Mei 2018 - Palliatieve zorg

Ik denk dat ieder mens daarmee te maken heeft of krijgt.
Een goed onderwerp en ook hier hebben we er zijdelings
of heel direct mee te maken.
Mijn ervaring is dat het veel rust geeft als alles goed geregeld is.
Daarnaast intensiveert het deze periode die, hoe gek het ook klinkt,
heel waardevol kan zijn. Mooie momenten beleef je intensiever
omdat er gepraat is.

Ik zit er nu midden in en heb het in 2010 ook meemogen maken.

Het hangt ook veel af van de persoon zelf die in zijn laatste vase zit. Wanneer die er niet over kan of wil praten dan gebeurt het niet.

De vriend in 2010 heeft op het einde alleen aan mij gevraagd toen zijn vrouw even weg was of ik zijn vrouw op wilde vangen want hij vond het heel moeilijk om haar alleen te laten. Ook voor zijn eigen vrouw verzweeg hij een hoop van zijn ziekte proces.
Ik heb toen ook gekozen voor een andere benadering en zijn vrouw gesteund als zij haar verhaal kwijt wilde. heb met de vriend over de dingen gepraat van t dagelijks leven. Heb maar sporadisch wat kunnen bespreken over zijn ziekzijn.

Ik heb dit wel altijd als bijzonder jammer ervaren en had mezelf voorgenomen dat ik het anders zou doen de volgende keer...als de ander daar voor open staat.

Nu isde andere keer gaande en is het compleet het tegenovergestelde. Deze man was voorzijn ziek zijn erg gesloten, praatte weinig en alleen over zijn werk. Het is nu 180 graden omgedraait. Open gesprekken over het ziekte proces, euthanasie, de begrafenis, visies op het leven...ect. Daarin hou ik dan wel rekening met hem...hij weet absoluut niet met de emotie huilen om te gaan en voelt zich daar heel ongemakkelijk bij. Dus dat hou ik weg bij hem. Ook dit bespreken we. Daardoor voelt hij zich veilig en durft alles te vertellen. Dat is de ruimte die we elkaar gunnen.
Ook opper ik soms dingen terloops, zoals: zal je niet een rolstoel meenemen. Dan kan hij begrijpelijk heftig reageren, ik laat hem dan zijn en ga er niet op door. Hij komt er dan wel vanzelf op terug of er staat ineens een rolstoel.

Het zijn niet de meest makkelijke gesprekken maar toch zijn ze heel fijn om te doen.
Laatst zei hij nog tegen mij, Jij stelt de vragen zo dat ik na ga denken over hoe ik de dingen ook aan kan pakken of zien. Jij bent de enige die dit kan en doet, ik ben er blij mee.

Dat is toch een heel mooi compliment.

Daarbuiten lachen we en of kunnenwe ook bij elkaar zijn en de gehele avond stil zijn, een film kijken ect.

Wat ook heel verstandig is, soms erg moeilijk, is de persoon tot op het laast laten zijn wie hij/zij is. De vriend is altijd erg verzorgend naar andere geweest. De ander moet het goed hebben. Zo wil hij nu nog steeds zijn en dan zie ik dat het hem veel energie kost. Toch neem ik het hem niet uit handen uitzorg voor hem. Daarmee zou ik hem te kort doen en zou het juist spanningen opleveren.

Het is verdrietig maar toch zeg ik ik zal het voor geen goud willen missen deze periode.

Voor ons was het juiste moment om er over te beginnen het moment dat hij mij de scan toestuurde en het vermoedden bestond dat er mogelijk meer aan de hand was dan alleen een hernia.

Maar ja dat geld niet voor iedereen, iedereen is daar anders in en heeft andere wensen.
Stel jij wil praten maar die ander begint er niet over kun je bijwijze alleen vragen/zeggen, joh, ik zou het er een keer over willen hebben...dan merk je vanzelf de reactie.

Ik lees hier even mee, ik denk hier zelf wel over, niet alleen vanwege m’n longen maar ook de rest van m’n lijf. Maar tot nu toe alleen reacties van dat ik niet zo gek moet doen, omdat ik nog zo jong ben.