Omgaan met Astma

Hey iedereen ik ben nieuw op dit forum en heb zelf eigenlijk geen astma (wel gehad als baby) maar ben hier voor mijn vriend. Hij is 27 en heeft wel astma, hij is hier alleen heel gesloten in, zelfs vrienden die hij al 8 jaar kent weten soms niet eens dat hij astma heeft.
We hebben hier samen wel over gepraat vooral ook omdat ik zie dat het een grote invloed op zijn leven heeft.
Als kind heeft zijn moeder met de beste bedoelingen jarenlang getracht hem homeopatisch te helpen , maar zoals jullie waarschijnlijk zelf weten helpt er geen homeopatsch middeltje tegen een aanval.
Dat is ook wat mijn vriend en  mij beste vriendin die ook astma heeft mij vertellen.
In die tijd is hij volgens mij van een van nature in zichzelf gekeerde jongen naar een super in zichzelf gekeerde jongen veranderd. Al die aanvallen de hij alleen en ook onbegrepen en hulpeloos moest doorgaan.. Ik heb zo sterk het gevoel dat dit hem tegenhoud bepaalde dingen te ondernemen.
Meer uit het leven te halen.
Ik heb wat rondgelezen op het forum en las ook de posts over onbegrip van de omgeving bij energietekort. Maar dat is ook niet wat ik  bedoel, ik begrijp heel goed dat iemand met astma gewoon problemen heeft met bepaalde dingen. Het probleem ligt hem bij hem volgens mij aan hoe hij het aanpakt, ik zie ook bij mjn beste vriendin die regelmatig naar de dokter gaat , sport en afgestelde medicijnen neemt dat ze zich veel beter voelt!!
Mijn vriend daarentegen.. doet eigenlijk net alsof hij geen astma heeft,  blowt +/- 3x per week (heeft meer geblowd) heeft een kat ( had daar in het begin vreselijk last van , nu niet meer??) Woning is egenlijk veel te stoffig. Sport totaal niet.. Slaapt slecht, futloos...
Ik heb dat ook al tegen hem gezegd en hij weet het wel maar bespeur een soort van zich er niet aan over willen geven...dat het voor hem zou betekenen  compleet je leven omgooien en alles om je ziekte heenbouwen...
En nu kom ik dan tot dit topic  :@ ik heb het gevoel alsof hij zijn grenzen opzoekt maar dan het negatieve in... Nu vergroot k wel iets uit natuurlijk , het gaat best goed met hem en hij is volgens mij wel tot het besef gekomen dat het ook wel anders moet/kan...
Ik maak me dus zorgen en wil graag informatie over hoe je het feit dat je astma hebt kan verwerken..
Daar zit hij  mee , hij zei dat hij zich gewoon minder voelt als mens doordat hij een puffer nodg heeft om in leven te blijven... Dat gevoel zit diep .. Ik voel zo met hem mee en wil hem graag de kans geven dat verdriet te uiten en tegeljkertijd wil k hem zo graag een positieve impuls geven!!!
Hoe doe ik dat goed zonder hem te kwetsen ?
Wat zijn sporten om mee te beginnen ?
Waar kun je het beste aankloppen als je een longfunctie test wil (eventueel niet via huisarts)
Ik hoop dat ik niet al te veel ge"rammbeld" heb!
Groetjes
C.