Waar een stomme verkoudheid m'n emoties beheerst.

Hier weer een nieuw blogje.

Het gaat qua astma nog steeds redelijk de goede kant op.
Alhoewel ik wel merk dat ik verkouden aan het worden ben, wat sneller moe, meer hoesten en een volle neus.
En ook zweet ik wat sneller op mijn werk.

Niets wat niet weggaat met wat goede nachtrust, douchebeurten met eucalyptus douchegel, dampo op mijn borst en rug voor het slapen en op het werk mentholsnoepjes. Die verkoudheid krijgt geen kans bij mij.
Eigenlijk omdat ik veel te bang ben dat ik dan weer van voor af aan kan beginnen.
Ik ben tevreden over mezelf dat ik nu zonder puffers beter mijn dagelijkse dingen kan doen.
En dat wil ik niet weggooien.

Afgelopen weekend was het vrij eenzaam.
Eenzaam is een groot woord natuurlijk, maar ik ben gewend dat de weekenden voor mij en lief samen zijn. De enige 2 dagen dat we elkaar ècht zien ipv eten en 's avonds beetje je eigen ding doen.
Dit weekend was helaas anders.
Hij  moest werken op zaterdag, dit was al paar weken terug ingepland, maar hij vertelde dat hij probeerde zo snel mogelijk weer thuis te zijn. Echter was dit pas om 3 uur!

En omdat mijn brommer afgelopen vrijdag ineens een lekke band had, ik 1 uur kon lopen naar de dichtbijzijnde fietsmaker die ook snorfietsen doet, kon ik hem om half 4 die zaterdag ophalen.
Lief was moe van het werken dus hij had me alleen afgezet.
Maar omdat we ook nog wat moeten eten in het weekend, en lief hier te moe voor was, heb ik in me eentje boodschappen gedaan voor het weekend, vis gehaald voor smiddags en hij lag vrij vroeg weer in zijn bed. Op zondag was ik vrij laat opgestaan. Iets wat ik normaal nooit doe, schijnbaar toch moe van de wandeling vrijdag. Ik was pas net 3 uurtjes wakker en toen ging die alweer naar voetbal toe.
Het is toch een gemis.
Ik wil dat hij gewoon doet wat hij leuk vind, en plaats mezelf niet op de eerste plek.
Dat is ADO, en dat weet ik. Maar toch, voelde ik me een beetje in de steek gelaten.

Maandagavond zijn we op kraamvisite gegaan, wat een schatje was het. Ze was pas 2 weken oud, en nu slaapt ze al redelijk door. En wat een heerlijk gevoel zo'n kleintje in je armen te hebben.
Maar hierdoor besefte ik ook, dat ik dit nog niet wil, niet direct in elk geval.
Hoewel ik nog niets van de opleiding gehoord heb, wil ik dit nu toch echt gaan doen.
Gewoon 3 jaartjes naar school en dan een kleine.
Toch wel fijn, zo'n reality check.

Ook heb ik wat minder leuks meegemaakt.
Mijn moeder had me maandagavond 2x gebeld, en na het kraambezoek had ik even teruggebeld.
Mijn kat is weer ziek die nog bij mijn moeder zit. Ze heeft chronische oorontsteking en heeft terugkerende poliepen in haar oortje. Heel zielig. Nu heeft ze vorig jaar een redelijk grote operatie ervoor gehad, waardoor het uiteinde van haar gehoorbuisje naar buiten is geklapt, zodat er meer lucht bij kon en minder zou gaan ontsteking. Heel risicovol ondanks dat ze pas 5 is, ze kan namelijk erg slecht tegen narcose. Na deze ingreep hadden mama en ik elkaar beloofd, dat als het weer terug zou komen dat het klaar was, want om elke keer een operatie te gaan uitvoeren is voor dat beestje niet fijn, maar ook niet voor onze portemonnees. 
Ik vroeg mama wat ze van plan was, en aanstaande maandag gaat ze weer onder het mes.
Ik was boos. Niet alleen omdat ze haar belofte had verbroken, maar omdat ze dit nu weer dat beestje aan wil doen. Ik heb haar laten merken dat ik goed boos was, en heb eigenlijk heel kort met haar aan de telefoon gezeten.
Ik kan niet geloven dat ze dit weer doet.
Arm beestje.
Hierdoor ben ik ook weer wat extra verkouden geworden, sinds dit nieuws ben ik eigenlijk meer aan het snotteren en hoesten. En daardoor ben ik 'sochtends een niet aanspreekbaar persoon en zodra ik moe ben eigenlijk meteen humeurig. Ook niet zo gezellig dus.

En we gaan alweer bijna het weekend in, wij gaan zaterdag lekker naar de woonboulevard in Zoetermeer om wat schapjes te kopen voor in de woonkamer. Weer beetje aankleden.
Hebben jullie nog plannen?

:W :W