Onbegrip in je naaste omgeving
01-11-2005 om 22:15 uurNote van de moderator:
Omdat het laatste gedeelte van het topic wel heel erg afweek van het oorspronkelijke onderwerp http://www.astmaforum.nl/index.php?topic=375.0 heb ik dit onderwerp afgesplitst en in een nieuw topic gegoten. Omdat dit onderwerp beter tot zijn recht komt in het board algemeen is het daar heen verplaatst. Het onderwerp veranderde van onbegrip bij collega's over onbegrip in je naaste omgeving over het feit dat je door astma/copd beperkingen hebt, en soms verstek moet laten gaan ondanks het feit dat men niets aan je ziet. Dit topic begint op bij de eerste post van de omslag:
Nee, ik vraag hier beslist niet om. Ik ben iemand die graag altijd bezig. Met mijn kinderen, man, werk, vrienden en vriendinnen en familie e.d. Maar toch bestaat er nog steeds zoveel onbegrip. Ook van familie, vrienden, collega's. Je kunt beter een been breken, want mensen zien dan dat je wel wat hebt.
Binnenkort wordt mijn zoon 6 jaar *O* en sommige mensen snappen niet dat ik liever 2 dagen niets kan doen maar dan wel een paar uurtjes gezellig kan doen op zijn feestje terwijl anderen mij helpen met koffie e.d. en ik stil zit maar er wel gezellig bij kan zijn.
Je krijgt dan wel weer van die opmerkingen van "kijk dat kan ze wel".
Ik weet ook wel dat je je daar niet van aan moet trekken maar zo makkelijk is dat niet.
groetjes :W
wat een ontzettend egoistische mensen zijn rokers toch! onvoorstelbaar!!! mn schoonfamilie zeik je niet af hoor tess, het is toch een afschuwelijk mens! ik heb het al een paar keer meegemaakt, maar als ik me er boos om ga maken, krijg ik het alleen maar benauwder! soms gaat ze wel ineens in de keuken roken het wisselt heel erg.
mn vriend wist ook nooit zo goed hoe hij met mijn astma om moest gaan, maar sinds hij mee is geweest naar de histaminetest is hij omgeslagen. we hadden toen een hele goede longverpleegkundige die alles heel erg duidelijk uitlegde en toen werd het voor hem een stuk duidelijker. ik ben dus erg blij dat ik m toen heb meegenomen (hij had er geen zin in, maar hij moest van mij).
Hallo, allemaal
Ik vraag me af of er meer mensen zijn die aanlopen tegen een stuk ombegrip over astma in je omgeving. Als je ziek bent dan wordt er in het begin veel aandacht aan je geschonken in de form van kaartjes, mailtjes, noem maar op. Maar als je ziekzijn langer duurt (jaren) dan haken zoveel mensen af. Zeker als ze je op feestje in een vrolijke bui zien en dan door de tijd heen telkens weer horen dat het niet goed gaat, of weer een infectie of weer een ziekenhuis opname, snappen ze er niets van. Zo zijn wij toch al behoorlijk veel "vrienden" kwijtgeraakt. Niet alleen vrienden maar ook familie die het zat zijn en totaal niet begrijpen of willen begrijpen wat er gaande is.Echt pijnlijke situaties.:
Mijn schoonzus (waar we al jaren geen kontakt meer mee hebben):is een keer heel kwaad geworden op mijn man en heeft naar hem toegeschreeuwd:"..en dan moeten wij maar weer op komen draven in het ziekenhuis, er is altijd wel wat met jullie". Ja met 4 leden in 1 gezin van 5 met astma: wat wil je! Ook met de ouders hebben we een vreemde relatie omdat zij zich niet verdiepen in wat er bij ons afspeelt. Ik durf echt niet meer te vertellen hoe het er hier aan toegaat want dat trekken ze gewoon niet.
Je ziet mensen soms denken: heb je haar weer, met haar astma, nou, ze ziet er goed uit dus het zal wel meevallen allemaal! En ook in de buurt (uitzonderingen daargelaten) zijn er veel die je angstvallig vermijden en niet meer vragen hoe het met je gaat.
Ik probeer altijd zelf er alles aan te doen om interesse te hebben voor anderen en het niet alleen overmijn ziekzijn te hebben. Maar ondanks dat haken mensen af omdat er teveel gebeurd. Soms kan je gewoon niet om je astma heen en de laatste jaren al helemaal niet!
Hebben jullie ook dergelijke ervaringen?
Irene
Het zit je geloof echt niet mee. Familie en vrienden is iets wat je nu zeker goed kan gebruiken.
Gelukkig heb ik heel veel steun aan mijn familie, vrienden en collega's . Soms zelfs iets teveel in die zin dat ze me afremmen. En proberen duidelijk te maken dat mijn astma dusdanig is dat ik echt niet kan werken en voor een langdurige oplossing moet kiezen. Terwijl ik dan denk dt het wel meevalt.
Nu ben ik pas 1 1/2 jaar aan het tobben en daarvoor wist 95% niet eens dat ik astma had. Dus hoop wel dat het contact zo blijft. En niet zoals jij zegt je vrienden kwijtraakt.
Ach Irene misschien moet je het positieve ervan inzien. Je weet nu wie je ECHTE vrienden zijn.
En je kunt beter een paar echte vrienden hebben dan heel veel vrienden die niet voor je klaar staan.
Sterkte met alles.
Karin
Dat is zeker, zo!
Alleen bij ons is het al 20 jaar zo: is het niet mijn astma dan is het wel een van de kinderen, of gebeurd wel een ongeluk of een andere ziekte. En het is ook niet zo dat dat aansluitend is (er zit soms wel een aantal maanden/jaar tussen!!!), maar er is door de jaren heen altijd wel iets ernstigs gebeurd waar je niet omheen kan en wat je ook niet kan verdoezelen. Ongewild gaat de aandacht dan toch naar mij of een van onze kinderen, en mensen worden dat zat! Ik vind dat erg verdrietig......want niemand kiest daarvoor,
liefs,
irene
Lieve Irene,
Ik herken dit heel erg.. Toevallig had ik net een heel verhaal in een soortegelijk topic in de jeugdhoek getypt...
Ook ik ben eigenlijk mijn hele leven al erg ziek, er is altijd wel wat zal ik maar zeggen. Maar dat maakt het niet minder erg.. Eigenlijk maakte het me laatst heel verdrietig dat ik nu al 2 maanden heel ziek thuis ben en dat er eigenlijk bijna niemand behalve op mijn beste vriendin en mijn moeder na bij me langs is geweest. En het aantal kaartjes is ook op een hand te tellen... Alsof iedereen afgestompt wordt. En niet beseft hoe moeilijk het soms thuis is om alles draaiende te houden.
Mijn eigen ouders hebben ook lang niet door hoe erg het echt is, en mijn schoonouders zijn ronduit bot,e n zullen ook nooit eens bellen als ze weten dat ik in het ziekenhuis ben geweest ofzo..
Het leven gaat gewoon door..Ik vind het ook zo tegenvallen dat nu ik al 2 maanden niet op mijn werk ben geweest waar ik gewoon al ruim 6 jaar werk, dat er niet eens een kaartje is gekomen ofzo...
Dan nog maar te zwijgen over alle opmerkingen waaruit blijkt dat ze er niets van begrijpen..
Maar ja...Daarom ben ik blij met het forum....
Lieve Femste,
Je begrijpt helemaal wat ik bedoel! Jij loopt dus ook tegen dit soort reakties op, ik vind dat toch naar. Het maakt mij ook erg verdrietig. Ook van jouw werk is het toch heel onbegrijpelijk dat er niet een meer de moeite word genomen om naar je te informeren of je even op te beuren. Mijn schoonouders zijn ook mensen die liever niet horen dat het niet goed gaat. Zij zullen ook nooit vragen of zij iets kunnen doen voor ons. Van mijn moeder hoef ik al helemaalniets te verwachten want die is gehandicapt. Vorige week had ik haar aan de telefoon en toen had ze eenoudtante gesproken die in Hilversum woont en die had tegen haar gezegd dat Heideheuvel bij haar om de hoek is. Dus mijn moeder belt mij opgewonden op om te zeggen dat er in Nederland ook een astmacentrum is.En of ik dat wel weet????? Ja, duhhuh!!!! Zij heeft echt geen idee wat er in mijn leven zich afspeelt.
Hoe naar het ook is, maar ik ben blij om te weten dat ik niet de enige ben die hier mee zit.Want af en toe denk ik echt dat ik de enige die dit heeft.
Ik ben het ook helemaal met je eens, hoor, dat dit forum goud waard is, want iedereen begrijpt wat het is om benauwd te zijn, ook al kun je het niet aan iemand zien.En iedereen leeft ook echt met je mee. En wat ook prettig is dat je irekt kontakt met elkaar hebt.
We moeten ook naar de positieve dingen kijken, maar ik wilde het toch even kwijt en kijken hoe andere hiermee omgaan en of dit herkenbaar is.
liefs,
irene
[quote author=irene B. link=topic=3200.msg40634#msg40634 date=1172178629]
Lieve Femste,
Ik ben het ook helemaal met je eens, hoor, dat dit forum goud waard is, want iedereen begrijpt wat het is om benauwd te zijn, ook al kun je het niet aan iemand zien.
liefs,
irene
[/quote]Ik denk dat dit sleutelwoorden zijn... Als je benauwd bent ga (kan) je niet leuk, gezellig en actief doen, wat dat betreft is het dus een vrij 'onzichtbare' aandoening. Dat maakt het kennelijk lastig te begrijpen -O-. Ook waar het bijvoorbeeld migraine ('iedereen heeft weleens hoofdpijn' :-\ ) en rugklachten ('moet je een nieuw matras kopen, als je zo stijf opstaat') is dit het geval...
ik moet heel eerlijk zeggend dat ik door de scheiding van mijn ouders in juni heel hard ben geworden. Toen heb ik namelijk niks van mijn familie gehoord, geen kaartje smsje enz. dat greep me toen erg aan. maar ik ben nu zover dat het me niet interesseert.
Mijn schoonouders zullen ook nooit bellen als ik naar het ziekenhuis ben geweest, ik moet er eerlijkheidshalve wel bijzeggen dat ik het ze ook niet altijd vertel. ik hou het voor mezelf. als ik me niet goed voel is het jammer maar dan hoeft niet iedereen het te weten. ik vertel het ook niet altijd tegen mn vriend. op het moment dat ik het echt heel erg benauwd heb, reageert hij vanzelf wel.
ik ben inmiddels zover dat ik mezelf heel goed kan redden zonder steun van familie en vrienden. wat heb je immers aan valse intresse? ik heb liever oprechte intresse dan intresse van mensen die het geen moer boeit wat er met je aan de hand is.
De maatschappij is gewoon heel erg op zichzelf gericht, mensen vragen puur uit beleefdheid hoe het met je is. er zijn maar weinig mensen die het oprecht willen weten.
Ik stop alleen nog maar energie in de mensen die het waard zijn, en voor de rest ben ik gestopt om het mijn omgeving(lees familie) er van te overtuigendat je begrijpt hoe lastig het is om een familielid die ziek is te hebben, terwijl je erzelf ook niet om gevraagd hebt.
Je moet wat beter voor jezelf zijn, liever, en zorg goed voor jezelf, daar hoort deze stress niet bij, en je veranderd de situatie er ook niet mee!
take care of yourself ;)
Dat leer je wel af om je omgeving te informeren als er wat is, omdat er zo gereageerd word. Maar goed voelt het niet! Het blijft een frustratie, vind ik. Want als je hel ziek bent en je ligt de hele dag en je energie s op. Dan krijg je vaak te horen: "we horen nooit wat van jullie!" Ja, vind je het gek.......?
Vooralsnog moeten we het ermee doen...
groetjes,
irene