Een dag uit een leven met lef

12-02-2018 om 12:52 uur

Lieve luitjes,

Hoera, ik heb officieel weer toestemming om mijn dagelijkse beslommeringen eens in de zoveel tijd met jullie in deze rubriek te delen. Van nature optimistisch van aard zal ik proberen om de zonneschijn er tussen uit te filteren, al ga ik een kist met zure appelen ook niet uit de weg. Ik heb jullie gemist. Mijn laatste blog van voor de verhuizing is al weer van voor de zomervakantie en hier nog wel ergens te vinden. In die tussentijd is het leven aardig op haar kop gaan staan en duurt het nu al weer een tijdje voordat ik daar de balans weer in terug gevonden zal hebben.

De herfst was er een van benauwd vakantie vieren in een notabene zonnig Portugal met het hele gezin. Alles was er. Kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Die engelen van goedheid hadden me een vakantie van een week met elkaar in een luxe huis aan de Portugese Algarve bezorgd ter ere van mijn 65-ste verjaardag. Wat een mazzel. Alleen al de luxe van het oord was ongekend. Daar hadden we een beetje mazzel bij gehad, want het oorspronkelijke appartement had waterschade ogelopen en wij kregen dit ter vervanging aangeboden. Zwembad, poolkamer, je kon het zo gek niet bedenken. De koningin te rijk voelde ik me elke ochtend, een hijgende weliswaar, maar toch.

Voortvarend als ik ben ondernam ik ook mijn 'In mijn uppie-wandelingen'waarbij de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen, dat ik in mijn hoofd meer aan kon, dan dat in werkelijkheid de reële situatie was. Maar ach, gewoon een beetje doorbikkelen. En door bikkelen werd het de drie opeenvolgende maanden ook, toen de invalperiode in Woerden achtereenvolgens een project en sint en kerst met veel verve uit de brede mouwen wist te schudden. wat was het weer genieten van al die lieve kleine koppies, maar wat had ik het zwaar met het vocht in de lucht, de kaarsjes, de takken en niet te vergeten de drukte die het allemaal met zich mee bracht.
Als je alleen al die verlangende blikken zag, was het alle moeite meer dan waard. Voor mijn tuin en voor de schilderclub was het me zwaar te moede. Dat had een veeg teken aan de wand moeten zijn. Ik had geen puf meer om daar nog energie in te steken. Wat kan een mens toch buitensporig, alle grenzen voorbij, te moe zijn.
Gelukkig hadden we het kerstdiner op de 23ste gezet en daarna lonkte een paar dagen van zalige zorgeloze nietsdoenerij. Ik zou de kerst wel door komen. Het laatste grote diner zo samen(dertien mensen sterk en twee broertjes van schoondochter)was een groot succes. ieder had wat meegenomen en ik had, als de voorzienigheid zelve, vast wat meegeef-bakjes ingeslagen. Die kwamen aan het einde van de rit goed van pas.

Tweede kerstdag 's morgens vroeg, na het schrijven van mijn blog, ging ik naar beneden om mijn befaamde bakjes oploskoffie te maken. Terwijl ik aan het aanrecht stond voelde ik de wereld vervreemd wegglijden, ik kreeg het koud, een vreselijk stekende pijn op mijn borst die uitstraalde naar mijn rechter arm, maar het allerergste waren de verkrampte toestand van mijn hals en kaken. Daarna kwamen de bij-symptomen, misselijk, duizelig, noem het maar. Ik strompelde nog naar boven en riep zoonlief wakker. Ondertussen had ik zelf 112 al gebeld. Ik wist dat het fout zat. Met de ambulance naar de hartbewaking. Diagnose Pericarditis, maar wel vreemd dat ik de symptomen van een infarct erbij ad. Het ECG-beeld liet echter alleen de ontsteking zien. Toch maar een opname van drie dagen om de boel te observeren en een batterij aan medicijnen rijker.
Daar lig je dan. Van het ene op het andere moment ben je uit de comfortzone gerukt en sta je te haspelen met je pyjama nog aan en in de wetenschap dat je je voeten nog niet zomerklaar zijn gemaakt. Een mens let op de meest wonderlijke zaken. Wordt vervolgd.

Login of registreer om te reageren
26-10-2018 om 10:43 uur

Lieve luitjes

Het is vrijdag, de nachten lengen, de temperatuur daalt. Vandaag is er tijd voor een pas op de plaats na een hectisch weekje. Dinsdag moest ik ter controle bij de Cardioloog langs. eerst een echo, daarna een ECG en vervolgens het consult. Na het consult de bloedwaarden laten prikken en naar huis met de mededeling dat het hart in orde is, de onderzoeken geruststellend, maar dat we met het 'verdwenen-medicijn-mysterie' zaten. De Amlodipine was van het lijstje afgevallen. Direct werd daarop de bloeddruk door de Co gecontroleerd en de bovenwaarde was te hoog. Terug naar de Amlodipine dus. Geen idee in welke sessie het verdwenen is. Tussen specialist/huisarts, huisarts/apotheek of apotheek/cliënt. Het maakt niet uit, maar wel prettig, dat het weer herstelt is.

Buiten zijn bladblazers verwoed aan het blazen bezig en maken een herrie als een oordeel. Het nutteloze niet. Schiet door mijn hoofd. een klein herfststormpje en je kan weer opnieuw beginnen.
Er zijn nieuwe vooruitzichten voor de tuin. Zwager belde op met de mededeling dat hij een verrassing had voor mij. Hij had een bouwkeet op de kop getikt voor niks en niemendal. Dat is weinig. Ik had natuurlijk nog de mooiste tuinhuizen in mijn hoofd zitten en moest slikken bij de gedachte dat daar dan zo'n veredelde pipowagen voor in de plaats zou komen, maar langzamerhand ging het idee wennen. We waren beiden afgeserveerd. De wagen, want te oud en ik, met het gekregen pensioen in september. Jut en Juul spookte het door mijn hoofd en direct had ik een naam voor de Hut. Jut van Juul. Zo ging ze heten en daarmee was het hele idee geland en kon ik gaan dagdromen..
Toen we gingen kijken werd ik een beetje verliefd op haar nostalgische plafond van kleine latjes. Een paar dagen later had zwager zelfs een grotere Jut op de kop getikt en gingen we voor een wat luxere uitvoering, maar wel met eenzelfde houten plafonnetje.. Er moet vreselijk veel aan gebeuren, de deuren hangen scheef, er moeten wat ramen in en ze heeft dringend een lik verf nodig, maar dan heb ik weer een prachtig atelier voor op de volkstuin. Hieperdepiepindegloria.
Zwager, broer, schoonzoon gaan aan het werk om een en ander in kannen en kruiken te krijgen. Ik voel me nu al de koningin te rijk. Wat een fijn idee. De oude Bernagie is plat, met veel bombarie omgetrokken door schoonzoon en zoon. Dat lieve huis heeft me met haar oude hout uit de jaren dertig toch elf jaar lang laten schilderen en doen. Weemoedig nam ik afscheid.
Ik ben eigenlijk toch wel een beetje een sentimentele dwaas.

De fysiotherapie is na de gekneusde rib en teen weer in gang gezet. Gelukkig maar. Eens te meer wordt het me duidelijk hoe slecht het voor ons longlijders is, zo zonder beweging. Ik voel per sessie het lijf aansterken. Met de gekregen paarse fiets, Purple Haze, fiets ik kleine afstanden. Een boodschap of het park rond, maar hé...Ik fiets weer!

Het schilderen gaat voorspoedig al ben ik volledig buiten mijn comfortzone met drie haren op een stokje, realistische Zeventiende Eeuwse kunst en bij de andere cursus de Middeleeuwen. Mijn hele impressionistische inslag wordt beteugeld tot en met. Soms ga ik bij vriendin aan zee langs, waar ze een inloopatelier heeft, om even groot en met vegen en streken uit te halen. Maar beheersing van de techniek voelt goed. Ondertussen vergaap ik me dan maar met museumbezoeken aan mijn grote voorbeelden in het fijne: Helmantel, Ket, Mankes, Verster en lonk naar de losse toets van Israëls en Breitner. 'Alles op zijn tijd, zo de tijd je gegund is' sust het gemoed.

Lezen gaat nog steeds niet vanzelf, maar ik heb wel in een klap het kinderboek, een oude klassieker 'De Geheime Tuin' uitgelezen van Frances H. Burnett, omdat ik er een recensie over moet schrijven. Wat een heerlijk verhaal is dat. Je duikt erin, wordt ondergedompeld in het lommerrijke Engeland van de vorige eeuw en komt er als herboren weer uit. Jammer dat ik geen groep kinderen meer heb om aan voor te lezen.

Het is ondertussen dus echt herfst en ik ben weer benauwder dan te doen gebruikelijk. Wat aan het hoesten, stukken lopen levert benauwd gepiep op en nog steeds heb ik mijn gehaaste pas niet in balans. Mijn benen gaan als van een jonge deern, terwijl mijn longen puffen als een stoomlocomotief. Daar moet ik nog het een en ander aan verhapstukken. Langzamer, als een echt oud vrouwtje...Maar zo voel ik me niet. Het moet toch een keer in het gareel gaan lopen, met die wijsheid hou ik het waarschijnlijk veel langer uit. Ik werk er hard aan bij de fysio. Praten erover helpt ook.

Pluis ligt heerlijk in elkaar gedoken tegen mijn benen aan. Af en toe kijkt ze met een lodderoog of ik al op wil staan. Ze wil nog niet die zalige rust kwijt. Straks ga ik in de benen. Vanavond staat er een etentje op touw en van de week was een dag Cardio, een dag oude schoolvriendinnen en een dag museum wel weer voldoende actie. Pas op de plaats dus en even bij komen. Volgende week is het rustiger. Dat wens ik jullie ook toe.

Fijne weken en ajeto,

Ber.

Login of registreer om te reageren
02-12-2018 om 12:52 uur

Lieve luitjes

Ach, wat een somberte als ik naar buiten kijk. Zaak om de zon binnen wat meer te laten schijnen. Nou is dat vandaag niet zo'n probleem, want het is Sinterklaas en we vieren een ouderwets pakjesfeest met surprises en gedichten. Dat gaat gepaard met verse pepernoten en een hoop gezelligheid. Buiten is het toch minder gunstig. Het natte zompige weer kruipt in de kleinste vezeltjes en de benauwdheid viert hoogtij. Stug door blijven gaan met ademhalen, dat werkt het best. Ik vind het na mijn dichtgeslibde kransslagader van vorig jaar toch altijd een tricky jaargetijde. De vermoeidheid speelt me parten en doorgaans kan ik er omheen, maar dit keer lukt het me, net als vorig jaar, niet echt. het gevolg is dat angst mee gaat spelen. Hoedt U voor Angst. De kleine dwarskriebel krijgt het voor elkaar om elke benauwdheid op te blazen tot formaat infarct, hoog in de ademhaling jaagt ze de saturatie op, laat bloeddruk stijgen en een amechtig hijgen is het gevolg. Verkeerde ademhaling, en een te grote belasting voor het vege lijf. Angst regeert mijn benauwdheid. Ik zal haar maar eens drastisch in gaan tomen. Gelukkig gebeuren er nog van allerhande dingen die afleiding geven. Ook dat is een heerlijk gegeven. Met die wonderlijk leuke voorvalletjes sluit de angst weer naar de achtergrond. Als ik me daar bewust van wordt, weet ik ook dat de soep nooit zo heet gegeten wordt als ze wordt opgediend en dat ik angst te veel ruimte heb gegeven.
Het is zomaar een dingetje wat me invalt, maar het beheerst te snel teveel kostbare tijd.

Ik heb net alle Sinterklaas surprises gemaakt en ingepakt, gedichten erbij geschreven. Eigenlijk hoeven we er maar een, maar ja, wat kleine cadeaus met kwinkslagen en verwennerij voor de allerkleinsten.
De pipowagen vordert traag maar gestaag. Het zijn drukke tijden dus niet iedereen is voorhanden. Het geeft niet, want met deze nattigheid kan ze nooit naar de tuin gereden. Daarvoor hebben we een paar dagen vorst nodig, waardoor het geen mijl op zeven wordt in de zompige veengrond op de volkstuin. Ik mis mijn ateliertje zeer. Het belemmert een klein beetje het schilderwerk. Al kan ik op de cursus wel uit de voeten, maar dat is dan slechts gerommel in de marge. Nou ja, ik leer natuurlijk wel Rembrandtsiaans schilderen. Dat dan weer wel. Waanzinnig leuke techniek is dat, en het openbaart veel. Op die manier wordt mijn eigen impressionistische manier van schilderen wel rijker en voller.

Straks staat de avond van Mevrouw Sprokkelhorst weer te wachten en gaan we verhalen vertellen zoals ieder jaar. Ik heb nu het boek nacht in het poppenhuis uitgekozen, omdat we ook in een winkel voor poppenhuizen en benodigdheden zitten. Ik heb stokpoppen getekend in de stijl van het boek en die gebruiken we, vriendin en ik, erbij. Ben benieuwd. We vertellen zo'n verhaal zo'n tien á twaalf keer op een avond, dus je moet wel een lange adem hebben. Gelukkig zijn hier geen kachels en vuren, want met een open haard trek ik het dan niet. Zo blijven we altijd alert met die wonderlijke longen van ons.

Sinds november werk ik vrijwillig als publieksbegeleider bij de voorstellingen die op scholen gegeven worden. Ik ontvang de acteurs en vertellers en wijs het publiek de weg. Ik zit door de hele regio en vind het enig. Wat een leuke overgang met nog wat kinderen te gaan op deze manier. Ik maak praatjes met conciërges en directeuren op de verschillende scholen, steek veel op van het gezelschap dat speelt en zie de mooiste voorstellingen. Wat dat betreft heb ik weer gemazzeld.
Op de fysio gaat alles zijn gangetje. Ze dokteren steeds weer leuke oefeningen uit en zo verveelt het niet snel. Sommige dingen vallen zwaar, zoals Balansoefeningen met de grote bal, zeg maar een veredelde skippybal. Ik hijg me door het evenwicht heen en ben dan blij als ik wat krachttraining kan gaan doen. Gek dat het zo verschillend kan zijn. Dat is trouwens toch een bijzonderheid van deze aandoening.
Afgelopen tijd hebben we het in de vriendenkring wel voor de kiezen gehad. Eeen van hen kreeg een maagperforatie en was er slecht aan toe. Gelukkig wel op tijd en hij is nu het ziekenhuis weer uitgestuurd met een paar stevige adviezen omtrent zijn levenshouding. Hij moest drastisch de Bourgondische inslag maar weer terug brengen tot Hollandse benepenheid. Daar zat voornamelijk de kink.

Een andere vriendin overleed plotseling door een stom en noodlottig voorval. Ze was begin dit jaar haar man verloren. Mijn medelijden bleef vooral hangen op de jongens, die achterbleven. Wat een hard gelag. In die zin is het niet eerlijk verdeeld in de wereld. Ze was veel te jong en sportief. Verdriet laat zich moeilijk vangen en ik word er melancholisch door. Het kleurt ook deze dagen daardoor en brengt nog meer sombere gedachten mee, aangezet door het gebrek aan zon. We worden zwaar als de takken onder hun regenlast.

Pluis biedt troost als ze zich warm tegen mijn benen vleit en het feit dat de boeken geduldig wachten met voldoende afleiding, de kinderen, de voetbal, de oude pipowagen en de schilderijen. Het gaat allemaal weer goed komen.
Vandaag heb ik als extra Chocolade letters met Karamel en zeezout gekocht. En Soep, helaas tot moes gekookt. nou ja, de soep niet, maar de kip, die is in draadjes uiteen gevallen. Ik eet nooit meer vlees en dan verleer je het. Het had mijn moeders beroemde ouderwetse kippensoep moeten worden met een snufje foelie. Die ik ook vergeten ben, ontdek ik nu. Dat was namelijk haar grote geheim. Suf.

Het zal er denk ik niet minder om smaken. Ondanks de somberte wens ik jullie toch fijne dagen. Extra veel lucht, ondanks de warme en soms benauwde kaarsen en kachels. Straks met een heldere maand voor de boeg voelen we ons weer herboren. Dat is het voordeel. Als we ons eenmaal weer goed voelen, zijn we de koning zoveel te rijker! 'Elk nadeel hep se voordeel', zei Cruyff al en daar houden wij dan maar aan vast.

Hastalapasta en ajeto!
Ber.

Login of registreer om te reageren
03-01-2019 om 08:46 uur

Lieve luitjes
Sinds het gerommel met deze blog, ooit bedoeld als hart onder de riem van de Nieuwkomers, de verhuizingen over en weer, heb ik het gevoel dat het niet meer loopt en denk ik erover om er mee te stoppen. Heb jaren lang mijn capriolen in het COPD-veld gedeeld, maar eens is er tijd voor verandering. Bij deze. Hartelijk dank voor alle aandacht en lieve berichten. Ajeto. Ber

Login of registreer om te reageren
03-01-2019 om 12:06 uur

Hoi Iem,
Dat zou ik jammer vinden, las je graag. :) Maar begrijp je wel.

Login of registreer om te reageren
03-01-2019 om 14:49 uur

Ik vind het ook jammer maar vergeet ook vaak te lezen, het was eerder wat duidelijker te vinden leek het wel ! Ik las je ook graag.
Ik wens je alle goeds en blijf schrijven, waar dan ook! Want dat je dit goed kunt is een waarheid als een koe.
Liefs! Jolien

Login of registreer om te reageren
03-01-2019 om 15:13 uur

Beste Lem,

Ondanks dat ik niet altijd een reactie plaatste heb ik altijd het erg leuk gevonden om jouw blog te lezen. Hoop dat je op een andere manier verder gaat, ergens anders of op andere wijze met schrijven. Begrijp het helemaal, mijn blog over Zweden is ook op dit forum gestopt en zal ergens anders verder gaan. In iedere geval heel erg bedankt voor alle mooie verhalen.

Sterkte, blijf bij jezelf, wens je veel succes voor de toekomst.
Marcus.

Login of registreer om te reageren
03-01-2019 om 16:21 uur

Ik heb weinig gereageerd, maar ik heb wel veel aan je blogs gehad en vaak met plezier, herkenning, medeleven en respect gelezen!
Bedankt dat je je verhalen hebt gedeeld met ons :D
En ik wens je een heel mooi, vrolijk, zo gezond mogelijk, gelukkig en liefdevol 2019!

Login of registreer om te reageren
05-01-2019 om 05:33 uur

Heel jammer dit te lezen. Lees jou verhalen altijd en zoals ik al eerder heb gezegd hebben jou verhalen mij enorm geholpen om te gaan leven met lef. Mocht je toch ergens anders gaan bloggen wil je dan de link plaatsen. Alle goeds voor 2019 toegewenst.

Login of registreer om te reageren
05-01-2019 om 19:19 uur

Wat jammer dat je hier stopt met je verhaal te delen!
Ik denk dat er niemand slechter van word zoals jij alles deelde.
Het beste voor het nieuwe jaar en uiteraard ook heel veel succes met je eigen blog!

Login of registreer om te reageren