astma en geen begrip
14-03-2020 om 13:47 uurbeste allemaal,
ik heb ernstig astma, na een opname in december ben ik nu nog steeds herstellende alleen vlot het niet. ik merk dat ik hier heel veel moeite mee heb en ben inmiddels verwezen door mijn huisarts voor psychische begeleiding en de longarts heeft me verwezen naar longrevalidatie. Doordat ik in de zorg werk(doktersassistente) zou je wel verwachten dat er enigzins begrip zou zijn voor mensen in een dergelijke situatie. echter stoot ik nu tegen veel problemen aan. van de bedrijfsarts moet ik opbouwend aan het werk. wat ik ook doe. hoewel ik mn grenzen aangeef wordt daar niet erg op in gegaan. nu mijn behandelplan bekent os voor de psychische begeleiding ( 16 tot 20 wkn 4x 4,5u) wordt helemaal moeilijk gedaan. ik wordt letterlijk gepest, leugens worden verteld en ik krijg alleen maar nog meer negativiteit en stress op mijn bord gegooid dat ik volgens mij bijna tegen een burn out aan hik. zijn er meer mensen die problemen hebben met omgeving/werkplekken, en als "probleem gezien worden?
ik zou graag jullie reacties willen horen en hoe jullie zoiets op gepakt hebben.
even ter aanvulling, ik ga nu psychologische begeleiding krijgen, stond ook aangemeld voor longrevalidatie maar dat laatste is nu helaas door het corona gebeuren allemaal geannuleerd terwijl. ik dat echt hard nodig heb.
@ kaduuk vreselijk. Heel veel sterkte! We zijn er voor je hoor!
Hallo Kaduuk,
Ja, het is een moeilijke situatie waar je nu inzit. Altijd dat oordelen van anderen is echt supervervelend.
Bedenk dat je niet zomaar ontslagen kunt worden.. In Nederland zijn hiervoor regels. Lees wat je rechten en plichten zijn, hierdoor voel je jezelf in ieder geval wat gesteund.
Doe aan zelfeducatie, kom zoveel mogelijk te weten over je ziekte. Word je eigen kennisbron. Dat maakt dat je je zekerder zult voelen.
Zoek afleiding: wat kun je nog wel.
Het is aanpassen, uitproberen en volhouden.
De twee jaar dat ik ziekgemeld stond vond ik vreselijk. Ik werkte toch al weer gedeeltelijk. Na 2 jaar voor de helft afgekeurd en toen ging het allemaal een stuk beter met de gezondheid.
En nu, nu werk ik thuis, terwijl ik op m'n werk zo hard nodig ben. Ouderenzorg: maar ja ik behoor zelf tot de risicogroep en mag niet er niet in.
Verder ben ik nu alternatieve dingen aan t verzinnen om ouderen toch tot steun te kunnen zijn. Telefoontjes, kaarten sturen.
Bedenk hoe mijn collega's zullen gaan reageren wanneer ik weer op de werkvloer mag werken. De 1 vol begrip, de ander helemaal niet en de volgende verwijtend? Gelukkig weet ik wat ik wel kan en dat is wat ik doe. Willen anderen dat niet zien, dan ligt dat aan hen, niet aan mij.
Dit klinkt makkelijk maar dat is het niet. Ik ben al jaren aan het oefenen en ben ook soms boos of moet een potje janken om onbegrip en van frustratie.
Maar tot nog toe altijd iets gevonden waardoor ik weer op gang kwam. Dat wens ik jou ook toe.
Sterkte en groetjes,
Spirit