Een dag uit een leven met lef

12-02-2018 om 12:52 uur

Lieve luitjes,

Hoera, ik heb officieel weer toestemming om mijn dagelijkse beslommeringen eens in de zoveel tijd met jullie in deze rubriek te delen. Van nature optimistisch van aard zal ik proberen om de zonneschijn er tussen uit te filteren, al ga ik een kist met zure appelen ook niet uit de weg. Ik heb jullie gemist. Mijn laatste blog van voor de verhuizing is al weer van voor de zomervakantie en hier nog wel ergens te vinden. In die tussentijd is het leven aardig op haar kop gaan staan en duurt het nu al weer een tijdje voordat ik daar de balans weer in terug gevonden zal hebben.

De herfst was er een van benauwd vakantie vieren in een notabene zonnig Portugal met het hele gezin. Alles was er. Kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Die engelen van goedheid hadden me een vakantie van een week met elkaar in een luxe huis aan de Portugese Algarve bezorgd ter ere van mijn 65-ste verjaardag. Wat een mazzel. Alleen al de luxe van het oord was ongekend. Daar hadden we een beetje mazzel bij gehad, want het oorspronkelijke appartement had waterschade ogelopen en wij kregen dit ter vervanging aangeboden. Zwembad, poolkamer, je kon het zo gek niet bedenken. De koningin te rijk voelde ik me elke ochtend, een hijgende weliswaar, maar toch.

Voortvarend als ik ben ondernam ik ook mijn 'In mijn uppie-wandelingen'waarbij de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen, dat ik in mijn hoofd meer aan kon, dan dat in werkelijkheid de reële situatie was. Maar ach, gewoon een beetje doorbikkelen. En door bikkelen werd het de drie opeenvolgende maanden ook, toen de invalperiode in Woerden achtereenvolgens een project en sint en kerst met veel verve uit de brede mouwen wist te schudden. wat was het weer genieten van al die lieve kleine koppies, maar wat had ik het zwaar met het vocht in de lucht, de kaarsjes, de takken en niet te vergeten de drukte die het allemaal met zich mee bracht.
Als je alleen al die verlangende blikken zag, was het alle moeite meer dan waard. Voor mijn tuin en voor de schilderclub was het me zwaar te moede. Dat had een veeg teken aan de wand moeten zijn. Ik had geen puf meer om daar nog energie in te steken. Wat kan een mens toch buitensporig, alle grenzen voorbij, te moe zijn.
Gelukkig hadden we het kerstdiner op de 23ste gezet en daarna lonkte een paar dagen van zalige zorgeloze nietsdoenerij. Ik zou de kerst wel door komen. Het laatste grote diner zo samen(dertien mensen sterk en twee broertjes van schoondochter)was een groot succes. ieder had wat meegenomen en ik had, als de voorzienigheid zelve, vast wat meegeef-bakjes ingeslagen. Die kwamen aan het einde van de rit goed van pas.

Tweede kerstdag 's morgens vroeg, na het schrijven van mijn blog, ging ik naar beneden om mijn befaamde bakjes oploskoffie te maken. Terwijl ik aan het aanrecht stond voelde ik de wereld vervreemd wegglijden, ik kreeg het koud, een vreselijk stekende pijn op mijn borst die uitstraalde naar mijn rechter arm, maar het allerergste waren de verkrampte toestand van mijn hals en kaken. Daarna kwamen de bij-symptomen, misselijk, duizelig, noem het maar. Ik strompelde nog naar boven en riep zoonlief wakker. Ondertussen had ik zelf 112 al gebeld. Ik wist dat het fout zat. Met de ambulance naar de hartbewaking. Diagnose Pericarditis, maar wel vreemd dat ik de symptomen van een infarct erbij ad. Het ECG-beeld liet echter alleen de ontsteking zien. Toch maar een opname van drie dagen om de boel te observeren en een batterij aan medicijnen rijker.
Daar lig je dan. Van het ene op het andere moment ben je uit de comfortzone gerukt en sta je te haspelen met je pyjama nog aan en in de wetenschap dat je je voeten nog niet zomerklaar zijn gemaakt. Een mens let op de meest wonderlijke zaken. Wordt vervolgd.

Login of registreer om te reageren
07-01-2019 om 08:51 uur

Lieve luitjes

De vakantie is weer voorbij. Dat valt op te maken uit het geruis dat door het raam naar binnen dringt. Er is veel meer verkeer dan in de afgelopen twee weken. Het is maandag 7 januari 2019. De drie koningen hebben rechtsomkeer gemaakt en de meeste kerstverlichting is gedoofd. Bij mij staat de boom nog in vol ornaat, omdat hij pas vrijdag wordt opgehaald door de gemeente. Nog heel even genieten van de geborgenheid die het biedt. Bovendien heeft kerst wat goed te maken met me. Een week voor de aanvang van alle leuke vooruitzichten, een kerstdiner voor 30 mensen in Dordrecht, een uitnodiging voor een avondje ouderwets musicalvermaak in het grote Beatrixtheater om de verjaardag van de Oude te vieren, boorde een longontsteking alles de grond in. Het vege lijf riep pas op de plaats en stuurde me met antibiotica en prednison naar bed. Bijkomen, uitrusten en nies van alles wat in het verschiet lag.
Eigenlijk was ik stiekem blij met de radiostilte, die er op volgde. Ik was zo moe geweest en had tegen de extra dingen opgezien. Het bed en later de bank hadden uitnodigend zicht geboden op ladingen oude kerstfilms. De kinderen hadden lopen sjouwen met mijn groene sparretje en kwamen 'O denneboom' zingen op tweede kerstdag en ik was de koningin te rijk ondanks de scheurende hoest. Van Abba ben ik nooit echt fan geweest.

Tijd te over om te genieten van het schrijven, toen ik eenmaal weer wat energie had opgebouwd. We nog een afbouwkuur Prednizooi na, maar alles voor het goede doel. Aan het eind van die twee weken had ik al weer puf om mijn Sinterklaas-belofte in te wisselen en met kleinzoon twee bij Alone Home, een theaterspektakel, te schuddebuiken van het lachen. We moesten wel een tientje parkeergeld betalen om niet zo ver te hoeven lopen, maar o, wat deed het knotsgekke tafereel me goed. De twee kleine knuistjes over de rand van het balkon, het glunderende gezicht, de schaterende lach bij het zien van die dwaze capriolen van de spelers was zalf op de wonde.
Dag twee in mijn Sint-belofte was voor kleinzoon 1. De een na allerlaatste dag toog ik met hem naar het Voetbalmuseum in verweggiestan. Roozendaal of all places and people. Daarna zou het voorgoed de deuren sluiten. Ook daar kon de auto voor de deur staan en speelde ik zijn uitnodiging om mee te sprinten listig in de handen van nog wat toekomstige voetbalgoden, die met hun lange benen dribbelden tot in de eindigheid. Het walhalla voor watervlugge balgoochelaars.

Op de terugweg deden we een kleine test. Geen Mac Donald zoals bij zijn broer, maar een restaurant met ruimte voor de ultieme frieten test. Gewone of zoete aardappelfrieten. Welke waren het lekkerst. De laatste was het besliste antwoord en dan vooral in een appelmoesdip. Yeahhh. Er werd weer een scala aan nieuwe mogelijkheden aangeboord.

Met kleinzoon drie ging ik naar 'Het boompje', een kinderopera. Daar schreef ik de volgende blog over:

Ik had hem gevonden zoals altijd. Omdat het kwam aanwaaien ergens vandaan. Er zou een kinderopera komen over Het boompje. Het boek was een begrip, net als het gouden trompetje van Annie M.G. Schmidt en het kleine kaarsje. Alle drie voelden ze zich niet tevreden met hoe ze waren. Het kaarsje was scheef, het trompetje zong vals, het boompje had stekelige naalden en alle drie hadden ze onvervulde verlangens, die omgezet werden in werkelijkheid of die ten einde toch in vervulling gingen. Daarbij werd het beeld over de eigen lelijkheid bijgesteld. Moralistisch, maar aandoenlijk en derhalve doeltreffend.

Het boompje in de kinderopera had een lieflijke stem, die klonk alsof er duizend gouden klokjes tinkelden.

Kleinzoon had schaap meegenomen en Dino, vooral de laatste. Om te grommen als het te spannend werd. De oren van schaap en zijn pootjes werden op het moment ervoor altijd heftig heen en weer gewreven als de spanning hoog opliep, maar dino gromde zijn angsten weg. 'Niet slaan hoor', hoorde hij de oma van twee kinderen verwijtend zeggen. Ze was zo maar uit het niets hoog boven hem wat aan het praten gegaan en hij schrok zichtbaar. Het was Dino, die van de weeromstuit naar haar toe zwaaide, daar deed je niets tegen. Die schrok natuurlijk ook. Hij zei het niet, maar dacht het wel. De wenkbrauwen van de vrouw trokken zwaar naar elkaar toe boven de goudomrande bril en haar ogen priemden zich in dat kleine jongetje. Grote mensen weten zelf niet half hoe eng ze zijn.

Ik suste, legde beschermend een hand om zijn opgetrokken schouders en we liepen de schaars verlichte zaal in. Daar stond het boompje te lachen en te kletsen met drie grote loofbomen die er eigenlijk nog niet als boom uitzagen. We kozen een plek, het licht ging uit, en de klanken van de trompet zetten in.....en toen? Toen was Dino weg. De paniek sloeg voelbaar toe. Hij keek om zich heen, ik voelde met mijn handen over de onbestendige vloer, maar nergens een spoor van Dino, zelfs niet het puntje van zijn staart.

Naarstig ging ik de gangen na. Ik had hem naar de andere kant overgeheveld, omdat die boze mevrouw ineens lang en rijzig uit het donker voor zijn kleine toet opdook. Zijn jas was uitgegaan. Had hij toen dino nog in de handen. Achter de banken lag hij ook niet. Dan maar op schoot, met schaap en de oortjes en wiebelende poten. Om de prachtige voorstelling, het schattige boompje met een jas van goud, van glas, van blaadjes te kunnen zien. De poten van schaap trapten heftig voor zich uit, de oren wapperden heen en weer, maar het jongetje bleef stil als een muisje. Een keer vroeg hij nog eens angstig, 'Waar is Dino', maar hij hield het vol. Ik vond hem een held. Eigenlijk precies als de kleine boom, die aan het eind zijn eigen mooie harde groene stekels zag als een sieraad, toen de winter inviel en de andere bomen kaal en saai, hard en houtig werden.

De muziek was prachtig, de kostuums onvoorstelbaar mooi en zo klein als het verhaal was, zo groot was de impact op de kinderen. Het bleek de première te zijn, net als voor kleinzoon. Zijn eerste voorstelling zonder Dino die, toen de lichten weer aangingen, eigenlijk aan zijn voeten lag en wild te voorschijn sprong. 'Wraaaaa'. Alle spanning van hem af. De vrouw voor ons keek even om, de wenkbrauwen boven de bril waren rechte strepen. Ze lachte met vriendelijke ogen. Eind goed, al goed.

Tussen al dat culturele door, was er zelfs nog energie om het boek van de Ijslander Jón Kalman Stefánsson: Zomerlicht en dan komt de nacht'uit te lezen. Dat was het boek dat we in onze kersverse boekenclub zouden bespreken over twee weken. Wat een aanrader. Het duurde heel lang voor ik in het verhaal zat. Dat was deels te wijten aan mijn eigen energie en aan de energie die uit het boek stroomde, namelijk de gelatenheid van een klein dorp waar maar weinig opzienbarends gebeurde, maar het was razendknap geschreven. Het lukte me om te focussen op de parels van zinnen die de auteur had rondgestrooid. Met die bril op kostte het geen enkele moeite meer.

Tijd voor mijn eigen culturele lafenis. Ik wilde naar de vaste collectie van het Mesdag in Den Haag. Wat een genot om rond te lopen tussen de impressionisten van de Franse school van Barbizon en de Haagse school. Courbet, Corot, Daubigny, Breitner, Mesdag, Jozef Israëls. De entourage was prachtig met door ieder raam een riant uitzicht op het Vredespaleis. Tussendoor was de tentoonstelling 'Zindering van de zee' gevlochten. Zuslief was mee en het kon niet anders of we eindigden aan zee, na een pittige, voor mij althans, wandeling en een moe, maar voldaan, nuttigen van de heerlijke soep in een van de tenten aan de boulevard in Kijkduin.
Voeten moe, de kop leeg en voldoende nieuwe energie. We kunnen er weer tegen.

Ik kreeg foto's van Jut, de pipowagen, waar broers, zwager en schoonzoon van een van hen, als kaboutertjes hun werk doen. De binnenkant is al geïsoleerd en de vloer ligt erin. Nu moeten de kinderen helpen het plafond te schuren en te beitsen en daarna is de buitenkant aan de beurt. Soms heb ik buikpijn van de gedachte, dat ie nog op zijn plek moet komen aan het einde van de volkstuin. Het wachten is op vrieskou, maar of dat laatste nog in de pen zit...?

We gaan het zien en beleven. Vandaag is de controle bij de huisarts en mag tandarts ook weer een blik werpen. Er staat mooi theaterbezoek van de klankbordgroep in de agenda. Het schilderen neemt een vlucht met mijn leermeesters en er ligt al weer een nieuw boek op de plank om in weg te dromen. Alleen voor het huishouden heb ik nog geen energie. Gek hè. Die wacht tot het voorjaar wordt en de zon uitnodigend zal schijnen om lappen en lakens, kleden en dekens naar buiten te doen. Zo'n ouderwetse schoonmaak.

Ik hoop dat jullie de kerst hebben overleefd met de houtvuren en de gourmetdampen. De dagen lengen en de nachten worden weer korter. Daar kunnen we weer energie voor drie uit putten.

Ajeto en een heerlijk, liefdevol en zuurstofrijk 2019.
Ber

Login of registreer om te reageren
07-01-2019 om 09:09 uur

Hey Ber, dit ga ik straks lekker lezen als mijn hoofdpijn is gezakt. Verheug me er al op. Enne... welkom terug! :)

Login of registreer om te reageren
07-01-2019 om 09:10 uur

De juiste link naar het blog van Lem op Wordpress is:

https://lemvanderlinden.wordpress.com/

WordPress haalt wat trucjes uit met de naamgeving, vermoedelijk om de blogs gemakkelijker vindbaar te maken.
@lem wil jij svp bevestigen of bovenstaand blog het jouwe is? Anders haal ik het weer weg.

Login of registreer om te reageren
07-01-2019 om 13:40 uur

Wat leest je blog lekker weg!! Ik zat er helemaal in! Ben benieuwd naar wat komen gaat!

Login of registreer om te reageren
07-01-2019 om 18:55 uur

Reuzenkakatoe, helemaal top. Dank je wel voor het uitvogelen. Dank jullie wel allemaal voor de support. Het sterkt. Ik heb nog stof voor jaren! Ik draag jullie een warm hart toe. :\"> :bz

Login of registreer om te reageren
07-01-2019 om 20:46 uur

@Iem Ik lees je blogs altijd met veel plezier, ook al reageer ik vrijwel nooit. De energie spat er telkens weer van af! Fijn dat je doorgaat.

Login of registreer om te reageren
07-01-2019 om 21:52 uur

Wat mooi verteld weer, heb genoten en ga ook nog op je eigen blog eens kijken!
Blij dat we je weer kunnen volgen, je leest als een boek!

Login of registreer om te reageren
08-01-2019 om 11:21 uur

@lem, Sorry Ber. Ik had begrepen dat je verhaaltjes vooral bedoeld waren om de lezers hier een hart onder de riem te steken. Maar ik begrijp nu dat je het gewoon leuk vindt om te schrijven? En het leuk vindt om te weten dat het gelezen en gewaardeerd wordt? Nou dat weet je nu. Prima toch? Altijd goed om iets te doen waar je plezier aan beleefd. Gewoon doorgaan dan en blij blijven!

Login of registreer om te reageren
08-01-2019 om 13:27 uur

Heerlijk weer om te lezen. :) Alleen de grote schoonmaak doe ik niet aan. Kan het me wel herinneren van uit m'n jeugd. Wat een ellende! Hahaha

Login of registreer om te reageren