Herkennen jullie dit ook?
14-10-2018 om 19:35 uurHallo allemaal. Ik zal mij even voorstellen want ik ben nieuw op dit forum, had eigenlijk nooit verwacht hier iets te schrijven. Ik ben een meisje / vrouw van 19 jaar en heb sinds een jaar (meer) last van bepaalde klachten gekregen. In het kort samengevat ben ik snel benauwd, kortademig, snel vermoeid en daarbij o.a. vaak ook duizelig. Tijdens inspanning heb ik soms zelfs het gevoel alsof mijn longen in brand staan, veel slijm in mijn keel en tijdens en na inspanning veel last van hoesten. Ook ontstaan klachten snel zodra het heel warm weer is of juist heel koud, of als er een hoge luchtvochtigheid is. Tijdens sporten ben ik nooit de snelste geweest, ondanks dat ik mijn conditie probeerde op te bouwen, maar had het gevoel alsof deze nooit verbeterde. Ik ben altijd al snel benauwd geweest maar dacht dat dit normaal was, ik weet niet beter. Soms, vooral de laatste tijd / jaar, kan ik het gevoel hebben dat ik stik / niet genoeg adem krijg, waarbij er al meerdere malen mensen mij tijdens het sporten hebben benaderd omdat ze merkten dat ik niet goed werd.
Ik ben na een ''lange'' tijd (minstens half jaar gewacht) op aandringen van mijn vriend naar de huisarts gegaan. Ik ben zelf vaak te eigenwijs en zeg dan ook ''dat het wel weer over zal gaan''. Ik had verwacht dat de huisarts zou zeggen dat ik het maar even aan moest kijken, maar dat bleek niet zo te zijn. Ze had eigenlijk al snel vermoeden van astma en stuurde mij gelijk door naar de longarts. Ook kon ik voor tot die tijd Ventolin van haar gebruiken mocht ik mij weer benauwd voelen. Dit heeft mij wel aan het denken gezet. Ik ben er eigenlijk wel van geschrokken dat ik waarschijnlijk astma heb, omdat ik heel lang aan mijzelf ontkent heb dat ik mij ziek voelde, en ik hoopte dat er niks ernstigs aan de hand was. Nu ben ik nogal zenuwachtig voor het idee van het onderzoek maar vooral de uitslag bij de longarts. Als het echt zo blijkt dat ik astma heb, zal ik het denk ik wel moeilijk mee hebben om dat te accepteren, omdat ik het gevoel heb daardoor in dingen beperkt te worden. Mocht het zijn dat het toch niet zo is, heb ik al snel het idee als aanstellerig over te komen. Zo van, zie je wel, je bent helemaal niet ziek. Maarja, dan alsnog zouden de klachten niet opeens verdwijnen natuurlijk. Ook zou de grote vraag dan zijn waar het wel door komt, aangezien de huisarts het naast dit anders ook niet zou weten zei zij. Ik begrijp dat er nog geen diagnose gesteld is, maar ik maak mij sinds de uitspraak van de huisarts hier wel zorgen om.
Maar goed, sinds ik die ventolin gebruik merk ik wel verschil, maar als ik bijv. ga sprinten helpt het helaas niet genoeg en word ik alsnog veelste benauwd.
Ik weet dat niemand hetzelfde is, maar ik was benieuwd herkennen jullie deze klachten van mij, of lijken deze totaal niet op jullie klachten? En ook of mijn emoties herkent worden, en hoe gaan jullie daarmee om? Voelen jullie je soms ook beperkt doordat je zo snel benauwd wordt bijv. of zie je dat anders, en hoe dan?
Groetjes :-)
Hoi Eline, goed dat je naar de longarts gaat. Die kan na een aantal (niet al te vervelende) tests de diagnose stellen en de juiste medicijnen voorschrijven. Het is natuurlijk even slikken als je de diagnose astma krijgt, maar bedenk dat je dan zekerheid hebt: je stelt je niet aan, maar je longen zijn chronisch ontstoken. Het vergt enige tijd om daaraan te wennen, dat kennen we allemaal. Maar met medicijnen en rekening houden met je astma kom je een eind en gaat het vast beter. Tip:laat je niet gek maken door de soms heftige verhalen in dit forum. Jij hebt jouw ziekte. Alle goeds!
T Kan zijn dat je na een diagnose en de juiste behandeling je je beter gaat voelen dan je je in tijden hebt gedaan. Misschien ben je op den duur dan zelfs wel beetje “blij” met een diagnose!
En idd, elk astma is anders, niet iedereen heeft er evenveel last van. Er zijn genoeg mensen die metde juiste medicatie een compleet normaal leven kunnen leiden.
Hopelijk hoor jij ook bij die groep!!
@IngridN @Edelweiss Daar hebben jullie zeker gelijk in. Misschien dat ik mij inderdaad niet teveel door verhalen moet laten afschrikken en het eerst het onderzoek maar moet afwachten. Ik was / ben denk ik gewoon een beetje geschrokken van alles aangezien ik dit dus totaal niet heb zien aankomen. Maar nu is voor mij de grote vraag; hoe accepteer je zoiets? Hoe hebben jullie dat gedaan? Zelf heb ik twee jaar geleden de diagnose ADHD gekregen en heb ik er minstens 1,5 jaar over gedaan dit te accepteren. Ik begreep eindelijk waarom ik vaak tegen veel dingen in het dagelijks leven aanliep, en dat kwam hard aan. Tegenwoordig probeer ik juist de goede eigenschappen van mezelf te zien en te gebruiken. Maarja, bij een ziekte als o.a. astma zitten volgensmij alleen veel nadelen, of zie ik dit nu heel verkeerd?
Het acceptatieproces bij astma is inderdaad anders dan bij ADHD. Ik heb zelf ADD en astma (soms lastige combi ivm plannen). En het accepteren werkt voor iedereen anders. ADD was voor mij een bevestiging van iets wat ik al wist en heb daar dus misschien maximaal een paar weken over gedaan. Astma dacht ik redelijk geaccepteerd te hebben, tot een maand terug en ik zit nu nog midden in het proces (heb nu bijna een jaar last van astma).
Hoe ik ermee omga? Alles zo positief mogelijk proberen te bekijken en soms een heerlijke dipdag hebben met een jankfilm en een dekentje op de bank. En ik praat erover, hier op het forum en thuis met vrienden en familie waar ik een hechte band mee heb. Je mag me altijd een pb sturen als je vragen hebt enzo. Ohja ik ben 25:p dus redelijk van jouw leeftijd
Eline, hoe accepteer je zoiets... Met vallen en opstaan is mijn ervaring na de diagnose dit voorjaar. Met dit mooie droge weer heb ik weinig last. Maar als het vochtiger wordt moet ik ineens weer meer rekening houden met die astma. En dat valt weleens tegen, ja. Maar gaande weg zullen we het wel leren. In ieder geval leer je je eigen lichaam en je eigen grenzen beter kennen. (en zie je hoe eigenwijs je soms bent ;-))
Ik ben al van kindaf aan ziek, dus weet niet wat t is gezond te zijn. Nu ben ik zo ziek dat ik enkel overlevingskansen heb in de bergen. Tja, hoe accepteer je dat?
Dankbaar zijn voor alle goede dingen en voor mij geldt ook dat ik geloof dat God voor mij zorgt en mijn leven veilig is. Dat geloof lost niet alle vragen op hoor, en die heb ik bij tijd en wijlen ook zeker, maar toch geeft het me een fundament en kan ik blij en goedmoeds door het leven, ondanks dat mijn perspectieven niet alleen rooskleurig zijn...
Ik zou je zeker aanraden een afspraak te maken met de longverpleegkundige. Die kan je heel goed helpen om een uitslag en een eventuele diagnose een plaats te geven en kan je daar heel goed mee helpen denk ik.
Ik heb al jaren en jaren astma alleen een aantal jaar geleden heb ik wel een flinke stap terug gezet of misschien is het geleidelijker gegaan maar heb ik dat nooit zo ervaren omdat ik maar door bleef denderen. Ik kan er meestal wel mee dealen en geniet dan van de dingen waar ik nu wel tijd voor neem. Mooie series op tv, mooie boeken die ik lees, échte vrienden, de mooie luchten, natuur en mijn lieve roeimaatjes die er echt voor me zijn en mijn begrijpen. Voorheen denderde ik maar door van afspraak naar afspraak omdat dat sociaal gezien van me verwacht werd, waar ik soms niet eens zin in had maar wat ik voor mezelf niet toe gaf en zag ik al die andere dingen niet. Ik ben echt anders naar dingen gaan kijken en dingen anders gaan ervaren maar dat is een proces van jaren en dat gaat niet van de een op de andere dag.
Tsja, en soms dan gaat het ook weer even niet. Vorige week was ik in Lissabon en dan wil ik van alles zien en doen en mijn vriend wil en doet dat ook maar ik kan dat dan niet en dat is moeilijk en dat blijft confronterend.
Dat het confronterend blijft, daar heeft Daantje gelijk in. Ik denk ook dat dat gezond is, want daarmee leg je je niet passief bij je situatie neer en ga je jezelf niet “zielig” vinden zegmaar. Je blijft zien dat t niet gewoon is dat je t niet kan en je hebt er moeite mee of verdriet van. Een t3ken van een gezonde geest lijkt me.
Maar als je even in zo’n moment of periode zit, is het niet leuk en gewoon super pittig. Daar mag je ook eerlijk over zijn naar jezelf toe en naar anderen, dat helpt echt!
@Nckiie @Edelweiss @Daantje @IngridN dank jullie voor de reacties / delen van jullie ervaring. Erg fijn om te weten hoe anderen daar tegen aan kijken :)