Een dag uit een leven met lef

12-02-2018 om 12:52 uur

Lieve luitjes,

Hoera, ik heb officieel weer toestemming om mijn dagelijkse beslommeringen eens in de zoveel tijd met jullie in deze rubriek te delen. Van nature optimistisch van aard zal ik proberen om de zonneschijn er tussen uit te filteren, al ga ik een kist met zure appelen ook niet uit de weg. Ik heb jullie gemist. Mijn laatste blog van voor de verhuizing is al weer van voor de zomervakantie en hier nog wel ergens te vinden. In die tussentijd is het leven aardig op haar kop gaan staan en duurt het nu al weer een tijdje voordat ik daar de balans weer in terug gevonden zal hebben.

De herfst was er een van benauwd vakantie vieren in een notabene zonnig Portugal met het hele gezin. Alles was er. Kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Die engelen van goedheid hadden me een vakantie van een week met elkaar in een luxe huis aan de Portugese Algarve bezorgd ter ere van mijn 65-ste verjaardag. Wat een mazzel. Alleen al de luxe van het oord was ongekend. Daar hadden we een beetje mazzel bij gehad, want het oorspronkelijke appartement had waterschade ogelopen en wij kregen dit ter vervanging aangeboden. Zwembad, poolkamer, je kon het zo gek niet bedenken. De koningin te rijk voelde ik me elke ochtend, een hijgende weliswaar, maar toch.

Voortvarend als ik ben ondernam ik ook mijn 'In mijn uppie-wandelingen'waarbij de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen, dat ik in mijn hoofd meer aan kon, dan dat in werkelijkheid de reƫle situatie was. Maar ach, gewoon een beetje doorbikkelen. En door bikkelen werd het de drie opeenvolgende maanden ook, toen de invalperiode in Woerden achtereenvolgens een project en sint en kerst met veel verve uit de brede mouwen wist te schudden. wat was het weer genieten van al die lieve kleine koppies, maar wat had ik het zwaar met het vocht in de lucht, de kaarsjes, de takken en niet te vergeten de drukte die het allemaal met zich mee bracht.
Als je alleen al die verlangende blikken zag, was het alle moeite meer dan waard. Voor mijn tuin en voor de schilderclub was het me zwaar te moede. Dat had een veeg teken aan de wand moeten zijn. Ik had geen puf meer om daar nog energie in te steken. Wat kan een mens toch buitensporig, alle grenzen voorbij, te moe zijn.
Gelukkig hadden we het kerstdiner op de 23ste gezet en daarna lonkte een paar dagen van zalige zorgeloze nietsdoenerij. Ik zou de kerst wel door komen. Het laatste grote diner zo samen(dertien mensen sterk en twee broertjes van schoondochter)was een groot succes. ieder had wat meegenomen en ik had, als de voorzienigheid zelve, vast wat meegeef-bakjes ingeslagen. Die kwamen aan het einde van de rit goed van pas.

Tweede kerstdag 's morgens vroeg, na het schrijven van mijn blog, ging ik naar beneden om mijn befaamde bakjes oploskoffie te maken. Terwijl ik aan het aanrecht stond voelde ik de wereld vervreemd wegglijden, ik kreeg het koud, een vreselijk stekende pijn op mijn borst die uitstraalde naar mijn rechter arm, maar het allerergste waren de verkrampte toestand van mijn hals en kaken. Daarna kwamen de bij-symptomen, misselijk, duizelig, noem het maar. Ik strompelde nog naar boven en riep zoonlief wakker. Ondertussen had ik zelf 112 al gebeld. Ik wist dat het fout zat. Met de ambulance naar de hartbewaking. Diagnose Pericarditis, maar wel vreemd dat ik de symptomen van een infarct erbij ad. Het ECG-beeld liet echter alleen de ontsteking zien. Toch maar een opname van drie dagen om de boel te observeren en een batterij aan medicijnen rijker.
Daar lig je dan. Van het ene op het andere moment ben je uit de comfortzone gerukt en sta je te haspelen met je pyjama nog aan en in de wetenschap dat je je voeten nog niet zomerklaar zijn gemaakt. Een mens let op de meest wonderlijke zaken. Wordt vervolgd.

Login of registreer om te reageren
08-01-2019 om 18:19 uur

Amatia, dat eerste is het allerbelangrijkste doel. En als je dat doel voorbij zou schieten is er vernieuwing nodig. Nu heb ik weer het idee, dat het hout snijdt. Dat stimuleert om er mee door te gaan. Vandaar :)>-

Login of registreer om te reageren
12-02-2019 om 09:46 uur

Lieve luitjes

Er is weer een maand stuk geslagen, die qua weersomstandigheid niet altijd onverdeeld gunstig was. Tjonge jonge, wat een mist en nattigheid. De winterdagen reken ik niet, omdat ze vrijwel te verwaarlozen zijn. Nu de lente alweer uit de grond en in de botten is gekropen kunnen we de ladder weer op. Heerlijk. Ik las gister iemand die in de vroege ochtend de merels al gehoord had. Dat is hier, in het midden van de Randstad nog zeker niet het geval, maar ik kan niet wachten.

Gisteren heb ik weer een nieuwe betaling gedaan voor de restauratie van de nieuwe Jut, van Juul, de oude bouwkeetwagen, die straks mijn atelier moet worden op de volkstuin, waar nog steeds het grote gapende gat braak ligt. Ooit stond daar mijn lieve hutje op en ik heb har zeer gemist, deze winter. Ik kom ook zelden op de tuin, al weet ik dat bijdeze eerste lentebodes alle knoppen om aandacht schreeuwen. Ik kan het nog even niet. Eerst moet de nieuwe Jut(van Juul) weer geplaatst en dan kan ik gaan bouwen.
Ik heb ondertussen niet stil gezeten hoor.

Zoonlief is begonnen met een ingenieus programma om zijn lijf een volmaakt gespierd uiterlijk te geven. Hij heeft me beloofd geen Jerommeke te worden en wil juist alles in de goede proporties laten ontwikkelen. Ik ben hem daar, onuitgesproken want je moet de kat niet op het spek binden, uiterst dankbaar voor. Dat heeft te maken met mijn eigen normen voor schoonheid en die zijn gelukkig altijd persoonlijk. Wat dat betreft heb ik geluk met drie in het rede gebleven zonenlijven. Je levert ze af en dan moet je maar afwachten. Er komt een groot en ingewikkeld dieet bij kijken tot op de gram nauwkeurig en met hoeveelheden waar mijn kleine maag het Spaans benauwd van krijgt. Bovendien is het allemaal volkoren, dus niet de meest lichte spijsvertering die je je denken kan. Hij is van de straat en gezond bezig met regelmatig sportschoolbezoek. Mijn liefje wat wil ik nog meer!

Vorige week ben ik aar een meesterlijke film gegaan met mijn lieve vriendin. Het zou drie uur duren, dus daar waren we op ingesteld. Als je van schoonheid houdt en kunst is het een aanrader. De soms pittige beelden bleven altijd verstild hangen op de suggestie. Razend knap gedaan. Het was de film 'Werk Ohne Autor' van Florian Henckel van Donnersmarck. Daarna hadden we minstens drie uur lang diner nodig om erover na te praten. Dubbel genieten dus.

De grilligheid van de COPD speelt me soms parten. De ene keer kan ik nog niet eens de straat uit met mijn schildertas en de andere dag kan ik een pittige partij op de loopband neerzetten. Lastig om mee om te gaan. De verwijzingen voor de Fysio zijn rond. Tegenwoordig mogen we in ons handen knijpen als je drie keer per jaar een exacerbatie hebt gehad. Ja ja, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Afgelopen zondag was ik het geneuzel ineens zo zat, dat ik in een opwelling een weekend Vlieland met zus heb geboekt. Nou ja, een zondag/maandag weekend altijd goedkoper en geen probleem nu de dagen zich in vrijheid aaneen rijgen. Ik had zin om flink de wind door de kop te laten waaieren. Daar knapt het altijd reuze van op. Afgelopen zaterdag had ik al een voorproefje op het voetbalveld van Almere. De storm die woedde, joeg de bal in ween wervelende gang. Ik stond pa op de wind en werd door de andere supporters gemaand om aan de overkant te gaan staan met de wind in de rug, maar nee, eigenwijsje wilde die spinnenwebbenwaaier juist in het gezicht. Dus stond ik alleen, maar niet eenzaam, aan de lijn. Zoonlief scoorde nog, dus het was de moeite alleszins waarde. Het blijven jongetjes tijdens zo'n pot, ook al zijn ze ver over de dertig. Haha. Of blijf ik moeder. Dat laatste is een feit.

Met het penselen beleef ik weer intens de schoonheid en de kracht van het scheppen. We zijn op de ene cursus bezig met Japonisme. Vannacht droomde ik al, dat ik een dochter tijdens een feestje in een kimono wilde fotograferen. Om de haverklap was ik dochter, kimono of fototoestel kwijt en ten slotte eindigde ik op het feest bij het Noorse park en zag ik haarscherp het paadje met de drie bankjes op de top van de heuvel, waar ik als kind mijn voetsporen had liggen. Eigenaardig brein dat dergelijke beelden doorsluist.
De foto lukt e in de droom niet. Vanmiddag moet ik hem wel maken. Ik haal toch de twee kleinzonen op voor een 3D Legofilm. Eens moet de eerste keer zijn. Oma gaat 3D. Ik ben zeer benieuwd. er zijn dingen waar ik me niet aan wil wagen, zoals paintball of lasergames, maar dit leek me een uitstekende gelegenheid om weer wat grenzen te verleggen. Bovendien zijn er mijn jongetjes om mijn handen vast te houden als oma het te spannend vindt. Ik zal het hele relaas volgende keer in geuren en kleuren uit de doeken doen. Als mijn dochters beeltenis daar vanavond tijdens het schilderen ook voor zorgt, hoor je mij niet meer klagen.

Het boek 'Eenzaam avontuur' dat naast mijn bed ligt, was al een avontuur eer ik het in bezit kreeg. Ik had een tweedehandsje bij de Slegte voor een tientje minder gezien. Dat wilde ik wel. Het was snel besteld. Toen het pakje door de brievenbus was gewrongen. bleek het angstvallig licht te zijn. Ik maakt ehet open en ...er kwam een dwarsligger uit te voorschijn. Beteuterd keek ik er in eerste instantie naar, maar daarna kon ik er hartelijk om lachen. Had ik me daar even flink in vergist. In het vervolg toch beter de kleine lettertjes lezen. Die heb ik nu in overvloed en ik heb mijn Annie.M.G. bril erbij nodig plus een sterke loep om een en ander te ontcijferen. Goedkoop is duurkoop, zoveel is zeker!

Met de lente in aantocht, de zon op je snoet en de natte winterdagen weer ver achter je, wens ik jullie een fijne tijd toe.
Ajeto en Hasta la Pasta.
Ber

Login of registreer om te reageren
12-02-2019 om 17:32 uur

Wat ben ik blij dat het weer gaat veranderen. Die temperatuurverschillen en het grauwe weer hebben mij geen goed gedaan. Ook door de sneeuw extra benauwd. Dus laat het voorjaar maar komen!! Vogeltjes hoor ik hier in de tuin al vroeg fluiten, word daar zo blij van. Hoe verschillend kan COPD toch zijn, als ik zo in de wind ga staan piep ik een aantal dagen en ben dan ook benauwder. Ben benieuwd of je film leuk vond. Ik hou helemaal niet van 3D films.

Ben blij dat het met de fysio voor jou geregeld is. Heb me vastgebeten in deze soap want volgens mij is de info die fysiotherapeuten hebben gekregen van het KNGF niet juist. Wordt dus vervolgt.

Login of registreer om te reageren
14-02-2019 om 10:47 uur

Nou wat 'n verhaal weer. Wordt er depri van. 'n Paar jaar geleden kon ik dat ook allemaal nog.

Login of registreer om te reageren
20-02-2019 om 10:18 uur
Reactie op Amatia

Nou wat 'n verhaal weer. Wordt er depri van. 'n Paar jaar geleden kon ik dat ook allemaal nog.

ik ook , Amatia !!

Login of registreer om te reageren
20-02-2019 om 11:12 uur

@lem,ik word hier juist vrolijk van, ook bij mij lukt niet alles maar zo te lezen schrijf je ook, de ene dag lukt er meer dan de andere, das de grilligheid vd ziekte.
En is herkenbaar!
Mooi om te lezen dat op de goede momenten er nog heel wat van te maken valt.
Het leven is een feestje, alleen moet je zelf de slingers op hangen, en alle dagen feest wordt ook saai.
Het voorjaar komt er aan, heerlijk!
Geniet van t goede Lem, ik geniet van je verhalen!

Login of registreer om te reageren
22-02-2019 om 13:34 uur

Dank Goudvisje, die van de slingers is helemaal waar. Tussen al het onmogelijke zit nog zoveel moois! :)>-

Login of registreer om te reageren
22-02-2019 om 22:50 uur

Helemaal mee eens @lem! En als het niet gaat zoals het moet dan moet het maar zoals t gaat! Hahaha!
Ga zo door!!

Login of registreer om te reageren
01-03-2019 om 07:38 uur

Kan me alleen maar bij Lem en Goudvisje aansluiten.

Login of registreer om te reageren