[Stelling]

Interessante stelling, waar ik als filosofiestudent, ook niet zomaar een antwoord op kan bedenken. Het is wel een vraag waar ik ook vaak over nadenk. Eerlijk gezegd denk ik dat ieder mens wel problemen in zijn leven tegen komt, waar hij/zij mee moet leren omgaan.
Ik bespeur hier op het forum wel eens de neiging van sommige forumleden om de lichamelijke kwaaltjes van anderen, zoals hoofdpijn, niet serieus te nemen en klachten hierover irritant te vinden. Volkomen begrijpelijk, wanneer je zelf van veel ergere dingen dag in dag uit last hebt, maar misschien toch niet helemaal eerlijk. Je komt in een eindeloze spiraal terecht wanneer je verschillende soorten 'lijden' met elkaar gaat vergelijken. Astma is dan misschien vervelender dan hoofdpijn, maar er valt over het algemeen toch wel mee te leven, waardoor het minder erg is dan levensbedreigende ziektes als kanker of aids, om maar iets te noemen. Ook hebben wij nog het 'geluk' dat er medicijnen zijn, want als je dat niet zou hebben zou het leven er een stuk erger voor ons uitzien en zouden sommigen van ons misschien zelfs overlijden aan longontstekingen en dergelijke. Zo gezien hebben wij het dus nog helemaal niet zo zwaar en zou je kunnen zeggen: waar zeuren we eigenlijk over. Dit bedoel ik helemaal niet negatief, in de zin dat we niet mogen 'zeuren' over astma, integendeel zelfs, maar alleen om het een beetje te relativeren en tegelijk ook te zeggen dat mensen die hoofdpijn hebben ook recht hebben om daar soms over te zeuren, want hoofdpijn is gewoon ook vervelend. Enige gevoeligheid hierin is echter wel op zijn plaats, want het is toch inderdaad irritant, wanneer iemand over zijn hoofdpijn klaagt tegen iemand met een zware longontsteking, maar dat spreekt volgens mij voor zich. Inmiddels ben ik wel erg van het onderwerp afgeweken, maar dit zat me al een tijdje dwars.
De stelling was dat mensen niet voor niets astma krijgen, omdat dat hun in hun leven iets kan leren. Ik geloof daaar niet zo in. Dan zou er misschien een god zijn die de kwalen en andere ellende verdeelt over mensen en voor ons heeft beslist: zij moeten maar astma krijgen, want dan leren ze relaxter te zijn en meer vertrouwen te hebben in hun leven... ofzo. Ik geloof daar niet in. Weliswaar ben ik wel gelovig, maar ik denk toch dat erfelijkheid en andere (misschien psychische) factoren een grote rol spelen bij het ontwikkelen van astma en niet dat dat door God bepaalt wordt ofzo. Ook denk ik dat de stelling te simpel is, omdat je juist door astma in eerste instantie minder vertrouwen krijgt in je lichaam, aangezien dat je vaak in de steek laat.  Aan de andere kant denk ik wel dat je iets kunt leren van je ziekte. Ikzelf heb al vanaf mijn geboorte astma en zie het wel als een proces waar ik doorheen ben gegaan om nu redelijk met mijn astma om te kunnen gaan. Als kind voelde het heel machteloos en soms ook heel angstig om zo benauwd te zijn. Ik ben er soms ook heel boos om geweest, vooral als ik bijvoorbeeld allerlei dingen niet kon, die andere kinderen wel konden, of als ik weer eens ziek was wanneer we op schoolreisje gingen ofzo. Als kind is het allemaal heel onbegrijpelijk, zeker wanneer er ook weinig uitgelegd wordt. Later ben ik er zelf boeken over gaan lezen en begreep ik beter wat er aan de hand was. Nu kan ik gelukkig heel goed met mijn astma omgaan en heb ik relatief weinig klachten. Ik heb geleerd wat ik wel en niet kan en wat me helpt om mijn gezondheid optimaal te houden. Toch blijft het een ziekte die je je hele leven met je mee draagt, en die toch soms op vervelende momenten voor problemen zorgt. De kunst is om daar goed mee om tegaan. Niet teveel van jezelf eisen en soms weer van voren af aan beginnen om je gezondheid weer op te bouwen, wanneer die door een aanval of een ontsteking weer afgebroken is. Eindeloos veel geduld dus met jezelf hebben en doorzettingsvermogen. Dat is wel iets wat ik geleerd heb en ik ben ook blij dat ik dat dankzij mijn astma geleerd heb, ookal had ik liever geen astma gehad. Een les waar ik momenteel heel erg mee bezig ben is nog meer vertrouwen te hebben in mijn eigen lichaam. Enerzijds goed te luisteren naar de signalen die het lichaam geeft en anderzijds te vertrouwen dat je adem, die heel symbolisch is voor je leven zelf, vanzelf doorgaat zonder dat je daar iets aan hoeft te doen. Wanneer je daarover in paniek raakt, juist omdat je weinig vertrouwen hebt in de levenskracht van je eigen lichaam en zelf daarover de controle wilt houden, word je volgens mij eerder benauwd of ga je bijvoorbeeld hyperventileren. Ik schrijf dit wel zo mooi op misschien, maar het is een proces waar ikzelf nog midden in zit, maar ik geloof dat ik er sterker uit zal komen en in die zin geloof ik dus wel dat je veel van je ziekte kunt leren.
Mijn stelling zou dus eerder zijn dat astma geen zin heeft of een doel, dat van bovenaf voor ons is bepaald, maar dat je wel zin kunt geven aan je astma en er uiteindelijk veel van kunt leren.
(tot zover mijn preek O-), erg hè? :P

Interessant onderwerp: Astma krijg je niet voor niets!! Maar dan is het net of het je wordt aangedaan. Dat geloof ik niet. In elk mensenleven gebeurd wel iets. Elk mens wordt geconfronteerd met ziekte, verlies, e/d/dat gebeurd nu eenmaal. Ik denk dat dat hoort bij het proces wat leven heet, daardoor groei je als mens. Ik denk dat het erom hoe je ermee omgaat: positief of negatief. Voor mij persoonlijk geldt dat je best even mag stilstaan wat je is overkomen maar dat je op een gegeven moment de lichjpuntjes in je leven moet zien en daar op moet richten en dat kunnen kleine dingen zijn: samenzijn met man en kinderen, zonnetje dat schijnt, bloemen, vogels, weet ik het...... Geniet van de dingen om je heen ook al heb je het moeilijk. Als is het soms lastig. groet, Irene