12 liter gezet (via een maskertje) 


Sinterklaas is even bij hem geweest en drie pieten hij heeft 3 Cadeaus gekregen en hij was heel blij dat hij toch nog sinterklaas zag..

INa meer dan 24 uur niet geslapen te hebben moest ik wel naar huis om te gaan slapen en oo wat voelde ik me enorm schuldig tegenover Mike en tegenover mijn man want mijn man die bij hem bleef had ook al meer dan 16 uur niet geslapen.


op het moment gaat het weer wat beter met hem zijbn saturatie blijft nu op 95 en hij heeft geen extra zuurstof meer nodig maar ik ben zo bang dat als hij gaat slapen hij weer zo benauwd word.
hopen dat hij snel naar huis mag nu, we zijn allemaal erg moe en die steen blijft maar in mijn maag zitten, ik krijg mijn gevoel niet op orde maar ik hoop dat als mike beter gaat het snel weer goed met ons komt.