Een dag uit een leven met lef

12-02-2018 om 12:52 uur

Lieve luitjes,

Hoera, ik heb officieel weer toestemming om mijn dagelijkse beslommeringen eens in de zoveel tijd met jullie in deze rubriek te delen. Van nature optimistisch van aard zal ik proberen om de zonneschijn er tussen uit te filteren, al ga ik een kist met zure appelen ook niet uit de weg. Ik heb jullie gemist. Mijn laatste blog van voor de verhuizing is al weer van voor de zomervakantie en hier nog wel ergens te vinden. In die tussentijd is het leven aardig op haar kop gaan staan en duurt het nu al weer een tijdje voordat ik daar de balans weer in terug gevonden zal hebben.

De herfst was er een van benauwd vakantie vieren in een notabene zonnig Portugal met het hele gezin. Alles was er. Kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Die engelen van goedheid hadden me een vakantie van een week met elkaar in een luxe huis aan de Portugese Algarve bezorgd ter ere van mijn 65-ste verjaardag. Wat een mazzel. Alleen al de luxe van het oord was ongekend. Daar hadden we een beetje mazzel bij gehad, want het oorspronkelijke appartement had waterschade ogelopen en wij kregen dit ter vervanging aangeboden. Zwembad, poolkamer, je kon het zo gek niet bedenken. De koningin te rijk voelde ik me elke ochtend, een hijgende weliswaar, maar toch.

Voortvarend als ik ben ondernam ik ook mijn 'In mijn uppie-wandelingen'waarbij de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen, dat ik in mijn hoofd meer aan kon, dan dat in werkelijkheid de reële situatie was. Maar ach, gewoon een beetje doorbikkelen. En door bikkelen werd het de drie opeenvolgende maanden ook, toen de invalperiode in Woerden achtereenvolgens een project en sint en kerst met veel verve uit de brede mouwen wist te schudden. wat was het weer genieten van al die lieve kleine koppies, maar wat had ik het zwaar met het vocht in de lucht, de kaarsjes, de takken en niet te vergeten de drukte die het allemaal met zich mee bracht.
Als je alleen al die verlangende blikken zag, was het alle moeite meer dan waard. Voor mijn tuin en voor de schilderclub was het me zwaar te moede. Dat had een veeg teken aan de wand moeten zijn. Ik had geen puf meer om daar nog energie in te steken. Wat kan een mens toch buitensporig, alle grenzen voorbij, te moe zijn.
Gelukkig hadden we het kerstdiner op de 23ste gezet en daarna lonkte een paar dagen van zalige zorgeloze nietsdoenerij. Ik zou de kerst wel door komen. Het laatste grote diner zo samen(dertien mensen sterk en twee broertjes van schoondochter)was een groot succes. ieder had wat meegenomen en ik had, als de voorzienigheid zelve, vast wat meegeef-bakjes ingeslagen. Die kwamen aan het einde van de rit goed van pas.

Tweede kerstdag 's morgens vroeg, na het schrijven van mijn blog, ging ik naar beneden om mijn befaamde bakjes oploskoffie te maken. Terwijl ik aan het aanrecht stond voelde ik de wereld vervreemd wegglijden, ik kreeg het koud, een vreselijk stekende pijn op mijn borst die uitstraalde naar mijn rechter arm, maar het allerergste waren de verkrampte toestand van mijn hals en kaken. Daarna kwamen de bij-symptomen, misselijk, duizelig, noem het maar. Ik strompelde nog naar boven en riep zoonlief wakker. Ondertussen had ik zelf 112 al gebeld. Ik wist dat het fout zat. Met de ambulance naar de hartbewaking. Diagnose Pericarditis, maar wel vreemd dat ik de symptomen van een infarct erbij ad. Het ECG-beeld liet echter alleen de ontsteking zien. Toch maar een opname van drie dagen om de boel te observeren en een batterij aan medicijnen rijker.
Daar lig je dan. Van het ene op het andere moment ben je uit de comfortzone gerukt en sta je te haspelen met je pyjama nog aan en in de wetenschap dat je je voeten nog niet zomerklaar zijn gemaakt. Een mens let op de meest wonderlijke zaken. Wordt vervolgd.

Login of registreer om te reageren
19-04-2019 om 08:55 uur

Van harte gefeliciteerd met je kleindochter. Leuk dat je erbij mocht zijn. :) Je hebt dan nog meer een band met elkaar hè. Lijkt me echt heel bijzonder.

Wat lief en heel mooi van je om bij iemand te waken die niemand meer heeft.

Liefs Anna xxx

Login of registreer om te reageren
20-04-2019 om 07:17 uur

Dank allebei. Het was heel bijzonder! :-*

Login of registreer om te reageren
06-05-2019 om 07:53 uur

Lieve luitjes

Een update. Jut de hut staat op haar plekje en is omgedoopt in de Bernagie, de Hollandse naam voor Borage, waar mijn naam in zit en de plant was, die ik bij de eerste kennismaking met de tuin overal tegenkwam. Ze is de tuin even hard weer uitgewandeld, maar natuurlijk moet ze nu in grote getale terug. De prachtige blauwe bloemetjes, evenals vriendin nachtschade, die met haar mee verdwenen is.

Ik zal even de Blog toevoegen over haar grote tocht van de schuur in Tull en 't Waal tot aan de tuin en haar vaste stek.

En dan kunnen we los

Of het koffiedik voor een gelukkig gesternte heeft gezorgd weet ik niet. Feit was dat de tocht van de Bernagie naar haar plekje gunstig verliep. De ochtend begon vroeg met de twee reuze thermoskannen waarin de koffie geurig gezet werd met de hand. Ouderwets filteren, langzaam maar gestaag. Watertemperatuur met een vleugje Barista-wijsheid niet op de kook maar tot 92 graden. Sinecure voor mijn waterketel, die immers precies de gradatie aangeeft. De kannen met koffie en thee en de koek en zopie in de grote boodschappentas geladen evenals het dienblad en fluks dochter en schoonzoon oppikken in Utrecht. Het miezerde drie druppels, maar vooralsnog zag het er goed uit. Bij aankomst stond de Bernagie al op het pad en de mannen bij de schuur.

Klein minpuntje. De vorige gebruiker van de tractor had het kraantje open laten staan. Maar, voor geen kleintje vervaard, werd de accu van stroom voorzien door een van de auto’s en kon de tocht beginnen. Het was een ware kermisattractie. Mijn lieve hutje getrokken door de tractor, neef ervoor om aanwijzingen te geven, kinderen erachter met de bolderkar vol lekkers. Vanaf de overkant nam ik foto’s en langzaam maar gestaag rolde de hut door het fluitenkruid en met de karavaan erachter werd het een echte pipowagen.

Zoon en twee neven kwamen ietsje later en precies op tijd om te helpen bij het lastigste en laatste stuk. Om de draai te kunnen maken moesten de grondplaten van achteren komen en waar het groot hoefblad de bodem aan het leeg trekken was, opgehoogd worden met tegels en platen zodat Jut niet voortijdig een duik in de sloot zou nemen. Er werd rigoureus gesnoeid met een snelheid waarbij mijn inbreng over voorzichtig en met beleid werd overruled door de haast die men had om door te trekken en niet vast te lopen in het veen. De appelboom kon ik wel redden. Bijna hadden ze mijn Vasalisboom gehalveerd. Ach ja. De tuin was voor later zorg. Straks kan ik die weer in eigen tempo opbouwen. Nu eerst maar de basis.

Het weer was ons al die tijd gunstig gezind geweest, maar nu begon het even te storten. De veengrond was zacht en het duurde even voor ze een en ander, steunen en wielen op de tegels hadden staan, waterpas en wel. Neef en broer zouden deze week alles in rust in het werk stellen om het stabiel en veilig te krijgen. Daar had ik alle vertrouwen in. Zeker met de verrichtingen van grote neef, die door zijn heldere en duidelijke aanwijzingen als een echte opzichter de wagen langs de krappe doorgang loodste. De tractor met de achterbuur als voortrekker volgde nauwgezet elke aanwijzing. Stoppen, rijden, klein stukje, uitdraaien, vol gas. Binnen een uur stond ze op haar plek, leek groter dan gedacht en de tuin kleiner met al dat volk eromheen. Tussendoor het kleine grut, hout en vlonder. De koffie en de koeken smaakten opperbest.

‘Gods water over Gods akker laten stromen’ dacht ik en rustig afwachten op wat er komen gaat. Broerlief kroop onder de wagen om hem wat op te krikken met een te kleine krik en neef ging zijn grote halen. Daarmee was het verzakken snel weer opgelost. Straks en later zou het goed komen. Eigenlijk had ik er stiekem nog even voor willen zitten in mijn eentje om het allemaal eigen te voelen, maar door de gebroken nacht en de emotie overviel me een ouderwetse vermoeidheid en wilde ik niets liever dan naar mijn plekje op de bank, om in alle rust de commotie te verwerken. De komende weken staan in het teken van de wederopbouw door het smeden van een eenheid van de tuin, het atelier en mij daar midden in. Nu eerst de hut en de appelboom recht en dan kunnen we los.

Zo ging dat dus gisteren. Ik maakte foto's aan de lopende band, moest een keer van achter weer helemaal naar voren lopen. Geen handig iets als je te weinig lucht heb. 'had een van de jongens gevraagd' zei zwager. Kijk, dat zijn nou van die dingen, waar ik nog steeds niet alert genoeg op ben. Bovendien ben ik vooral gewend om de eigen bonen te doppen en géén hulp te vragen.
Jullie herkennen dat vast wel.

Afgelopen woensdag ben ik voor het eerst op de afdeling oncologie begonnen als gastvrouw. Het was een ochtend met een overdaad aan indrukken, de wirwar van gangen in het ziekenhuis, de kamers, de mensen, de dagbehandeling en ons handelen daarbij. Gelukkig kon ik meelopen met een gastvrouw. wanneer knoop je een praatje aan en wanneer niet. Zijn mensen er van gediend of stoor je ze juist. Het is een aftasten van signalen, die altijd door iedereen uitgezonden worden. Mijn oude verpleegstersgemoed begon weer danig te kriebelen. In het ziekenhuis ben ik ooit, lang geleden, volwassen geworden en nog steeds past het werk me als een handschoen. Maar ik heb natuurlijk zo mijn beperkingen en ik ben geen verpleegkundige meer in de juiste zin van het woord. De zorg blijft, in welke hoedanigheid ook.
Het uniform dat ik aangemeten kreeg blinkt niet uit in charme. Ook al niet omdat er toch wat kilo's extra aan zijn gekomen door de prednison van de afgelopen maanden.

Nu de Bernagie staat kan ik me richten op de tuin en het atelier. Het kacheltje komt erin en het is geïsoleerd, dus zelfs bij kou kan ik er terecht. Omdat er aardig wat bomen omver moesten voor de komst van de wagen, heb ik hout te over op voorraad. Die heb ik van de week netjes opgestapeld. Zitten op het krukje ervoor en stapelen maar. Zo verwerkte ik ook de losse wilgentakken in een ril tussen de vlier en de iep. Een beetje aan het oog onttrokken maar een heerlijkheid voor mezen en vinken en ringslang. De tuin moet weer van voren af aan opgebouwd. Dat moet met beleid, want al gauw ga je over de taks in het vuur van de strijd. Het weer is nog wat onbestendig. Eerst maar eens wat plannetjes maken voor de bloempartijen en dan daarna de opzet ter plekke zelf maken. Ik moet wat aarde kruien van de grote composthoop, maar daar kan ik de grond gelijk wat mee ophogen en voeden. Het is hier allemaal veengrond, dat kan wel wat extra's gebruiken. Ik heb er weer zin in, nu ik weer in de toekomst kan denken. Wat een gezegend mens ben ik toch met die lieve familie, die op alle fronten aan het meehelpen en meedenken is geweest.
Het is het begin van het tuinseizoen. De planning is van goud, de tuin komt er wel met mijn lieve vriendinnen met de groene vingers en de gouden handen. We gaan ervoor.

Het lezen staat op een lager pitje. Dat kan zo meteen, als de tuin weer op orde is. First things first. Iedereen een fijne tijd gewenst.

Hasta la pasta en Ajeto
Ber.

Login of registreer om te reageren
06-05-2019 om 21:46 uur

Wat fijn dat de hut staat of eigenlijk de Bernagie, wat een karwei en wat een lieve hulp, al heb je zelf ook het nodige gedaan...misschien zelfs net teveel maar ik herken het.
Ik probeer eerst alles zelf en gaat het echt niet dan pas vraag ik hulp maar soms is het wel eens teveel, want ben ik dan een dag te moe om normaal ademen bij wijze vandan is het toch teveel.
Maar erzit weer toekomst in dat maakt zo enorm vrolijk en ook dankbaar he?
Geniet van je hutje, en de tuin die er komt, lezen kan altijd nog op de dagen dat het echt even rustig moet zijn, want houd ook je rust soms (zegt de ene eigenwijze tegen de andere :):) advies geven is makkelijker dan opvolgen.
Mooi werk ga je doen op de oncologie, lijkt mij best moeilijk maar denk broodnodig zulke hulp.
Mooi verhaal weer, heb weer genoten! Liefs, Jolien

Login of registreer om te reageren
07-05-2019 om 07:04 uur

Dank jullie beiden. Wordt vervolgd. Straks als ik een en ander op orde heb. Goede raad is nooit weg Jolien. Haha. Ik zal haar ter harte nemen... :)>-

Login of registreer om te reageren
04-07-2019 om 11:01 uur

Lieve luitjes,

Veel te lang geleden alweer, zie ik als ik naar de datum van de vorige blog kijk. Niet zo verwonderlijk. De tuin vraagt aandacht, maar het gaat goed en de plek is heerlijk om tot rust te komen. Schone lucht en stilte om te mijmeren en te schilderen, vrienden te ontmoeten, natuur te omarmen.

Daarnaast was ik het langzamerhand wel zat om iedere keer als patiënt het ziekenhuis binnen te gaan. Toen er op FB een oproep voor waakmaatjes verscheen, heb ik me onmiddellijk aangemeld. Per slot van rekening ben ik in het ziekenhuis als verpleegkundige volwassen geworden. Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan en de cirkel is nu mooi rond, na al die jaren onderwijs weer op een oude vertrouwde plek. Niet als ontvanger maar als gever. Een belangrijk verschil. Van het een kwam het ander en omdat er vrijwilligers nodig waren op de afdeling oncologie heb ik me daar ook voor ingeschreven voor een woensdagochtend per week. Het is het beste wat ik in deze twee jaar van tegenslag heb gedaan. De voldoening is groot en ik voel me weer zorgende in plaats van patiënt. Daar loop ik in mijn uniform van gastvrouw met mensen een praatje te houden, de inwendige mens te verzorgen en hand en voetmassage te geven aan hele zieke mensen. Daar mocht ik een dag een cursus voor volgen. een gouden greep van het ziekenhuis. De mensen vinden het zalig. Eindelijk eens geen geprik of röntgen, maar heerlijke ontspanning in die wereld van wit en staal.

Het is betekenisvol en dat is een groot goed. Het waken in het ziekenhuis gaat op afroep en is bedoeld voor mensen die geen familie hebben. Niemand verdient alleen te sterven is het uitgangspunt. Ik heb er nu net een nachtdienst opzitten. Heel veel tijd om te overpeinzen en te filosoferen. Je kan zelf bepalen of je kunt of niet. er zit geen dwang achter. De groep is groot.
Ik probeerde vannacht wel te lezen en heb wat flarden van Murat Isik zijn boekje over zijn moeder gelezen. Maar de aandacht is natuurlijk sterk verdeeld.

We zijn we in juni met de leesclub naar de Bijlmer afgereisd om met de gids Jenny van dalen een rondleiding te krijgen door de Bijlmer. We hadden allen het boek Wees onzichtbaar gelezen. Dit waren mijn bevindingen:

De dag begon met het uiteenvallen van de nacht. Verwachtingsvol startte een missie, een langgekoesterde wens. Drie maanden geleden hadden we met de leesclub het boek 'Wees onzichtbaar' van Murat Isik gelezen en nu was het moment daar om het 'inner centre' van de Bijlmer te ontdekken. Onze gids was een vrouw die er jaren middenin gewoond had en nog steeds woonde, zij het de laatste jaren meer aan de rand, bij de Gaasperplas.

Tante Nel woonde er vroeger in de jaren zestig. De pronte dame met een vet Amsterdams accent en een gulle lach was net zo exotisch als haar woonoord, door mijn moeder tijdens een van de vrij reizentochtjes beschreven in haar dagboeken. 'Ruim en groen' luidde haar visie.
Het eerste deel van de wijk was inderdaad oneindig ruim en groen. Het geschreven woord schuifelde voor ons uit met een rollator. De man had een laken met het woeden der wereld op zijn rug en dat zette onmiddellijk de trend. De Bijlmer is eigenlijk een voorbeeld van een tolerante samenleving in liefde en leven met elkaar. Kerken met verschillende godsdiensten onder een dak. Joden, Moslims, Christenen met allemaal een zaal binnen het gebouw. Meer dan 130 nationaliteiten herbergt de wijk Zuid-Oost.
Middenin de wijk staat het monument voor de Bijlmerramp met de namen van de slachtoffers en de woorden en mozaïektegels van de overlevenden, hulpverleners en bewoners. Alles wordt beschut door de boom die alles zag, die haar groene kruin breed uitwaaiert boven de betekenisvolle scherven Mozaïek. Op een verdronken fiets zit een aalscholver en wiegt zachtjes in het zoeken naar het juiste evenwicht heen en weer.

Heel veel van onze voetstappen liggen er nu. We wandelen over de nog bestaande dreven, zoeken in de oude parkeergarage naar een glimp van haar bewoner, trekken langs de open ateliers. Een hartelijke omarming met de kunstenaar in residentie, die zowel een oude vriend van de gids blijkt te zijn als een bekende van een van ons. De Bijlmer wordt een beetje familie. In de straat waar de dag is opgedeeld in kunst aan de muur zijn de oude vergeelde gezinswaarden, vrouwen achter het aanrecht en mannen aan het werk, in kleurrijke beelden te bewonderen. Er is meer kunst te vinden. Het aloude gezeik is volledig gelimiteerd verwerkt in een beeldengroep van Pascall Tayou met de titel 'Tayouken Piss' Zeik wordt zijk. Een staaltje van oplossingsgericht denken.
De honingraten van flats waar al die bewoners, legaal of ongedocumenteerd in en uit zoemen, zijn gerestaureerd of vervangen door huizenblokken. Enkele uitzonderingen daar gelaten, waar de flats nog in de oorspronkelijke staat te bewonderen zijn. De buurtzorg is er groot.

Middenin het hart van de wijk staat een witte tent, waar een rapper in flarden van zinnen uiteenvalt door het lawaai van het verkeer dat naarstig op zoek is naar een parkeerplek om de markt te kunnen bezoeken. Daar, waar de oude metrorails nog bovengronds loopt valt de sfeer uit Murats boek te vangen en roert de menigte zich in een rijke kleurschakering door bonte kleding, een veelheid aan hoofddeksels in alle varianten en Bungelende tassen en tasjes, sjaals en schommelende lappen.
Er wordt geroepen, geknikt, gelachen, geluisterd, omhelsd, geluierd, gekeken en in elkaar kletsende handen vertellen in geuren en kleuren een verhaal.
Humor staat er op de grote flat , het monument voor de vele nationaliteiten, als er te lezen valt: 'Mijn God, waar komen die blanken vandaan'... De essentie is bovenaan te lezen als er tussen alle nationaliteiten ook te vinden is: 'Hier is er gelukkig vrede'.

Ten leste komen we bij de kop van Fleerde, de flat van waaruit Murat zijn leven beschrijft en dat als enige nog overeind is gebleven van die ellenlange flat met haar dreven en geschakelde delen.
De zon schijnt er uitbundig op en daar voelen we hoe de voeten branden en de maag knort. 9 kilometer gelopen en nog maar een fractie gezien. Als je Murat hebt gelezen kan je alleen maar een Turks restaurant zoeken. We nemen hartelijk afscheid van onze lieve gids, die oneindig veel kennis heeft van het bewogen leven daar in die prachtige wijk en duiken met een hoofd vol indrukken en beelden achter een heerlijke koele lafenis. Één middag in de Bijlmer en een wereld gaat open.
Indrukwekkend genoeg en een aanrader.

Met de kinderen en kleinkinderen gaat alles naar wens. In die hitte zijn we naar de Beekse Bergen gegaan. Een plek om te mijden als het warm is. Niet alleen de dieren lagen op apegapen, maar ik ook. Haha. De kleinzonen had ik wijsgemaakt dat zebra mij zijn broek had geleend. Ik had een zebrastreepje onder mijn zwarte jurkje aan.
Cardioloog heeft de scan gekeurd en goed bevonden. Alleen als ik dikke voeten had, moest ik aan de bel trekken. Jullie raden het al. Mijn linker enkel is dik.
Morgen maar een afspraak met de huisarts gemaakt en duimen dat het meevalt.
De saturatie golft op en neer als een woeste zee. Soms daalt ie bij de fysio tot 85, soms stuwt ze omhoog tot 95. Het heeft te maken met de warmte, de luchtdruk, de vochtigheid, de pollen en alles wat ik verzinnen kan, maar soms moet ik het gewoon wat kalmer aan doen. (Hè Goudvisje).

Met schilderen is er progressie. dat vind ik heel fijn. Ik leer nu in hoog tempo zoveel bij. Schrijven en schilderen, tuinen en lezen, kleinkinderen en zussen. Ik kom de dagen wel door in dit rijk gezegende leven.

Dag, dag...Heb het goed met genoeg lucht en humor.
Ajeto en hasta la pasta.

Login of registreer om te reageren
04-07-2019 om 21:02 uur

Oef in de hitte naar een dierentuin, valt niet mee he?wel mooi als zebra :)
Fijn dat je zo geniet van je tuin en hoe is het met de hut of hoe noemde je hem/haar ook alweer?Benargie las ik even terug toch?
Mooi werk verricht je in het zkhs, petje af! Zulke mensen zijn broodnodig en je voelt je nodig en voldaan denk ik na zoiets.
Stukjes boek even niet gelezen helemaal, ben op vakantie hahaha en wilde toch even reageren.
Wel ooit een documentaire gezien over de Bijlmer
Ik lees nu ook zo veel, heerlijk, ben gek op thrillers, maar ook nederlandse schrijvers, ook thriller o,a Jet van Vuuren enz.

Echt balen nu je dikke enkel, bel maar wel even je huisarts.
Jep en dat rustiger aan doen, moeilijk he? Al hijg ik me soms rot en kan amper soms ademhalen, wil mij altijd overal mee bemoeien en liefst alles selluf doen.... :)
Geniet vd zomer, ik ga vakantie vieren... aangepast programma, korte wandelingetjes achter rolstoel en zware zuurstof op de zitting en soms ik erin ...
Wat stadjes bekijken, terrasjes doen en lekkere hapjes eten, niet slecht en ik geniet.
Liefs en blij dat ik weer wat van je las, miste je al xxxxxx

Login of registreer om te reageren
06-07-2019 om 05:30 uur

Dikke voet en enkel lijkt een verstuiking of kneuzing te zijn. We wachten af ;)

Login of registreer om te reageren
06-07-2019 om 13:17 uur

Aah in ieder geval niet van t hart hopelijk! Al is een verstuikte enkel ook niet fijn.
Houd t maar goed in de gaten, ook als je opeens kortademiger wordt, ik ken hartproblemen en hartfalen in mijn familie en zij konden zo uit het niets ineens kortademig zijn, anders dan van de copd.
Geniet van t frisse weertje, doe ik ook!

Login of registreer om te reageren