opgenomen met zware astma,
06-12-2009 om 13:56 uurIk moet gewoon schrijven anders weet ik niet hoe ik van mijn steen in mijn maag af kom, mijn gevoel zit op slot en het enige gevoel wat er over blijft is een vreselijk schuld gevoel tegenover mijn andere kinderen.
vorige week is onze jongste zoon van 4 opgenomen in het zieken huis met zware benauwdheid
zijn saturatie was laag (87%) en hij was erg ziek.
Dinsdagmiddag ging het redelijk met Mike ze wilde de zuurstof gaan af bouwen maar helaas was dat niet mogelijk.
Mike was tijdens het bezoek uur heel erg druk (mede door de vele vernevelingen waar je erg hyper van word) en er was helemaal geen rede om bezorgt te zijn, nadat paps en dochters naar huis waren gegaan heb ik met mike nog even rustig tv gekeken en daarna ging hij slapen.
Een uur nadat hij is slaap gevallen was zakte zijn saturatie beneden de 90 naar de 86 en naar de 84 deze wilde maar niet omhoog en bleef maar zakken.
2 artsen en 3 zusters zijn de gehele nacht met hem bezig geweest om zijn zuurstofpeil maar omhoog te krijgen maar dat lukt niet... hij kwam niet meer boven de 90% uit en bleef steken op 81% met veel moeite van het verplegend personeel (petje af voor die meiden) alle allarmbellen gingen af en stonden in het rood zo enorm eng was dat ... mijn mannetje!! ik stond daar maar niet in staat om ook maar iets te voelen ik stond vast aan de grond genageld.
Het mannetje had zo een enorm gevecht met zijn eigen kleine lichaampje en ik voelde me zo ongelofelijk machteloos, elke keer als hij veel moeite deed om lucht te krijgen en hij lag daar maar te shaken en schokken in bed voelde het als een dolk recht in mijn hart.
tegen de ochtend kwam de kinderarts weer langs en we moesten met bed, zuurstof en alnaar radiologie om een longfoto te maken.
en er werd een infuus aangelecht bij hem en bloed afgenomen.
binnen een kwartier waren er de uitslagen ...
Naast de astma aanval heeft mike heeft spastische brongienen en daarnaast een longontsteking ontwikkeld
Tegen de ochtend was hij gesloopt en was het niet meer het mannetje die ik kende hij was een slappe doek met oogjes die in bed lag vol met slangetjes en zuurstofmaskers... hij was een spierwit popje met kleine glazige oogjes ,ik vond het vreselijk om naar te kijken ;( ;( ;( :'( :'( :'( :'(
Mike heeft voor dit alles accuut een flinke antibioticacuur gehad naast de prednison en het vernevelen moest nu weer elk half uur gedaan moest worden ook werd de zuurstof op 12 liter gezet (via een maskertje)
Sinterklaas is even bij hem geweest en drie pieten hij heeft 3 Cadeaus gekregen en hij was heel blij dat hij toch nog sinterklaas zag..
INa meer dan 24 uur niet geslapen te hebben moest ik wel naar huis om te gaan slapen en oo wat voelde ik me enorm schuldig tegenover Mike en tegenover mijn man want mijn man die bij hem bleef had ook al meer dan 16 uur niet geslapen.
op het moment gaat het weer wat beter met hem zijbn saturatie blijft nu op 95 en hij heeft geen extra zuurstof meer nodig maar ik ben zo bang dat als hij gaat slapen hij weer zo benauwd word.
hopen dat hij snel naar huis mag nu, we zijn allemaal erg moe en die steen blijft maar in mijn maag zitten, ik krijg mijn gevoel niet op orde maar ik hoop dat als mike beter gaat het snel weer goed met ons komt.
Jeeetje, heel erg veel sterkte!
Pff, wat zal je geschrokken zijn, wat een verschrikking om je kind zo te zien vechten voor meer lucht.
Je hebt het geweldig gedaan hoor. Tuurlijk voel je je hier helemaal beroerd onder, het is nogal heftig wat je hebt meegemaakt. Heel veel sterkte jullie allemaal!
Nou daar was ik weer,
Met mike gaat het nu weer wat beter hij mag nu na al die ellende van de afgelopen weken weer naar huis!!! *O* *O* *O* *O*
Hij mag naar huis omdat wij zelf al de nodige apparatuur hebben voor bv vernevelen.. ik moet wel zeggen dat ik het een beetje eng vind zo thuis zonder te kunnen zien of zijn saturatie weer daalt... maar mocht het toch niet goed gaan is 1 telefoontje genoeg en hij is zo weer in het ziekenhuis.
Het is en blijft moeilijk om je kind zo te zien en het doet pijn... ik zou het liefst alles van hem over nemen want zo voel ik dat (en ik denk een hoop andere ouders over hun kind)
Hij is nog steeds zich zelf niet en hij is nog heel erg wit.. zijn blauwe bril (blauw rond de ogen) is nog niet weg en hij is nog steeds wat gekleurd rond zijn mond.
Er is mijn verteld dat dat normaal is maar ja ik blijf toch met de vraag lopen hoe nu verder?
in vergelijking met voor de opname was mike ondanks zijn benauwdheid lekker vrolijk maar nu is het een rustig popje dat op de bank hangt en af en toe even heel druk word door de ventolin en dan weer helemaal in stort.
wij gaan sinterklaas in deze week vieren want voor mike is hij nog steeds hier.. school zit er voorlopig nog niet in dat kan hij nog niet aan....
Ik hoop dat ik binnenkort mijn vrolijke mannetje weer terug krijg en dat dit alleen maar komt door wat hij de afgelopen weken heeft mee gemaakt.
Gevoelens zeggen veel
Gevoelens zeggen meer
Gevoelens als meel
Dansend en stuivend op en neer
Gevoelens van woede hoe erg het ook zijd
Gevoelens te veel en ik wil ze kwijt
Op zoek naar innerlijke rust
Niet wetend wat komen gaat
Word mij ervan bewust
Dat mijn gevoel me achter laat
Mijn gevoel staat koud
Maar nog steeds geen rust
Heb die muur om me heen gebouwd
Waar is dat medicijn wat mijn gevoel sust
zoekend naar dat medicijn
om mijn tranen te drogen
innerlijke pijn
verdwijnend als ik kijk in mijn kinderen hun ogen.
Kemi.
Fijn ^O^
Hopelijk knapt hij snel op.
Heel veel beterschap voor Mike en sterkte voor jullie.
Morgen gaat Mike wel weer terug naar het ziekenhuis want het hoesten en de benauwdheid is nog niet helemaal weg hij ziet nog steeds erg witjes en heeft hele diepe blauwe wallen onder zijn ogen.. ook lijkt het of hij een maskertje op zijn mond heeft..
wie weet of dit normaal is?
Hij heeft wel genoeg kracht om geluid uit de toeter te krijgen en we vernevelen hem om de 4 uur...
Fijn om te lezen dat hij weer thuis en helaas zal het een hele lange weg zijn om weer de oude te zijn/worden!
Moet je morgen op controle of is dit extra?
Als hij zo verschrkkelijk benauwd is geweest klinkt het me wel als 'normaal' dat hij nu nog beetje benauwd is maar vertrouw vooral op je gevoel want zo met lezen (op papier) komt het altijd anders over. Als jij het niet vertrouwt dan meteen terug gaan of in ieder geval bellen!
sterkte!
groetjes van Gerda
Beste Gerda,
Ik moet morgen extra, de controle was voor het einde van deze week gepland.
Ik vertelde dat hij zijn maskertje en zijn blauwe bril nog op heeft en toen zei ze dat we morgen ochtend maar meteen moesten komen.
Hij wil wel rennen vandaag maar het gaat niet hij vraagt steeds of hij in de wagen mag zitten, ik vind het zo erg om hem zo te zien hij rent in slowmotion... en ik wil hem ook niet verbieden om te gaan rennen...
ZUCHT......... :N
Kemi, wat akelig allemaal en wat zwaar om toe te moeten zien hoe beroerd je knulletje eraantoe is.
Wat mij ook heel erg raakte is jouw schuldgevoel. Vrouwen en hun schuldgevoel, moeders en het eeuwige schuldgevoel.
Ik zou je willen zeggen: weg ermee, met dat schuldgevoel. Als je kindje zo ziek is is het van groot belang dat je uitgerust bent. Verdeel je krachten, neem rust als het kan, je hebt je energie hard nodig.
Veel sterkte, je bent een lieve toegewijde moeder!
Oma Akke
Wat een mooie gedicht, heb je dat zelf geschreven??
Fijn dat hij weer thuis is!
Jesse wordt ook zo druk van Ventolin. Soms zo druk dat hij er weer benauwd van wordt, weer extra pufjes, nog drukker etc. We zitten dan echt in een vicieuze cirkel. Ik probeer dat te doorbreken door hem na een pufje een bezigheid te geven wat lichamelijk niet inspannend is, maar wel zijn concentratie vraagt, zodat hij niet spontaan door de kamer gaat rennen. Dat kan samen knutselen zijn, film kijken, een bordspel, spelen op de nintendo ds, etc. Misschien voor de sinterklaas nog gauw wat after-puf-spellen in de zak stoppen ;)
Succes morgen met de controle!
Hoop dat hij thuis snel weer wat opknapt en aansterkt.
En dat jullie met elkaar wel een fijne en rustige kerst tegemoet gaan.
Sterkte en beterschap