Psychische gezondheid

ik herken het ook. voel me vaak zo machteloos en daardoor weer boos als ik weer iets niet kan. Ik merk dat ik steeds de bevestiging dat het niet lekker gaat bij iemand anders zoek. Op het moment dat ik niet de bevestiging krijg kan ik enorm kwaad worden en wil ik het liefste roepen: ziet niemand dan dat ik het ook zwaar heb?? ik merk nu dat mijn emmertje langzaam volraakt met alle toestanden waar ik nu in zit. 2 verbouwingen. scheiding van mn ouders enz enz. afgelopen vrijdag ben ik ook een beetje geknakt. het gevolg was een enorme huilbui. ik herken ook het eten van lisa, ik eet me ook helemaal gek. ben een emotionele eter, op het moment dat het niet lekker gaat, ga ik als een gek eten.

Ik denk dat de psygische gezondheid en chronisch ziek zijn een wisselwerking is.
Uiteraard ligt het ook aan de mate van je ziekte.
Stress verergert je astma en door je astma en met name de gevolgen ervan verergert de stress.
Zo kom ik in een vicieuze cirkel terecht.

Het is vacantie en het gezin wil graag een dagje efteling of er is er één jarig en wil een knalfeest geven.
Voor mij superslopend en bijna onuitvoerbaar.
Al heb ik een goede dag, toch is dit niet haalbaar.
Ik voel me dan tekort schieten naar mijn gezin.
Dat geeft depressie en dat slaat weer op mijn longen.
Het kringetje is weer rond.

Dagelijks word ik beperkt.
Ik heb mijn werk op moeten geven en dat was toch een uitlaatklep.
Kan niet meer voldoen aan de dingen die iedereen van mij gewend was waardoor ik een hoop mensen ben kwijtgeraakt onderweg.
Vooral zogenaamde vrienden.

Voor mij is het een zoektocht elke dag.
Want het gezin moet blijven draaien.
Dat is mijn verantwoordelijkheid en mijn taak als moeder.
Ook op de dagen dat ik helemaal kapot ben.
Ik kan ze niet even wegtoveren of mezelf ziek melden en mijn bedje inkruipen.
En het nee zeggen tegen de kinderen blijft elke keer een mes in mijn ziel zetten.

Het afgelopen jaar ben ik vijf maanden niet thuis geweest door opnames.
Natuurlijk levert dat zijn psygische sporen op.
En niet alleen voor mij, maar ook voor het gezin!
Ik voelde me compleet ontwricht en geamputeerd!

Probeer maar eens te aanvaarden dat je je leven kwijt bent en een minder volwaardig iets ervoor terug moet zien te krijgen.
Dan raak je vanzelf wel depressief.

Groetjes Hellen.

Hoi Saskia Bernadette,

Dank je wel!

Uiteraard is er een verschil tussen onvolwaardig zijn en je onvolwaardig voelen.
En dat ik voor mijn gezin onvervangbaar ben, heb ik aan de lijve ondervonden.
Dat voelde als thuiskomen in een warm nest.
Door mijn gezin word ik volledig geaccepteerd zoals ik ben.
Met nukken en al.
Nu moet ik mezelf en mijn nieuwe voor mij nog steeds onacceptabele leven accepteren.

Groetjes Hellen.

hoe je je voelt en spychische gezondheid heeft veel met elkaar te maken
maar zijn ook heel verschillende dingen!
als je dagelijks zo beperkt wordt door je beperking dat het echt met alles terugkomt wat je doet
kun je daar spygisch een behoorlijke klap mee krijgen en je beperkingen vergrooten
juist in deze tijd is begeleiding v maatschapelijk werker,spycholoog heel hard nodig!!!
ik klets niet uit boekjes maar uit eigen ervaring en ervaringen van mensen om me heen
juist daarom is dit aparte topic belangrijk een keelpijn is wat anders dan spygische pijn!!!

pd heb jij zelf weleens in zon situatie gezeten?


liefs ukkie

Ik denk dat het allemaal wat met elkaar te maken heeft. Ik denk dat de psychische gezondheid ook zijn invloeden heeft op de astma maar ook andersom. Als je benauwd bent slaap je slechter heb je minder rust en raak je geïrriteerd, als dit te vaak gebeurd kom je in een negatieve spiraal, als je geluk hebt kun je wat "bijslapen" maar ja als je full time werkt lukt dat natuurlijk niet zo makkelijk....hoewel ik zou nu kunnen gaan slapen, het is immers niet druk op mijn werk.

Ik denk ook dat de opvoeding erg veel te maken heeft met de psychische gesteldheid, soms hoor je van zwaar zieke mensen die zich psychisch prima voelen. Die hebben gewoon veel steun gehad van hun ouders. In mijn geval had ik naast mijn ziekte ook nog een moeder die veel aandacht eistte als zijnde ziek, zij was dus de enige die het recht had ziek te zijn, of ze het nu werkelijk was of niet. Als ik zat te proesten en te hoesten stak mijn moeder rustig een sigaretje op een gaf me de opdracht om de woonkamer te stoffen en zuigen, zodat zij languit op de bank kon gaan liggen, want ze was zo moe. Bij mij heeft dit geleid tot veel psychische klachten, ik loop nu daarvoor alweer een jaar in therapie.

Kees: ik heb eerlijk gezegd niet zon zin in discussie. Wat uit allerlei onderzoeken naar voren komt is dat sociale steun erg belangrijk is voor een goede gezondheid. Naar mijn mening zou dit topic kunnen voorzien in de sociale steun op het psychische vlak. 

De manier waarop je omgaat met je astma/COPD kan gezond zijn en kan ook ongezond zijn. Als je er zelf niet meer uitkomt zou ik willen aanraden om contact op te nemen met een professioneel hulpverlener of iemand anders die jou kan helpen. Als je goed met je chronische ziekte en de bijbehorende beperkingen kunt omgaan is er al een stuk(je) van de psychische last weg.

Hilde,

Bedankt voor de goede raad, maar het is voor mij verleden tijd..

Grgroet,
Kees...

hoi allemaal,

Ik vind het een goed idee.
Zelf merk ik ook dat de astma die ik heb veel inpack op me heeft.
Niet meer kunnen doen als voorheen vaak nee moeten zeggen bang om me vrieden kwijt te raken.
Het huishouden uit handen geven omdat het even ("effe") niet meer lukt.
Ik heb effe tussen () gezet omdat dit al helemaal uit den bozen is. Gewoon niet effe snel meer maar alles op een even rustig tempo doen. Anders word je de dagen erna nog gepakt omdat je effe iets anders deed.
Natuurlijk doe ik dit ook maar je weet dat je er voor kan boete.

Zelf merk ik dat dit alles zwaar is om te accepteren niet meer de baan uit kunnen oefenen waar voor je hebt geleerd. En maar weer afwachten wat je dan krijgt. En dan nog merken dat het te zwaar voor je is. Maar van de Arbo nog wel in het arbeidsproces moeten blijven. Dit vreed aan je en aan mij. Iedereen ziet dat je het niet meer kan en dan toch nog moeten doen. Van de behandele artsen mag het zelfs niet meer.

Dan ook nog horen van de artsen dat ze niks tegen je piepende spoorbaan kunnen doen en dat je het maar moet accepteren.

Dit alles maakt je weleens even niet wie je bent. En reageer je het af op de naaste liefde. (vrienden famillie of noem maar op)

liefs suzanne