juli 2019 - Omgaan met angst.

Ik herken dit heel sterk, als ik benauwd ben ga ik van angst hyperventileren en weet dan uiteindelijk niet meer of ik daar benauwd van ben of van mijn longen.
Ook de medicatie geeft angst,
heb dit jaar al 2 prednison kuren gehad en piep op dit moment weer dus ben dan ook bang dat ik te vaak prednison moet gaan gebruiken of nog erger het niet krijg omdat ik er al 2 heb gehad in een half jaar,
vervelend die angst want rustig blijven bij astma geeft veel voordelen.

Ik weet niet of ik veel last heb van angst, maar ik merk wel dat ik bij een kuchje snel denk: ohjee, aanval? Waar zijn mijn medicijnen? Heb ik alles ingenomen en op tijd? Waarom reageer ik? Welke trigger?

Je wilt een aanval zo snel mogelijk de kop in drukken, ookal ben ik nog eigenwijs en denk soms; waait wel weer over. Dat doet het soms ook, maar vaak ook niet.

Ik vind herkennen van het begin van een aanval moeilijk. Ik piep niet, ik reutel niet, je hoort of ziet nix. Totdat ik ga praten, bij een aanval is mijn stem heel rauw en diep. Alsof ik een avond ben wezen stappen.

@Soosh, dat heb ik nu ook!
Ik piep niet, hoest niet, reutel niet...niets van dat alles, al ben ik momenteel voortdurend benauwd.
Soms word ik schor, maar dit gaat niet gelijk op met mijn benauwdheid, maar komt meer van mijn spierziekte.

Wel heb ik eens gehad, dat ik van de 1 op de andere dag van niet benauwd tot heel erg benauwd ben gegaan, en nog geen 100 meter kon lopen, omdat ik gewoon geen lucht meer kreeg.
Blijkbaar longontsteking, maak al 20 jaar geen koorts meer, alles blijft vaak gissen en raden.

Doordat ik niet piep, reutel , hoest oid, is het voor een invallende arts niet te beoordelen wat ik op dat moment mankeer, en sturen ze mij gewoon met niets naar huis...

Mijn eigen huisarts kent mij, en neemt gelukkig geen risico’s.

@kneusje wel heel fijn dat jouw huisarts je zo goed kent en goed reageert!

Ik ben tot de ontdekking gekomen dat ik toch echt overal zelf achteraan moet. Ik heb wel een fijne longarts, dus dat scheelt. Verder blijft het gewoon goed opletten.

@kneusje wel heel fijn dat jouw huisarts je zo goed kent en goed reageert!

Ik ben tot de ontdekking gekomen dat ik toch echt overal zelf achteraan moet. Ik heb wel een fijne longarts, dus dat scheelt. Verder blijft het gewoon goed opletten.

Wat vervelend voor je dat je zelf overal achteraan moet.
Heb je de mogelijkheid om van huisarts te verwisselen?

Ik heb mijn huisarts gekregen door een zorgcoach van de zorgverzekeraar erachter te zetten om een huisarts te vinden die een beetje wist hoe om te gaan met mijn beperkingen.
Zodoende kreeg ik een kennismakingsgesprek met de huisarts die ik nu heb, en dat bevalt prima.
Was een open en direct gesprek van beide kanten, en als dat goed mogelijk is dan weet je dat de rest ook geen probleem is.

Daarvoor heb ik het een tijd moeten doen met invallers van mijn oude huisarts, een regerecht drama, waar ik nu de gevolgen nog van geresveerd krijg.
Dus ik weet hoe vervelend dit kan zijn.

Wel weer prettig als je iig wel een goede longarts hebt.

Ik worstel veelal met de zelfde vragen overigens als jij, maar ik weet zelf nog niet wanneer je nu echt kan praten over een aanval., en wanneer niet.

Groetjes Moon.

@kneusje
Hoi Moon,

Ik heb (vind ik zelf) een aanval als ik echt een beetje buiten adem ben ondanks dat ik niets fysiek zwaars doe, mijn stem hees wordt en ik niet meer de trap op kan zonder een relatief hoge hartslag (100- 130) en gehijg. Ik ben 35 en heb een matige tot aardige conditie, dus die trap zou ik zo 4x op en neer moeten kunnen rennen.

Daarbij is een aanval voor mij vaak acuut benauwd zijn. Meestal is er dan een trigger voorbij gekomen zoals een (eet)geurtje of een subtielere trigger zoals stress en vermoeidheid.

Een aanval is natuurlijk persoonlijk. Sommige mensen komen op goede dagen die trap niet meer opgerend, dus ik denk dat een aanval grotendeels te maken heeft met wat je basis is. Je weet zelf prima wat je wel en niet kan en je weet ook wanneer het beduidend slechter gaat dan deze basis.

Ik herken het ook de angst. Helaas zo erg dat ik momenteel niet meer kan autorijden (althans niet meer durf). Ik heb zelf sinds mijn 11e ongeveer een lichte vorm van astma en gebruik Ventolin, Spiromax en voor hooikoorts/huisstofmijt allergie Levocetirizine. Ik heb daarnaast ook een tijd last gehad van hyperventilatie aanvallen (dat schijnt ook samen te kunnen gaan met astma).

Bij mij doet Ventolin niet zo veel, dus als ik te lang wacht met het inzetten daarvan, betekent dit langdurige benauwdheid.
Maandag was ik smorgens wat korter van adem merkte ik, ik negeerde dit, maar s middags stapte ik in huis en had mijn man geverfd. De verflucht benam mij meteen de adem en ik kon amper praten.
Ik nam meteen Ventolin, maar pas later op de avond, nadat ik nog een tweede keer had geinhaleerd, begon het langzaam weg te trekken.
De volgende ochtend hoestte en reutelde ik nog en heb voor de zekerheid nog maar een keer geinhaleerd.
Ik word onrustig van het benauwde gevoel. Ik ga dan juist lichtere karweitjes doen in huis. Zoals was opvouwen, een handafwasje doen, zoiets.
Als ik in bed lig en ik hoor mezelf zo zagen en reutelen bij de uitademing, breekt soms het zweet me uit en ga ik er maar uit.

Ik ben geregeld best angstig,heb soms aanvallen waar ik amper uitkom en alleen oramorph iets helpt.
De angst wordt wel minder maar wanneer de aanval mij overvalt dan voel ik gelijk paniek in mijn lijf.
Ik merk wel dat nu ik het vaker heb gehad de angst afneemt nu ik weet het komt weer goed maar toch heb ik nooit geweten dat benauwdheid zo angstig kan zijn.
Ik probeer vooral goed te ademen, liefst buikademhaling al lukt dit mij niet bij een ernstige aanval, maar ik puf geregeld in de voorzetkamer zonder mn pufje in te drukken.
Uiteraard eerst wel de pufjes gebruiken maar je kan niet blijven puffen zodoende adem ik rustiger na lange tijd doordat ik gecontoleerder adem dan , denk ik?!
Wanneer ik een dagje weg ga en het echt niet wil missen dan neem ik op voor hand oramorph en een half tabletje oxazepam, zo blijft het nog leuk om eens weg te gaan zonder directe angst voor een extreme aanval.

Ik heb al vanaf mijn 16 jaar chronische hyperventilatie en paniekaanvallen , daardoor een flink aantal fobieen gekregen, oa straatangst ( wat niet erg handig is bij copd , want ik kom de deur niet uit als het niet perse moet ) en die angsten wegen zwaarden dan de angst voor een exacerbatie .......