Een dag uit een leven met lef

12-02-2018 om 12:52 uur

Lieve luitjes,

Hoera, ik heb officieel weer toestemming om mijn dagelijkse beslommeringen eens in de zoveel tijd met jullie in deze rubriek te delen. Van nature optimistisch van aard zal ik proberen om de zonneschijn er tussen uit te filteren, al ga ik een kist met zure appelen ook niet uit de weg. Ik heb jullie gemist. Mijn laatste blog van voor de verhuizing is al weer van voor de zomervakantie en hier nog wel ergens te vinden. In die tussentijd is het leven aardig op haar kop gaan staan en duurt het nu al weer een tijdje voordat ik daar de balans weer in terug gevonden zal hebben.

De herfst was er een van benauwd vakantie vieren in een notabene zonnig Portugal met het hele gezin. Alles was er. Kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Die engelen van goedheid hadden me een vakantie van een week met elkaar in een luxe huis aan de Portugese Algarve bezorgd ter ere van mijn 65-ste verjaardag. Wat een mazzel. Alleen al de luxe van het oord was ongekend. Daar hadden we een beetje mazzel bij gehad, want het oorspronkelijke appartement had waterschade ogelopen en wij kregen dit ter vervanging aangeboden. Zwembad, poolkamer, je kon het zo gek niet bedenken. De koningin te rijk voelde ik me elke ochtend, een hijgende weliswaar, maar toch.

Voortvarend als ik ben ondernam ik ook mijn 'In mijn uppie-wandelingen'waarbij de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen, dat ik in mijn hoofd meer aan kon, dan dat in werkelijkheid de reële situatie was. Maar ach, gewoon een beetje doorbikkelen. En door bikkelen werd het de drie opeenvolgende maanden ook, toen de invalperiode in Woerden achtereenvolgens een project en sint en kerst met veel verve uit de brede mouwen wist te schudden. wat was het weer genieten van al die lieve kleine koppies, maar wat had ik het zwaar met het vocht in de lucht, de kaarsjes, de takken en niet te vergeten de drukte die het allemaal met zich mee bracht.
Als je alleen al die verlangende blikken zag, was het alle moeite meer dan waard. Voor mijn tuin en voor de schilderclub was het me zwaar te moede. Dat had een veeg teken aan de wand moeten zijn. Ik had geen puf meer om daar nog energie in te steken. Wat kan een mens toch buitensporig, alle grenzen voorbij, te moe zijn.
Gelukkig hadden we het kerstdiner op de 23ste gezet en daarna lonkte een paar dagen van zalige zorgeloze nietsdoenerij. Ik zou de kerst wel door komen. Het laatste grote diner zo samen(dertien mensen sterk en twee broertjes van schoondochter)was een groot succes. ieder had wat meegenomen en ik had, als de voorzienigheid zelve, vast wat meegeef-bakjes ingeslagen. Die kwamen aan het einde van de rit goed van pas.

Tweede kerstdag 's morgens vroeg, na het schrijven van mijn blog, ging ik naar beneden om mijn befaamde bakjes oploskoffie te maken. Terwijl ik aan het aanrecht stond voelde ik de wereld vervreemd wegglijden, ik kreeg het koud, een vreselijk stekende pijn op mijn borst die uitstraalde naar mijn rechter arm, maar het allerergste waren de verkrampte toestand van mijn hals en kaken. Daarna kwamen de bij-symptomen, misselijk, duizelig, noem het maar. Ik strompelde nog naar boven en riep zoonlief wakker. Ondertussen had ik zelf 112 al gebeld. Ik wist dat het fout zat. Met de ambulance naar de hartbewaking. Diagnose Pericarditis, maar wel vreemd dat ik de symptomen van een infarct erbij ad. Het ECG-beeld liet echter alleen de ontsteking zien. Toch maar een opname van drie dagen om de boel te observeren en een batterij aan medicijnen rijker.
Daar lig je dan. Van het ene op het andere moment ben je uit de comfortzone gerukt en sta je te haspelen met je pyjama nog aan en in de wetenschap dat je je voeten nog niet zomerklaar zijn gemaakt. Een mens let op de meest wonderlijke zaken. Wordt vervolgd.

Login of registreer om te reageren
01-01-2020 om 15:58 uur
Reactie op Anna50
Reactie op Yvonne74
Bennieuw enhetleestheerlijkweg,mijnspatiebalkdoethetnietmeersorry.Geeftmedekrachtendoorzettingsvermogen.ZalnietmeerschrijventotikeennieuwelaptophebSORRY.
GrYvonne74

Er zal wel iets tussen zitten. Of hoop je op een nieuwe? :)

Ik ga een nieuwe kopen, heb even de spatiebalk een schoonmaakbeurt gegeven en met voorzichtig tikken doet hij het weer.
Maar mag ik via dit medium iedereen die deze blog leest een geweldig en veel lucht 2020 toe wensen. Zelf ben ik 35 dagen terug gestopt met roken na dat ik te horen kreeg dat ik COPD 2 en half heb, gaat me prima af.
En ik geniet van het optimistme van Iem, moet nog even laten bezinken.

Login of registreer om te reageren
03-01-2020 om 23:51 uur

Sterkte Lem, je hebt het wel weer voor de kiezen gehad!
Hoop dat het inmiddels beter gaat met je?
Leuk weer wat van je te lezen! Liefs, Jolien

Login of registreer om te reageren
04-01-2020 om 06:37 uur

Dank je wel Jolien, iedere dag meer opkrabbelen. Het is erg hardnekkig. Ik ben het bedbanken nu een beetje beu. Zin om er op uit te gaan. Had je goeie dagen? Liefs, Berna

Login of registreer om te reageren
04-01-2020 om 14:27 uur

Oh ja snap ik zeker, even liggen en bankhangen is leuk maar dan gaat t kriebelen...
Redelijk goede dagen, gezellig zeker maar zo enorm moe....maar ben bang dat dit niet meer echt wegtrekt, dat beetje long wat nog werkt moet wel hard werken en dat is voelbaar aan alles.
Mopper niet, zie altijd wel leuke mogelijkheden, zelfs zittend sport ik nog, via youtube wat oefeningen arm en benen en mooie boeken, tv en fijn gezelschap maakt veel goed.
We modderen gewoon door..... :).
Liefs en neem toch maar de tijd om te herstellen, daarna geniet je des te meer van uitjes xxxx

Login of registreer om te reageren
05-01-2020 om 10:42 uur

Zal ik doen. Liee groeten en 'Haal eruit wat erin zit'. Zal ik daar een nieuw motto van maken voor dit jaar. Goed plan.

Login of registreer om te reageren
05-01-2020 om 18:27 uur

Zeker doen, een heel goed motto! Is ook de mijne ...:)

Login of registreer om te reageren
28-01-2020 om 11:57 uur

Lieve Luitjes

Gisteren heb ik weer mijn eerste wandeling gemaakt, nadat ik vijf weken lang onder de pannen was met het RS-virus. Wat een gemeen beestje is dat voor ons longlijders. Met de verzwakte weerstand en ondanks de twee prednisonkuren kreeg ik als dank voor het verpozen, er nog een sinusitis bij. Mijn dieet werd uitgebreid met antibiotica. Klaar was ik er mee.
Alles had één ding bewerkstelligd. Ik kwam, ondanks mijn liefde voor bewegen, niet meer van de bank af en elke trap was een brug te ver. Bij het revalideren in de laatste week, was het mijl op zeven. Een blokje rond betekende ook vier trappen af en weer op. De maisonette kent niet de luxe van een lift. Spierballen aantrekken, verstand op nul, adem in en adem uit en gaan. Het kostte de nodige inspanning, maar aan het eind van die week kon ik alweer een rondje rond het Spoel bij Everdingen aan de Lek.

Het weekend stond in het kader van conditie opbouwen. Zondag gingen we met het hele gezin naar Parnassia bij Bloemendaal om boodschappen te schrijven in het zand voor de vader van de vier. De duinenrij in ging nog wel, maar aan het eind het duin op naar het paviljoen was behoorlijk pittig. Stapje voor stapje dan maar. Schoonzoonlief bood me een arm, maar ik wilde in eigen tempo. 'Laat maar lieverd, ik worstel en kom boven'. De afsluiting was derhalve dubbel feest. De hele kinderschaar aan een tafel en ik als Mater Familias in het midden. Wat een rijkdom. Het gebied van de Kennemerduinen is een aanrader, al zou ik een elektrische fiets nemen als ik jullie was.

De conditie was allengs beter aan het worden, dus gisteren waagde ik me aan een wandeling met de zussen. Normaliter gaan we iedere maandag zo'n vijf tot tien kilometer wandelen, zij stappen door en ik sjok een beetje achteraan, dat is het plaatje. Haha. Maar het doet me erg deugd. De bitterballenborrel na afloop is een en al gezelligheid. We hadden voor een klein parcour gekozen in het Panbos, bij de Bilt. Helaas raakten we het gele pad bijster, en stonden ineens op het rode. Ergo, we waren aan het dwalen geslagen. Tot overmaat van ramp bestond het bos ook nog uit heuvels en dalen. Maar...we zagen wel de grote bonte specht, boomklevers en kruipers, roodborst en koolmees.
We hadden ruim zeven kilometer gewandeld. Ik ben weer boven Jan.
Na afloop was ik veel minder moe dan gedacht.

Het hoesten bij elke inspanning houdt aan. Dat is lastig , maar kan nog wel een tijdje duren. Vandaag is er rust en morgen ga ik weer de gastvrouw uithangen op de oncologie. Het is zo fijn om je eigen staat van zijn te kunnen relativeren bij aandoeningen die kwalijker zijn. Ik schenk koffie en thee en maak een praatje, wat kwinkslagen op z'n tijd, wat warmte en herkenning. Het mes snijdt daardoor aan twee kanten. Ik vergeet mijn eigen sores en zij die van hen. Zo werkt dat.

Vandaag dus niets. Na gedane arbeid is het zoet rusten. Er is een mager zonnetje, maar ook een snijdende wind. Binnenweer. Tijd voor een goed boek en wat gedroedel in de marge.

Ik wens iedereen fijne dagen en een spoedig voorjaar toe.
Ajeto en tot later.
Ber.

Login of registreer om te reageren
28-01-2020 om 12:19 uur

Zo, wel flink een jas uitgedaan. Maar fijn dat het weer de goede kant opgaat. En je je mooie werk weer kan doen. :)

Bloemendaal daar kwam ik vroeger ook vaak. Was nog een kleine meid. Maar heerlijk de duinen, ik hou ervan. Minder is het verdwalen, maar je hebt het er goed van afgebracht.

Bedankt weer voor je verslag, lees het altijd graag. :)

Login of registreer om te reageren
28-01-2020 om 23:37 uur

Knap dat je toch alweer zoveel loopt, want het zal niet makkelijk gaan...
7 km is echt goed! Je doet t toch maar mooi weer.
Ik ga vooral voor de bittergarnituur en wijn....
Wat fijn met je gezin zo om de tafel bij een strandtent, zwaar door het zand he? Lukt mij echt niet meer, ja 1 stap...
Dan voel je je rijk met iedereen om je heen, dat is wat er toe doet.
En je laat ons mee genieten! Echt mooi.

Ook fijn dat je je werk weer kunt doen, haal je veel voldoening uit en de mensen zijn blij met je.
Ik geniet van je verhalen!
Liefs! Jolien

Login of registreer om te reageren
29-01-2020 om 14:44 uur

Ha lieve meiden.

We doen wat we kunnen en tussen de regels door is het nog best veel. Stapjes terug, een stap vooruit, weer even terug. Het is niet anders. De humor blijft en de zin in het leven. Dank voor jullie reacties <3

Login of registreer om te reageren