Een dag uit een leven met lef

12-02-2018 om 12:52 uur

Lieve luitjes,

Hoera, ik heb officieel weer toestemming om mijn dagelijkse beslommeringen eens in de zoveel tijd met jullie in deze rubriek te delen. Van nature optimistisch van aard zal ik proberen om de zonneschijn er tussen uit te filteren, al ga ik een kist met zure appelen ook niet uit de weg. Ik heb jullie gemist. Mijn laatste blog van voor de verhuizing is al weer van voor de zomervakantie en hier nog wel ergens te vinden. In die tussentijd is het leven aardig op haar kop gaan staan en duurt het nu al weer een tijdje voordat ik daar de balans weer in terug gevonden zal hebben.

De herfst was er een van benauwd vakantie vieren in een notabene zonnig Portugal met het hele gezin. Alles was er. Kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Die engelen van goedheid hadden me een vakantie van een week met elkaar in een luxe huis aan de Portugese Algarve bezorgd ter ere van mijn 65-ste verjaardag. Wat een mazzel. Alleen al de luxe van het oord was ongekend. Daar hadden we een beetje mazzel bij gehad, want het oorspronkelijke appartement had waterschade ogelopen en wij kregen dit ter vervanging aangeboden. Zwembad, poolkamer, je kon het zo gek niet bedenken. De koningin te rijk voelde ik me elke ochtend, een hijgende weliswaar, maar toch.

Voortvarend als ik ben ondernam ik ook mijn 'In mijn uppie-wandelingen'waarbij de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen, dat ik in mijn hoofd meer aan kon, dan dat in werkelijkheid de reële situatie was. Maar ach, gewoon een beetje doorbikkelen. En door bikkelen werd het de drie opeenvolgende maanden ook, toen de invalperiode in Woerden achtereenvolgens een project en sint en kerst met veel verve uit de brede mouwen wist te schudden. wat was het weer genieten van al die lieve kleine koppies, maar wat had ik het zwaar met het vocht in de lucht, de kaarsjes, de takken en niet te vergeten de drukte die het allemaal met zich mee bracht.
Als je alleen al die verlangende blikken zag, was het alle moeite meer dan waard. Voor mijn tuin en voor de schilderclub was het me zwaar te moede. Dat had een veeg teken aan de wand moeten zijn. Ik had geen puf meer om daar nog energie in te steken. Wat kan een mens toch buitensporig, alle grenzen voorbij, te moe zijn.
Gelukkig hadden we het kerstdiner op de 23ste gezet en daarna lonkte een paar dagen van zalige zorgeloze nietsdoenerij. Ik zou de kerst wel door komen. Het laatste grote diner zo samen(dertien mensen sterk en twee broertjes van schoondochter)was een groot succes. ieder had wat meegenomen en ik had, als de voorzienigheid zelve, vast wat meegeef-bakjes ingeslagen. Die kwamen aan het einde van de rit goed van pas.

Tweede kerstdag 's morgens vroeg, na het schrijven van mijn blog, ging ik naar beneden om mijn befaamde bakjes oploskoffie te maken. Terwijl ik aan het aanrecht stond voelde ik de wereld vervreemd wegglijden, ik kreeg het koud, een vreselijk stekende pijn op mijn borst die uitstraalde naar mijn rechter arm, maar het allerergste waren de verkrampte toestand van mijn hals en kaken. Daarna kwamen de bij-symptomen, misselijk, duizelig, noem het maar. Ik strompelde nog naar boven en riep zoonlief wakker. Ondertussen had ik zelf 112 al gebeld. Ik wist dat het fout zat. Met de ambulance naar de hartbewaking. Diagnose Pericarditis, maar wel vreemd dat ik de symptomen van een infarct erbij ad. Het ECG-beeld liet echter alleen de ontsteking zien. Toch maar een opname van drie dagen om de boel te observeren en een batterij aan medicijnen rijker.
Daar lig je dan. Van het ene op het andere moment ben je uit de comfortzone gerukt en sta je te haspelen met je pyjama nog aan en in de wetenschap dat je je voeten nog niet zomerklaar zijn gemaakt. Een mens let op de meest wonderlijke zaken. Wordt vervolgd.

Login of registreer om te reageren
06-07-2019 om 14:49 uur

Wat mooi dat je zo in het zkh mensen kan helpen! Lijkt me enorm waardevol om te doen:D en wat mooi dat er geen dwang achter zit en helemaal gebaseerd op wanneer je kan, ideaal met een longziekte! Hoop dat je veel mensen een klein beetje het lijden kan verminderen, want dit doet mensen echt goed.

En wat leuk naar de Beekse bergen, maar met warm weer inderdaad veel te warm:p en haha de broek lenen van de zebra, geniaal! Zou nog leuker zijn als er een zebra was met witte achterpoten hahaha, zie het al helemaal voor me hahahaha (fantasie teveel).

Login of registreer om te reageren
26-12-2019 om 19:22 uur

Bennieuw enhetleestheerlijkweg,mijnspatiebalkdoethetnietmeersorry.Geeftmedekrachtendoorzettingsvermogen.ZalnietmeerschrijventotikeennieuwelaptophebSORRY.
GrYvonne74

Login of registreer om te reageren
27-12-2019 om 08:19 uur
Reactie op Yvonne74

Bennieuw enhetleestheerlijkweg,mijnspatiebalkdoethetnietmeersorry.Geeftmedekrachtendoorzettingsvermogen.ZalnietmeerschrijventotikeennieuwelaptophebSORRY.
GrYvonne74

Er zal wel iets tussen zitten. Of hoop je op een nieuwe? :)

Login of registreer om te reageren
01-01-2020 om 04:26 uur

Wat aan de dag voor Oud Jaar vooraf ging:

De dag na tweede kerstdag:

Beraad met de huisarts:

In de lappenmand hoesten de longen het oude jaar naar buiten. De huisarts gaf een helder beeld van het geheel. Je bent zo oud als je je voelt en zo oud als je bent, maar je longen zijn twintig jaar ouder. Ik tors dus twee hoogbejaarde longen mee. Op zich vermakelijk als het bij tijd en wijle niet zo onhandig was, zoals nu. Dacht ik het hele jaar door gevrijwaard te blijven en ben ik toch nog de klos. Waarschijnlijk vond gesteldheid dat er na de drukke dagen pas op de plaats moest komen. Dat doen we dan maar, samen met de verhoogde puffen en de prednison.

De Benauwdheid nam toe en op de dag voor Oud Jaar ging het zo:

Alles kan altijd nog erger. Dat was de optelsom na de slapeloze nacht, waarbij de hoestbuien in golven de adem benamen en het kleine bloemenkussentje in de zij probeerde de pijn te doven, als ik er hard op drukte. Derde nacht op een rij.

Niet nog een nacht op die manier erbij, bedacht ik me. Afspraak gemaakt bij de huisarts. Dacht dat ik het wel kon redden. Dochter kwam haastig aanrijden om half acht. Lief zo’n kalme support bij me. Eigenlijk hadden we quality time, afgezien van de ongemakken. Het deed me denken aan de tijd dat ze uit Frankrijk hier vaak een hele week over waren en zij en ik tussendoor tijd hadden om, zittend op het bed, de wederwaardigheden te bespreken. Nu zat ze weer aan het voeteneind en volgde met argusogen mijn verrichtingen. ‘Naar de huisartsenpost zou nog wel gaan, maar mam je moet daarna vier trappen omhoog’. Het was na het douchen. Het gereutel hield niet op en met teugen probeerde ik lucht binnen te hengelen na de inspanning. Dokter laten komen bleek de oplossing.

Tussendoor wipte zoon nog even aan. Gemoedelijk zonnetje, met elkaar op de bank, dochter had de badkamer gepoetst en zoonlief de kamer gestofzuigd. Er was warme rooibos en sfeervol gesprek. Zij praatten en ik hapte lucht. We grapten. ‘Altijd rond deze tijd mam.’ ‘Ja, omdat ik jullie dan allemaal om me heen wil hebben. Haha.’

Dokter kwam, luisterde uitvoerig naar het gereutel. De saturatie was als altijd eigenlijk best redelijk. Toch een screening in het ziekenhuis, om dingen uit te sluiten en erger te voorkomen. Het was goed, want het zou voor zekerheid zorgen en aangepaste maatregelen geven voor het angstaanjagende zwoegen met altijd te weinig resultaat.

On-y-va in de Franse auto van dochter. De mevrouw achter de balie zuchtte maar eens. ‘Het is stervensdruk’, mompelde ze, ‘lange wachttijden’. Met een intonatie in de stem, alsof we er zelf voor kozen. Wonderlijk aspect van de hulpverlening. Uitleg hoefde niet. De pressie was te groot, zag ik aan haar neergedaalde mondhoeken en de weinig ontvankelijke blik. In wachtkamer 1 werd het bevestigd door veel bezette stoelen. We kropen in de hoek. Wachtkamer 1, wachtkamer 2, stappenplan voor het traject. Alle ins and outs keurig op een rijtje, in vrolijke frisse kleuren. Erbij vermeldt wie je ging ontmoeten, Triage-verpleegkundige voor de intake, gastvrouw voor het bezoek, Seh-verpleegkundige voor de handelingen, assistent-arts voor de bevindingen en overleg met de longarts. Een geoliede organisatie en het liep gesmeerd, alleen de hoeveelheid aan binnenkomers niet. Overmacht all over the place.

Zussen kwamen met hun zo vertrouwde vrolijkheid, op de eigenlijk voorgenomen, zussendag, een kakelvers gekochte pyjama brengen, om daarna te gaan lunchen in de kantine. Huisarts had een eventueel verblijf aannemelijk geacht. Malle meiden. Ze hadden mijn voorkeur voor zwart hardnekkig in de wind geslagen en een opfleurend, bijna Chinees, patroon gekozen. Glimmend en vrolijk. Zo lief om ze daar te zien, wars van regels en gewoonten. Het doet veel met een aangeslagen en slapeloos gemoed. Het ontroerde me.

Per wachtkamer vier uur, op de SEH ook drie uur. Steeds zagen we andere mensen weer lopen en terug komen, weggaan en weerzien. De mevrouw die wilde eten en drinken en niets mocht, de twee kakelende zusjes en de zwijgzame man, de man met zijn getatoeëerde armen, die binnen een tel de hele wachtkamer had overgenomen met zijn verontwaardigde verhaal en de benauwde hoestende mevrouw, die naast me zat. We konden een duet hoesten, blik van herkenning. De man met de zuurstof en het kapje en zijn hoofdschuddende vrouw, de vrouw in de rolstoel die dochter en ik allebei graag hadden willen tekenen. De malle molen werd aangedraaid. Bloedprikken, Thorax foto, urinepotje, ECG, bloeddruk, saturatie via de slagader. En wachten en kletsen. ‘Mooie kleur groen heeft U aan’, zei de pleeg en het was als een vleugje thuis.

Het zijn vaak de kleine dingen die het doen. We hebben gegiecheld als bakvissen om het feit dat ik op een kamer van de gynaecologie lag met de beensteunen achteloos op de grond en het uitgeschaterd om malle invallen, nou ja, voor zover als mogelijk. De coassistent kwam vertellen dat ik een virus had opgelopen, Het RS-virus, dat zich nestelt in de kleine longblaasjes en daar uitpakt. Hoefde niet te blijven, kreeg wel weer verhoogde prednison en nog een reeks aan medicijnen mee.

De vier trappen waren Kilamanjaro’s en Baantjer was de afleiding. Wat mis ik de robuuste Cock met cee, ooo, ceeee, ka, Piet Römer. De vijfde trap, een vesting en een lange nacht volgde.

Oud jaar:

Langzaam win ik terrein terug van dat alles overtroevende virus. Wat normaal een neusverkoudheid oplevert bij een beetje volwassenen, kan voor ons uitmonden in een titanenstrijd. Nu ik weer gewoon lucht kan happen, is de scheurende pijn in de buik de meest kwalijke. De energie komt tussen de hoestbuien door weer opkrabbelen. Ik zal haar een duwtje in de rug geven. Op naar een nieuw jaar

Een prachtig, inspirerend en verademend 2020 allemaal!

Login of registreer om te reageren
01-01-2020 om 08:11 uur

Oh wat vervelend om te lezen. Hopelijk gaat het elke dag een stukje beter. Hier gaat het redelijk goed wel veel last gehad van de mist en vuurwerkdampen.
Ook voor jou en jouw gezin de allerbeste wensen voor 2020

Login of registreer om te reageren
01-01-2020 om 08:52 uur

Dank je wel. Ik wist niets van het SE-virus. Mal he. Ben al een tijdje uit de kinderen. Het was weer een hele belevenis. <3

Login of registreer om te reageren
01-01-2020 om 12:49 uur

Sterkte en beterschap! Wat in hemelsnaam is SE-virus. Probeerde het op te zoeken, maar kreeg de gekste dingen. hahaha

Login of registreer om te reageren
01-01-2020 om 13:41 uur

O sorry, te snel. Haha. Inderdaad het babyvirus RS, kan voor ons dus heel vrvelend zijn, heb ik gemerkt. Ik wens het niemand toe.

Login of registreer om te reageren