aanvallen.

Bij tijd en wijle heb ik zoveel aanvallen dat ik me afvraag hoe ik de dag doorkom.
Laat staan dat ik moet wachten tot er een plekje is om te puffen..............

Daar ben ik het mee eens, in werkelijke noodsituaties, hoewel ik dat tot nu toe alleen nog maar thuis heb mee gemaakt, ga ik dus ook niet wachten op een goed plaatsje ofso, dan is het hup dat ding in mijn mond en vast beginnen met inhaleren terwijl ik zelfs zorg dat er iemand bij me kan zijn. Ik vind het anders verschrikkelijk eng om alleen te zijn...
Maar wanneer het geen echte nood is, of ja, vanaf wanneer is het nood he? ik bedoel als je het 'gewoon' erg benauwd hebt heb je het toch ook echt nodig. Maar ik bedoel meer, als je het nodig hebt maar je niet gelijk zou stikken wanneer je het niet zou nemen, in zulke situaties, dan vind ik het tóch lastig om het in te nemen waar anderen bij zijn. Hoewel als ik nu terug denk aan die erge situaties denk ik: eef waar heb je het over, gewoon doen, maar goed...

[quote author=Oma Akke link=topic=3768.msg83388#msg83388 date=1188938872]
Hoi allemaal,
Ik kreeg dus astma op m'n 60ste, dat is nu bijna een jaar geleden, en in het begin hoestte ik me helemaal suf, dat vond ik vooral vervelend voor mijn collega's, maar toen ik dat zei, kreeg ik als antwoord, dat het veel vervelendere was voor mij dan voor hun. Ik bedoel maar, ik dacht dat zij dachten dat ik.....
Dat was één.
Verder voelde ik mij erg ongemakkelijk met al die medicijnen. De voorzetkamer noemde ik spottend een lampenkap, ik vond het echt een maf ding, maar het werkt wel goed, puffen met een lampenkap.
Daar had ik, zonder dat mijn collega's hem ooit gezien hadden al allerlei grappen over gemaakt. Je kan ook serieuze grappen maken!
Ik gebruikte het ding niet op m'n weerk, bij m'n collega's, maar pufte zonder lampenkap op het toilet.
Totdat ik daar in een enorme stank belandde. Ik lijk wel gek, dacht ik.
Dus dat vertelde ik, en ik zei dat iuk voortaan gewoon tmv van mijn aardige collega's zou puffen, met de lampenkap, en als ze er wat van zouden zeggen of me zouden uitlachen konden ze een stamp voor hun kop krijgen.
Maar.....het ging toen erg goed, dus ik hoefde niet te puffen!
De collega's waren oprecht teleurgesteld. Ze wilden mijn lampenkap zo graag zien.
Toen ik hem dan meenam, voor een demo, vonden ze hem helemaal niet zo groot.....
Da's twee. Ik maakte het veel groter dan het was.
Dus meiden en jongens, neem je lampoenkap mee, zeg waar het voor dient, en beloof een dreun als ze je uitlachen.
Het werkt. Misscien komt het ook door mijn leeftijd dat ik er erg makkelijk over ben (geworden).
Dit is het lampenkapavontuur van
Oma Akke (sinds april jl met de vut!)
[/quote] Haha, wel heel leuk gebracht! En super om het zo te bekijken! Maar ik vind dat persoonlijk vaak erg lastig, ik kan er helaas niet zo makkelijk over denken, al zo ik dat wel willen, zeker als ik dit verhaal zo lees!

Eens even denken hoe het ook alweer zat. Ik denk dat jullie stukje gedragstherapie nodig hebben. Opschrijven waar je zo bang voor bent wat er zal gebeuren. En dan een situatie bedenken waarin dat naar jouw idee zal gebeuren. Opschrijven wat je denkt dat zal gebeuren en hoe zeker je ervan bent. Dan een gedragsexperiment opzetten waarin je je ideeen en gedachten gaat uitdagen/testen. En daarna kijken wat er gebeurd is en vergelijken met hoe zeker je was wat er zou gebeuren.

Bijvoorbeeld: je durft niet te puffen op het kantoor waar je werkt samen met collega's. Je gedachten zijn:
ze zullen wel denken dat ik te ziek ben om te werken
ze zullen me wel uitlachen
ik ben dom dat ik niet durf te puffen
Stel dat je zou puffen, denk je dat ze:
je uitgaan lachen (hier ben je 80% zeker van)
zeggen dat je in de ziektewet moet (hier ben je 50% zeker van)
Een geschikt gedragsexperiment is dan om tijdens werktijd als je je benauwd voelt te puffen. Tegelijkertijd let je dan op de reacties van je collega's. die schrijf je dan naderhand even op. Je zult zien (ook al geloof je dat nu niet) dat de reacties minder erg zijn dan je van te voren voorspeld had.

Probeer het eens uit zou ik zeggen. Bovenstaande is wat ik nog weet van de colleges over gedragstherapie. Das tot nu toe de beste psychische therapie die er bestaat, zeker bij angsten.
Ik hoop dat het jullie helpt.

Hoi,

Dit veel te ingewikkeld,
Je moet juist niet nadenken, gewoon doen doen.
Denk je teveel dan krijg je een situatie moet ik nu wel moet ik nu niet.
Je kan allerlei kansberekeningen er op los laten, vol vertrouwen zet je die toeter aan je lippen,
je kijkt niet om je heen.
Je drukt op de puf, inhaleer de vloeistof krachtig.
Indien nodig herhaal je het nog eens.
Daarna berg je  de toeter en de inhalator op, en je zet een gezicht op tegen over iedereen
NIEMAND MAAKT MIJ WAT, let op de mensen durven geen commentaar te geven.
Ze zijn allemaal UPG.
En vol vertrouwen ga je weer aan het werk.
Je maakt inwendig een lange neus, en je zegt bij je zelf WELL DONE.
Klaar werkt altijd...... 8-)
Zelfs bij mij...dat wil heel wat zeggen, nou zelfvertrouwen genoeg arrogantie ontbreekt nog

PD

Eens even denken hoe het ook alweer zat. Ik denk dat jullie stukje gedragstherapie nodig hebben. Opschrijven waar je zo bang voor bent wat er zal gebeuren. En dan een situatie bedenken waarin dat naar jouw idee zal gebeuren. Opschrijven wat je denkt dat zal gebeuren en hoe zeker je ervan bent. Dan een gedragsexperiment opzetten waarin je je ideeen en gedachten gaat uitdagen/testen. En daarna kijken wat er gebeurd is en vergelijken met hoe zeker je was wat er zou gebeuren.

Bijvoorbeeld: je durft niet te puffen op het kantoor waar je werkt samen met collega's. Je gedachten zijn:
ze zullen wel denken dat ik te ziek ben om te werken
ze zullen me wel uitlachen
ik ben dom dat ik niet durf te puffen
Stel dat je zou puffen, denk je dat ze:
je uitgaan lachen (hier ben je 80% zeker van)
zeggen dat je in de ziektewet moet (hier ben je 50% zeker van)
Een geschikt gedragsexperiment is dan om tijdens werktijd als je je benauwd voelt te puffen. Tegelijkertijd let je dan op de reacties van je collega's. die schrijf je dan naderhand even op. Je zult zien (ook al geloof je dat nu niet) dat de reacties minder erg zijn dan je van te voren voorspeld had.

Probeer het eens uit zou ik zeggen. Bovenstaande is wat ik nog weet van de colleges over gedragstherapie. Das tot nu toe de beste psychische therapie die er bestaat, zeker bij angsten.
Ik hoop dat het jullie helpt.

Ik denk dat het wel werkt!
zeker als je niet durft, je drukt immers die toeter of puf niet aan je mond....