Een dag uit een leven met lef

12-02-2018 om 12:52 uur

Lieve luitjes,

Hoera, ik heb officieel weer toestemming om mijn dagelijkse beslommeringen eens in de zoveel tijd met jullie in deze rubriek te delen. Van nature optimistisch van aard zal ik proberen om de zonneschijn er tussen uit te filteren, al ga ik een kist met zure appelen ook niet uit de weg. Ik heb jullie gemist. Mijn laatste blog van voor de verhuizing is al weer van voor de zomervakantie en hier nog wel ergens te vinden. In die tussentijd is het leven aardig op haar kop gaan staan en duurt het nu al weer een tijdje voordat ik daar de balans weer in terug gevonden zal hebben.

De herfst was er een van benauwd vakantie vieren in een notabene zonnig Portugal met het hele gezin. Alles was er. Kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Die engelen van goedheid hadden me een vakantie van een week met elkaar in een luxe huis aan de Portugese Algarve bezorgd ter ere van mijn 65-ste verjaardag. Wat een mazzel. Alleen al de luxe van het oord was ongekend. Daar hadden we een beetje mazzel bij gehad, want het oorspronkelijke appartement had waterschade ogelopen en wij kregen dit ter vervanging aangeboden. Zwembad, poolkamer, je kon het zo gek niet bedenken. De koningin te rijk voelde ik me elke ochtend, een hijgende weliswaar, maar toch.

Voortvarend als ik ben ondernam ik ook mijn 'In mijn uppie-wandelingen'waarbij de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen, dat ik in mijn hoofd meer aan kon, dan dat in werkelijkheid de reële situatie was. Maar ach, gewoon een beetje doorbikkelen. En door bikkelen werd het de drie opeenvolgende maanden ook, toen de invalperiode in Woerden achtereenvolgens een project en sint en kerst met veel verve uit de brede mouwen wist te schudden. wat was het weer genieten van al die lieve kleine koppies, maar wat had ik het zwaar met het vocht in de lucht, de kaarsjes, de takken en niet te vergeten de drukte die het allemaal met zich mee bracht.
Als je alleen al die verlangende blikken zag, was het alle moeite meer dan waard. Voor mijn tuin en voor de schilderclub was het me zwaar te moede. Dat had een veeg teken aan de wand moeten zijn. Ik had geen puf meer om daar nog energie in te steken. Wat kan een mens toch buitensporig, alle grenzen voorbij, te moe zijn.
Gelukkig hadden we het kerstdiner op de 23ste gezet en daarna lonkte een paar dagen van zalige zorgeloze nietsdoenerij. Ik zou de kerst wel door komen. Het laatste grote diner zo samen(dertien mensen sterk en twee broertjes van schoondochter)was een groot succes. ieder had wat meegenomen en ik had, als de voorzienigheid zelve, vast wat meegeef-bakjes ingeslagen. Die kwamen aan het einde van de rit goed van pas.

Tweede kerstdag 's morgens vroeg, na het schrijven van mijn blog, ging ik naar beneden om mijn befaamde bakjes oploskoffie te maken. Terwijl ik aan het aanrecht stond voelde ik de wereld vervreemd wegglijden, ik kreeg het koud, een vreselijk stekende pijn op mijn borst die uitstraalde naar mijn rechter arm, maar het allerergste waren de verkrampte toestand van mijn hals en kaken. Daarna kwamen de bij-symptomen, misselijk, duizelig, noem het maar. Ik strompelde nog naar boven en riep zoonlief wakker. Ondertussen had ik zelf 112 al gebeld. Ik wist dat het fout zat. Met de ambulance naar de hartbewaking. Diagnose Pericarditis, maar wel vreemd dat ik de symptomen van een infarct erbij ad. Het ECG-beeld liet echter alleen de ontsteking zien. Toch maar een opname van drie dagen om de boel te observeren en een batterij aan medicijnen rijker.
Daar lig je dan. Van het ene op het andere moment ben je uit de comfortzone gerukt en sta je te haspelen met je pyjama nog aan en in de wetenschap dat je je voeten nog niet zomerklaar zijn gemaakt. Een mens let op de meest wonderlijke zaken. Wordt vervolgd.

Login of registreer om te reageren
07-03-2019 om 10:53 uur

Lieve luitjes
Ik ben gisteren bij de longarts geweest, hier een klein verslag in mijn dagelijkse blog.

Half vier 's nachts en nog steeds maken de hersenspinsels ingewikkelde weefconstructies, grote harige webben, waar alle gedachten achter blijven hangen, gevangen in dat ene woord van de longarts . In een brei van woorden , terwijl hij toch heel rustig het gesprek met me voert, alleraardigst, begripvol, geduldig, valt ineens de conclusie. Eigenlijk een beetje verscholen achter die sluiering van gemoedelijkheid. Copd D is iets anders dan Copd C. 'Wat voorheen Gold vier heette', vraag ik nog. De bevestiging en de verwarring. De andere opmerkingen vallen weg of vangen op. Dat weet ik niet. Maar ergens blijft de conclusie haken voorin de gedachtestroom.

Oké. Dat wordt even schakelen. Tandje hoger inzetten qua levenslust, trapje lager in daadwerkelijk gaan. Verdeel en heers, denk ik het advies van de longarts anders. Hij noemde het: 'Verdeel je energie goed.' Als het echt niet gaat, is er nog het revalidatiecentrum. Hij aarzelt. Waarom aarzelt hij. 'Geen aannames' waarschuw ik mezelf. Ons kent ons. Je hebt geen idee in welke richting hij echt denkt. Maar toch...die peinzende blik op mij gericht.

De lucht, de zee, de wind, Vlieland, wolken, hoofd in de wolken, longen vol lucht.

Tien kilo aangekomen door zin in zoet. Veel beter dan afvallen vindt hij. Ha, een geluk bij een ongeluk. 'Waar zit die tien kilo dan bij jou?' vraagt iemand mij later. In mijn hoofd op dit ogenblik, denk ik, en klets op de dijen. Zo werkt het. De optelsom is gemaakt. Nu de naakte feiten zijn opgeteld, kan ik aan het werk. Meer inzetten op de ademhalingsspieren en rekken en strekken. Ik ben ergens 3 centimeter kwijt geraakt.

Voordat ik aan de lange trap begin naar het atelier van mijn wolkenluchten-specialist komt ze me al tegemoet om de zware tas over te nemen. De hemel op aarde en wat zoete jazzklanken om in de sfeer te komen, een kop thee en een stroopwafel. Muziek, luisterend oor en de vrijheid om de lucht in te gaan. Mijn lucht boven de dromerige zee. Het palet vult zich met ultramarijn, omber en oker, titaanwit en daarmee de grijzen en een foute cereleumblauw, dat zich toch voegt. Brede penselen, doek om weg te wrijven.

De buuf steekt haar penselen in frivool paarsig violet met ultramarijn en geel toetsen, het ochtendlicht piept door de wolken. Ooit in Portugal zag ik haar opkomen, die zon. Prachtig rood en paars, verkleurend naar roze en violet, weerspiegeld in de gladde rimpelloze zee, alsof de lucht was opengeklapt en zich had uitgevouwen, een vlinder van zonlicht in een wandeling, van baai naar baai, lang.

Als de Yogacursus aan de overkant van de gang is afgelopen gaat de volumeknop omhoog en swingen we het paneel op en af met een au naturelle afstandsbenadering. 'Penselen en achteruit, swing swing, naar voren, penselen en achteruit swing swing'. Een ongedwongen penseelvoering? Nou reken maar, dat wordt het vanzelf. De gedachten wapperen zich losse eindjes en verliezen het in zoveel warmte.

Te moe van het dagelijkse beslommeringen aankloppen en voldaan en energiek na een avond je verliezen in de wolkenluchten weer weg gaan. Dat is wat kunst vermag.

Thuis een lieve app met luchtige toets. 'Wel grappig dat je nu letterlijk lucht aan het creëren bent. Mooi voor aan de muur thuis als ankerpunt'.

Dát is nu precies wat een mens nodig heeft, zo'n zonnige gedachte.

_______________________________________________________________________________________________________

Dit schreef ik vannacht omdat het nog zo ratelde in mijn hoofd. Straks het vervolg. Nu eerst naar de fysio. Bewegen is het nieuwe toverwoord voor lucht vergaren. Energie spreiden de goed gehoorde boodschap. Met mijn immer verspringende grenzen,zelfs als ik ze behoedzaam nader, een ware uitdaging voor mij.

Ajeto en hasta la pasta!

Login of registreer om te reageren
17-03-2019 om 10:03 uur

Lieve luitjes

Na de longarts had ik maar een doel voor ogen. Bewegen is het nieuwe credo, dus dan gaan we daarmee in zee. Wandelen is iets wat voor mij tot de mogelijkheden behoort. Dat kan ik. Had weliswaar eventjes buiten de wind gerekend, die spelbrekerig me van de sokken probeerde te blazen. Maar met de klimaatmars in mijn achterhoofd en het feit dat ik niet van massale bijeenkomsten hou, koos ik voor een klimaatmars in mijn eentje. Ter meerdere eer en glorie van de natuur en haar schoonheid en om mijn achteruitgang te tackelen voor zover mogelijk. Ik vergat voor het gemak, dat de longarts had gezegd, mijn energie te verdelen.

Ik liep vorige week zondag mijn eigen singeltocht van Martinusbrug tot Martinusbrug. De hele singel lang was ik trots op mezelf en voelde dat het zoden aan de dijk zette. Geen hoog tempo maar gestaag wandelde ik de singels langs en genoot van het prachtige uitzicht, de basten van de bomen met hun prachtige tekeningen in het schors, het roeren van het water door de wind, de golfslag waar meerkoet tegen op zwom en die probeerde te trotseren. Iets in de trant van ik met mijn bewegingsvrijheid door de luchtcapaciteit. Ik zag de prunussen in bloei staan en verbaasde me erover omdat het eerder langs gekomen voorjaar alweer een maand in natte regens en koude was ondergedompeld. Krokussen, een hoedje dat een eigen weg koos. Het waaide hard, nee stormde soms en toch was het te doen, al moest ik bij tijd en wijle even stilstaan en me rekken en strekken. De film erna was een beloning, net als het glaasje witte wijn. The green Book ontroerde en schonk, ondanks de cliché's ontroering. Met een voldaan gevoel naar huis. De rest van de week was het weer optornen en hoe dat werkt deed ik in mijn blog uit de doeken. Nooit heb ik het daar over mijn mispoge en nu twee keer achter elkaar. Het moet niet gekker worden. Het kwam door een woord dat iemand gezegd had. Zeg, heb jij geen last van.... Daar ging mijn gedachte mee aan de haal. Het vulde mijn hoofd en later mijn gevoel.
Leven en laten leven en je vooral niet gek laten tikken wat mogelijk zou kunnen zijn. Dat is de les die ik er weer uit filterde. Eerst mijn verslag, heet van de naald na dat vermaledijde woord...

Iemand heeft een woord in mijn hoofd gebracht en nu heeft zich het vastgezet en komt op de meest ondenkbare momenten omhoog. Vooral bij tijden van lager bewustzijn, als er iets gevoeld wordt in de krochten van het lijf, dat zo dikwijls en bij het ouder worden steeds vaker een eigen leven leidt.

Ik ga de strijd ermee aan en pareer het met nuchtere overwegingen. Haal verklaringen van stal voor wat ik meen te voelen, daar in dat vermoeide lichaam. Tegelijkertijd denk ik, zo werkt het dus als er een diagnose gesteld wordt. Ze onderzoeken je. Er komt een etiket op en daar begint het volledig een eigen leven te leiden. Alles in het teken van de bijbehorende symptomen en de eigenschappen van de aandoening. We denken ons misschien wel voor een groot gedeelte ziek. Daar komt dan onmiddellijk bij kijken dat je er waarschijnlijk niet omheen kan. Dat je het wel moet verklaren vanuit dat ene ziektebeeld. Pijn is nauwelijks te negeren, als het overheersend aanwezig is.

Gedurende een tijdje heb ik last van de muizen van mijn duimen. Ze zeuren, ze schuren en ze hameren op aandacht. De huisarts vertelt me dat het slijtage is. Helaas pindakaas, er is niets aan te doen. Dat gaat nu eenmaal zo met die oude botten en gewrichten. Het droogt een beetje uit, het scheert langs elkaar heen, het kalft een beetje af en het gevolg is slijtage. Ik negeer het, althans dat probeer ik. Ik ben inmiddels een grootmeester in het negeren van de bijverschijnselen dacht ik. Dat ene woord dan... Tja, dat was niet handig, die had zich niet zo in moeten graven, want daar kan je heel het leven aan ophangen.

In mijn hart voelt het als gemiep. Kijk om je heen. De verzuchtingen van mensen met waarachtige problemen, die hun wanhoop en hun ellende van zich af twitteren en er voor zorgen dat de lichtheid van het bestaan zich aan mijn kant schaart. Ik zoek de troostende woorden en kom niet verder dan het lege omhulsel, de zin, een wens, de gedachte. Van daadwerkelijke verlichting voor hen en het lot is geen sprake.

De longen deden het van de week niet best. Ze hadden het eigenzinnige plan om de helft van het weinige dat werkt nog meer het zwijgen op te leggen. Het weer wreef in haar vochtige handen en bij mij liepen de tranen over de wangen en kroop het listige nat stiekem naar binnen. Hoesten en proesten bij elke bezigheid, elke inspanning vergde een krachtmeting met de natuur, waarbij ik niet zelden het onderspit moest delven. De trap een brug te ver, de brug een berg te hoog, de berg, te hoog gegrepen. Beide voeten op de grond en doen wat tot de mogelijkheden behoort, sprak ik mezelf toe.

Doorgaans werkt dat om enige nuchterheid in te bouwen. Maar dat woord. Als alles wat niet lukt niet allemaal aan die longen op te hangen is, wordt het zorgwekkender of in ieder geval, stel ik het me fatalistischer voor. Ik moet terug naar de basis, het uitgangspunt van de beweegreden bij uitstek. Longaandoening, zorgt voor ellende, puft me een weg over de begane grond en daardoor grijp ik niet naar luchtkastelen.

Vaar je eigen koers is de wijze les. Laat geen veronderstellingen meer binnen. Kies voor de grootste zekerheid in dit onzekere bestaan, kies voor de begaanbare wegen. Dat woord, hoor ik jullie vragen, welk woord is dat dan. Ja zeg. Dat verklap ik niet. Straks zitten jullie met de gebakken peren. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Er zijn grenzen.

Vanmorgen deed ik mijn ogen open en de zon scheen. Het is alweer zondag. De belofte van warm, zon op mijn toet, zorgt voor zin in van alles. Ik rij nu naar Jut, de hut. En ga daar maar eerst eens even gronden, snoetje voor en gaan. Moet lukken. Een lik verf en een nieuwe hut. Zo zie je maar. Ik ken de dalen, maar hou me liever vast aan de toppen, die me helpen om de zon te blijven zien schijnen, hoe diep ik af en toe ook ga.

Fijne dagen en een lieve lente!
Ajeto en hasta la pasta :)>-

Login of registreer om te reageren
17-03-2019 om 10:50 uur

Wat leest het weer lekker! Elke stap achteruit is weer een aanpassing, maar je probeert zo goed als t gaat er wat van te maken.
Wandelend komen de spieren er wel aan...
En soms wil het gewoon even niet, ook goed, tijd voor de 2 b's:boek en bank;)
Ik denk dat ik het woord niet wil weten ...al ben ik wel nieuwsgierig..
Lekker t zonnetje he? Al piept ie geregeld ff weg.
Geniet van t goede! Dat deed je al en wij genieten mee met jou.
Liefs!

Login of registreer om te reageren
17-03-2019 om 11:31 uur

Ook bij mij een stap achteruit. :(
Het was net of ik over mijzelf las. :) Maar we gaan door met goede moed. Ook ik wil het woord niet weten, maar ik denk dat ik het wel weet.

Ga door met schrijven, ik geniet ervan.
Liefs Anna xxx

Login of registreer om te reageren
17-03-2019 om 11:39 uur

Dank voor beide, Anna en Goudvisje(je naam maakt me altijd al blij haha), boek, bank, zingen en zon, om blij van te worden toch! :x

Login of registreer om te reageren
17-03-2019 om 12:13 uur

Precies @lem, hoe rot sommige dagen, zelfs momenten ook soms zijn, de mooie dingen en momenten maken die weer goed! Vond t zelf ook een leuke nickname, ben een vis als sterrenbeeld, en voel me vaak een vis op t droge :):)
Oh en zingen doe ik alleen thuis, als ik t extreem benauwd ben, klinkt hier het langerekte:wiener bluuuuuuut
@Anna50, achteruitgang vraagt altijd even aandacht,eerst verdriet, soms zelfs boos en dat mag er ook even zijn toch? Heel logisch! En dan resetten we onszelf weer en vinden onszelf elke dag opnieuw uit! Sterkte en lees jou ook graag!

Login of registreer om te reageren
17-03-2019 om 12:27 uur

@goudvisje, tuurlijk mag dat. Je weet wat er gaat komen, maar toch is het weer een klap als het minder is. :)
En thanks. xxx

Login of registreer om te reageren
17-03-2019 om 12:49 uur

Zeker weten @Anna50 , vooruitgang gaat zoveel makkelijker dan achteruit...
Sterkte xxxxx

Login of registreer om te reageren
18-04-2019 om 10:10 uur

Lieve luitjes

Alweer een tijd geleden en er is het nodige de revue gepasseerd. Als ik alles met jullie deel wordt het een heel epistel. Ik zal het indammen.

Eind vorige maand is mijn kleindochter geboren. Ze wilden het op een zo natuurlijk mogelijke manier en hadden een stappenplan voor de vroedvrouw geschreven. Kind en vrouw hielden zich allebei fantastisch aan de wensen van het ouderpaar. Slechts twee keer werd de ontsluiting gecontroleerd. Verder deed dochter samen met manlief het helemaal zelf. Ik mocht er bij zijn om eventueel de oudste broer op te vangen die boven in zijn bedje dromen aan het verzamelen was, waarschijnlijk over een heldhaftige invulling van zijn broederrol. Het werd een dochter met een prachtige naam. Om zeven uur 's morgens nam ik afscheid van ze, dik tevreden en de koningin te rijk.

Mooi om op deze manier te mogen bevallen. Wat een leuk dat ik er bij kon zijn. De week ervoor had ik nog een dag op de observatiekamer van cardiologie gelegen omdat hart zo graag een eigen leven leidt. Volgende maand krijg ik een scan met een fietstest om te zien wat de relatie inspanning/ longen, longen/hart te weeg brengt. We gaan het zien en beleven. In die tussentijd niet stil gezeten. Jut de hut vordert gestaag. Ze wordt prachtig in haar kleedje van monumenten groen en mergelwit. Ook in de tuin hebben vorig weekend zo'n zes man aan spierballen de rommel opgeruimd en leeggedronken met daarnaast de nodige takken en stronken verzaagd en geknipt. Deze week ga ik verder als zaterdag de hakselaar komt. Ik ben benieuwd. Alles om de weg vrij te maken zodat Jut met tractor naar haar stekkie kan worden gereden.

Van de week kwam er een oproep voor waakmaatjes voorbij. Dat hield in dat er vrijwilligers gevraagd werden om mensen, die geen familie of vrienden hebben en eenzaam aan het sterven zijn in het ziekenhuis, te ondersteunen in dat proces. Ik kan niet best uit de voeten, maar een mens hoort niet alleen te sterven en een hand vast houden is dan het minste wat we doen kunnen. Ik solliciteerde naar de functie en kon direct daarna al op gesprek. De nood was blijkbaar hoog. Ook op de afdeling oncologie waren er mensen nodig die gastvrouw wilden zijn. Ik ben verpleegkundige A. Mijn voedingsbodem is het ziekenhuis. Daar ben ik ooit volwassen geworden. Het voelde al thuiskomen. Bovendien kon ik op deze manier weer af van het lijdend voorwerp zijn. Zo voel ik me nu eenmaal altijd als ik als patiënt het ziekenhuis in wandel. Het mes snijdt aan twee kanten. Volgende week begin ik en ik zal laten weten wat mijn ondervindingen zijn. Het is voor een woensdagochtend in de week. Te overzien dus.

Gisteren ben ik met vriendin naar de film God Only Knows van Mijke de Jong geweest, een Hollandse film met o.a. Marcel Musters, Monic Hendrickx en Elsie de Brauw. We hebben er van genoten al zijn we alletwee niet echt fan van Hollandse film. Deze was fantastisch en blijft nog lang nagalmen. Verwacht geen actiefilm, maar het gaat over communicatie, relaties en hoe die zich verhouden tot elkaar, rauwe emoties buitelen over elkaar heen. Het leven in een notendop met geweldig acteertalent en heel aangrijpend.

De zon begint weer lekker warm te worden. De fysiotherapie gaat wat soepeler, er is meer lucht. Warmte doet goed tot in elke vezel. Met de leesclub gaan we een tocht maken door de Bijlmer, het boek Wees Onzichtbaar van Isik Murat achterna. Intussen ligt er weer een vers exemplaar op de plank. Het zondagskind van Judith Visser. Het schijnt ook een aanrader te zijn. De wereld bezien vanuit het autistisch perspectief.

Er staat dus weer een hoop te gebeuren. Veel nieuwe wendingen. Ik ben benieuwd naar alles wat straks op het pad zal komen en hoe het een en ander zich ontwikkeld. Vooral het vervoer van Jut de Hut vind ik spannend. Als dat maar goed gaat. Het vervoer, laswel de rit over het land zelf. Ze moet een kilometer het land over veengrond gereden worden. Er zijn veel mensen die graag willen helpen gelukkig en met me mee denken. Alleen was dit van z'n lang zal ze levensdagen nooit gelukt. Dankzij de kinderen en met broers, zwager en schoonzoon van een van de broers, die er zo hard aan gewerkt hebben.

Franse schoonzoon was heftig onder de indruk van het nieuws van de Notre Dame. Het sloeg in als een bom. Ik schreef er de volgende blog over:

Er staat in de nieuwe Flow van deze maand een zin die raakt, als je de woorden proeft en toelaat. Filosofe Christine Cayol zegt in een artikel over tijd: Chinezen gaan flexibel met hun tijd om en leggen zo min mogelijk vast. Alles verandert namelijk toch altijd en het leven heeft zijn eigen ritme.
                                                    .
Daar moest ik aan denken toen het nieuws over de Notre Dame binnenkwam. Mijn Franse schoonzoon schreef: 'The heart of Paris is dying'. Dat de naam van de eeuwenoude kathedraal juist gekozen is, blijkt nu wel. De pijn is voelbaar tot in elke vezel bij ieder van ons. Het is 'Onze Dame', meer van de Parijzenaars, meer nog van alle Fransen, maar ook van ons. Ze is van iedereen, die de waarde van een erfgoed erkent en de historie van de cultuur een warm hart toe draagt. Miljoenen toeristen hebben voetje voor voetje voor,  in en om de Notre Dame geschuifeld om eigenhandig de verhalen terug te vinden van Quasimodo, om zich te vergapen aan de architectuur om de pracht en praal te aanschouwen van het rijke Roomse verleden en de cultuurschatten met eigen ogen te mogen aanschouwen. Gisteren vernielde een grote uitslaande brand een deel van het hart van haar aloude geschiedenis.

'Alles verandert namelijk toch altijd'.

Ik denk terug aan de Twin Towers, die ik een jaar vóór de aanslag nog had bezocht en die nu, met alles en iedereen die het leven liet, slechts een herinnering is. Op die plek verrees, als een Phoenix uit de as, onder andere een monumentale Freedom Tower, het Tribute in Light en het nationale 11/9 Memorial And Museum ter nagedachtenis aan allen. De Twin Towers zijn een blijvend memento geworden.

'Alles verandert'

Het leven zelf is zo. Door de loop der jaren zijn er allerlei dingen gebeurd. Waarheden zijn onderuit gekacheld en nieuwe werden geboren. Alles wat van waarde was, bleek niet bestand tegen de tand des tijds of werd mee gevlochten in een nieuw te bewandelen weg. Deel van het geheel.

'Verander'

Het brengt nieuwe waarden met zich mee. Een aderlating als opmaat voor het herrijzen, het verbeteren, het vernieuwen met als troost de oude herinnering, die ook alleen maar in waarde stijgen zal. Is het een schrale troost? 'As is verbrande turf' luidt het spreekwoord en betekent zoveel als 'De tijd valt niet terug te draaien'. Het is gebeurd. Nu moeten we er mee leven. Ook met de pijn in het hart, maar er volgt een oplossing. Die dient zich aan, omdat we geneigd zijn om in oplossingen te denken en anders komt er een monument, van waaruit een Phoenix  herrijzen kan. Als de tijd verbeidt zal het de verlossing blijken voor het verdriet, dat nu nog ontroostbaar lijkt.

Verander

Door niet op tijd te leven maar in de tijd krijgt de betekenis van de aard der dingen een extra dimensie. Voor mij is tijd niet langer iets wat ik moet inhalen of beheersen, maar ik mag nu onderdeel zijn van de tijd die alles heelt, omdat ze, na een schrijnende gebeurtenis, eerst verzacht en dan weer op zal bouwen. 'Straks is alles maar herinnering' zongen Ellie en Rikkert ooit. Het is aan de mens en het ritme van de tijd om daar een glorieuze draai aan te geven. Een, die nooit vergeten wordt.

Ik ga in de benen want de fysio wacht.
Ajeto en tot gauw
Geniet van de lente, het zachte zwoele weer en de paaseitjes
Fijne dagen iedereen! :)>- :bz

Login of registreer om te reageren
18-04-2019 om 19:55 uur

Van harte gefeliciteerd met je kleindochter, wat leuk!! Helemaal omdat je er direct bij kon om te kijken,echt leuk
Ik dacht bij jouw zin direct aan BobDylan :the times they are a-changin.
En zo is het, niks is zeker en niks is voor altijd, alles veranderd en wij proberen mee te veranderen, anders staan we stil, soms ook even fijn maar we willen mee doen.

Wat goed dat je waakmaatje wordt, mooi maar denk ook soms zwaar.
Het geeft wel voldoening wanneer we weer nuttig zijn he?
Ik hoop dat alles goed gaat met jut de hut.
Hoop dat de scan goed uitvalt, heb ook zo"n onderzoek gehad ooit, alleen kon ik de fietstest niet meer doen, te weinig lucht en kreeg een middeltje ingespoten wat inspanning nabootst en je hart flink tekeer gaat, vond het een vreemde gewaarwording.

Geniet van het mooie en en ook een gezellige pasen!
Wij genieten met je verhalen mee!!
Liefs, Jolien

Login of registreer om te reageren