Mijn vader heeft ernstig COPD en ik maak me ernstig zorgen
12-04-2007 om 13:29 uurDag lezers,
Ik heb wat vragen die me erg dwars zitten. Mijn vader van 77 jaar is al 20 jaar longpatient, hij heeft inmiddels COPD in stadium III/IV. Eind 2005 heeft hij een zeer zware ontsteking van de longen gehad, daarna is hij hard achteruit gegaan. In februari 2007 is hij weer met een ernstige longontsteking (en hartfalen) opgenomen geweest. De behandeling in het ziekenhuis sloeg goed aan, maar hij is weer kilo's gewicht verloren. Sindsdien krijgt hij zuurstoftherapie, 16 uur per dag en bij inspanning. De fysio is gestopt op dit moment, lukt niet meer. Nu heeft hij in het ziekenhuis van de arts begrepen dat de 1e 3 maanden na de opname "cruciaal" zijn. Waarom weet ik niet. Echter, het is nu 5 weken geleden en hij heeft weer een longontsteking. Hij wil niet naar zijn specialist (die schrijft toch maar weer prednisolon voor) en is naar de huisarts gegaan, die een antibiotica cocktail heeft voorgeschreven.
Persoonlijk vind ik het niet vreemd dat ie al weer een ontsteking heeft: hij gaat elke dag meermaals de deur uit, verricht nog steeds kantoorwerkzaamheden. Ik heb het idee dat hij niet voor mijn moeder onder wil doen, en dus maar zoveel mogelijk zijn oude leventje blijft doen. Mijn moeder zegt dat mijn vader een leven als een luis op een zeer hoofd heeft. Hij rijdt toch veel in de auto, en dat vindt zij geen inspanning. Dit weekend zijn ze, terwijl mijn vader koortsig was, nog gezellig "een hapje gaan eten". De volgende dag kon hij niet meer zelfstandig douchen en aankleden, en bleek dus dat er een ontsteking was. De dag daarna liepen ze alweer de stad in voor een kopje koffie en een boodschapje. Enerzijds lovenswaardig, maar het put hem helemaal uit. Als kinderen maken we ons grote zorgen, we wonen allemaal niet vlak in de buurt.
Mijn vraag aan dit forum is: moeten kinderen van oudere COPD patienten zich intensief met het leven van hun ouders bemoeien, hen gaan vertellen wat ze wel en niet moeten, of moet (in dit geval) mijn ouders, mijn vader vooral, gewoon hun gang laten gaan.
Verder vraag ik me af wat de gevolgen zullen zijn van deze roofbouw. Hoe lang kan dit goed gaan? Ik maak me heel veel zorgen, en mijn ouders doen net of er niets aan de hand is.....
He getsie wat moeilijk zeg...... Tja... ik denk dat is meer een lastige fam.kwestie is wat doe je naar je ouders. als kind hoor je niet verantwoordelijk voor je ouders te zijn. maar als het zo gaat ga je, je automatisch zo gedragen. ( neem dat jezelf nooit kwaleijk hoor ) maar ik denk dat je vader niet luisterd naar zichtzelf. en zolang hij dat niet doet zal hij ook niet naar anderen luistern.
lijk me enorm moeilijk voor je zeg... Sterkte ermee..
hallo Evi, wat een ongelooflijk moeilijk dilemma is dit! Aan de ene kant wil je hun hun eigen leven laten leven, aan de andere kant zie je dat ze het niet verstandig doen.........
Is het een mogelijkheid om met je ouders/vader te gaan praten over dit onderwerp? Dat je je zoveel zorgen om hen maakt omdat je van ze houdt, en waarom ze toch doorgaan met ónverstandig' leven?
Ik denk dat ik dat als eerste zou doen. Misschien zijn hun antwoorden wel heel verhelderend.
Mijn vader heeft een te hoge bloeddruk en neemt daarvor tabletjes. Toch gooit hij heel veel zout over het eten, wat hem 'verboden'is door de arts. Iedereen mopperde op hem, dat werkte averechts. Toen we samen eens uit waren heb ik hem gevraagd waarom hij zich niet aan de leefregels wilde houden. Nou, zei hij, het eten smaakt me echt niet zonder zut, dan maar een jaar minder leven.
En dat standpunt kon ik alleen maar respecteren. :W
Hoi Evi,
Jouw bezorgdheid is jarenlang de mijne geweest.
Drie weken geleden heb ik mijn moeder verloren op 64 jarige leeftijd aan emfyseem en uiteindelijk hartfalen.
Mijn moeder heeft mij altijd geleerd dat de ene volwassene niet verantwoordelijk is voor de andere volwassene.
Zo was ik ook niet verantwoordelijk voor mijn moeder.
Ondanks alle zorgen en goede bedoelingen heb ik haar laten begaan om haar leven te lijden zoals zij verkoos.
Of ik het daar nu mee eens was of niet.
Ik begrijp je bezorgdheid maar al te goed.
Maar je vader leeft zijn leven zoals hij gewend is en is daar vast heel gelukkig mee.
Ziek of niet, je moet niet klagen maar dragen.
Ik heb zelf het idee dat als je ze stil op een stoeltje gaat zetten dat het dan pas goed fout gaat.
Dat je vader meermaals per dag de deur uitgaat kun je alleen maar toejuichen.
Hij schoont zijn longen en tegelijkertijd beweegt hij.
Beter kun je niet wensen!
Je vader voelt heus zelf het beste wanneer het even niet gaat en past absoluut automatisch zijn tempo daar op aan.
Ik zeg niet dat jouw zorgen ongegrond zijn, maar draai het eens om en bedenk dat je vader jou als volwassen vrouw gaat betuttelen.
Zit jij vast ook niet op te wachten.
Sterkte en succes.
Groetjes Hellen.
Hoi Evi O+
Sterkte Succes met de zorg voor jou vader. O+
Ik geloof dat de vorige reacties wel goed zijn hopelijk kan je daar iets mee.
Ik ben 't wel met ze eens.
Jij kan je vader steunen.
En als hij geniet en beweegt zo ver mogenlijk.
Dat lijkt mij wel gezond voor hem.
'Dus ik sluit me helemaal bij Hellen aan.
Ze weet 't heel Helder en Duidelijk te verwoorden. Knap hoor Hellen,hierin bewonder ik jou.en dit is precies wat ik bedoel in,wat ik aan aan jou mailde O+
Evi en Hellen ik wens jullie beiden het Allerbeste toe !!! :Y
liefs O+ Dorethé
Hoihoi
ik ben zelf ook longemfyseempatiente,en weet,begrijp wat je bedoelt hoor,ook ik ben soms ergggg eigenwijs,maar dat is meer,om me niet afhankelijk te voelen van anderen denk.
het valt voor de kinderen ook niet mee om vader of moeder zo tezien tobben,en hou me dus ook groter voor hun,maar ik weet,dat ik mezelf beduvel,want ze zien best wel dat ilk dan op en benauwd ben,wat ook geen pretje is.
Heb me nu voorgenomen en geleerd,dat ik tempo aan moet passen,naar mijn lichaam moet luisteren ook al is mijn verstand sterker,want geloof me,steeds die inspanningen nekken je ondanks zuurstof,maarneem ook van mij aan,dat ik dat zelf doe en niet de kids,ik moet wijzer zijn om inspanning te laten voor wat ze zijn.
ik denk dat jou vader een harde werker isen ook een flinke trots bezit,niet laten zien wat hij doormaakt,maar heeft niet zelf door,dat hij zichzelf sloopt,maar ook zijn fam pijn doet met zijn doorgaan.
Het is ook moeilijk voor hem,maar ook voor jullie.
Sterkte