Het verhaal van Little Lars

Ik wil graag mijn verhaal vertellen in de hoop herkenning te vinden en eventueel advies.

Lars heeft al een hele medische geschiedenis achter de rug. En dat terwijl hij pas 11,5 maand is. Het begon direct na zijn geboorte. Lars heeft een waterbreukje, waar hij dit jaar w.s. nog aan geholpen gaat worden. Eenmaal thuis wil Lars niet op zijn rug liggen, krijst het echt uit. Iedereen vond hem kerngezond, maar mijn moedergevoel zei wel anders. Twee weken na zijn geboorte waren we bij de chiropractor, compleet radeloos. Diagnose: Kiss-syndroom. Kortom Lars had vreselijk veel pijn in zijn nekje door de snelle bevalling.

Verder spuugde Lars enorm, grote golven melk kwamen terug. Hij wilde elk uur wel drinken. Meteen had ik vermoedens richting reflux. Het is helaas nooit aangetoond. Medici wisten me elke keer over te halen dat het normaal was dat een baby moest spugen. Nu weet ik beter... ik liet me afschepen als de bezorgde moeder.

Na 6 maand kreeg Lars eczeem, op zijn armen, borst en in zijn gezicht. Dit smeerden we trouw in met vette creme, maar helaas na een paar weken was het zo erg dat de tube hormoonzalf tevoorschijn moest komen. Diagnose: constitutioneel eczeem.

Dan met 10,5 maand wordt Lars enorm benauwd. We moeten hem twee keer laten vernevelen op de HAP zonder direct resultaat. Dus wordt Lars aangemeld voor een ziekenhuisopname. En daar lag mijn kleine mannetje vorige maand. In een groot, vreemd ziekenhuis. Lars werd getest op Mexicaanse Griep en RS-virus, beiden werden negatief bevonden. De volgende dag kwam de diagnose: Peuterastma. Niet zo vreemd want mijn man heeft CARA. Dus Lars kreeg ook een puffertje Ventolin mee naar huis. Dit heeft nooit erg veel resultaat gehad. Het enige wat hem erdoor trok was de Prednison.

Vorige week werd Lars weer hoesteriger en meer benauwd dan hij al was. Onze huisarts schreef Flixotide voor. Dat zou direct moeten helpen. Maar ik wist weer eens beter, Flixotide heeft tijd nodig om aan te slaan. Twee dagen later zat ik op oudjaarsdag weer bij de huisarts met een extreem benauwd mannetje. De huisarts kon niets anders doen dan Lars weer die vervelende Prednison voor te schrijven. Nu 5 dagen later gaat het stukken beter, maar ik blijf vraagtekens zetten bij een heleboel dingen. Waarom werd ik als moeder nooit gehoord? Het is toch algemeen bekend dat reflux, eczeem en astma broertjes en zusjes zijn? Men wist toch dat mijn man CARA heeft? Hadden ze dan geen betere conclusie moeten trekken?
1 ding weet ik wel na dit alles... moedergevoel laat nooit in de steek!!

Nu zegt mijn moedergevoel weer een heleboel dingen. De Ventolin slaat bijvoorbeeld nauwelijks aan. Dat baart me zorgen. Lars heeft dagen dat ik hem elke twee uur 2 pufjes moet geven omdat hij zo giert. Maar het helpt niet. Heeft iemand dit wel eens meegemaakt bij zijn / haar jonge kindje? Ik heb inmiddels de longverpleegkundige benaderd. Ik moet nu bijhouden wanneer ik Lars een puf geef en wat dat met zijn lijfje doet. Als er geen verbetering in komt moet ik eerder een afspraak maken.

Ben echt zo benieuwd naar de ervaringen van anderen.

Wie wil zijn / haar verhaal met me delen?

Groetjes, Mama van Lars