acceptatie

Hallo Joop,

Begrip van anderen is fijn om te ontvangen. Helaas zijn weinig mensen in staat om je echt te steunen door te luisteren zodat je je verhaal kwijt kunt. Veel mensen gaan gelijk hun eigen verhaal te vertellen zodat jouw gevoelens totaal niet aan bod komen. Zelf ken ik een paar mensen die goed kunnen luisteren en andersom luister ik ook naar hun verhaal. Want ik ben er wel achter dat er veel mensen zijn met een "rugzakje" met problemen hetzij lichamelijk hetzij geestelijk. Dat geeft wederzijds begrip.
Ik heb ooit ergens gelezen dat wanneer je een handicap krijgt het ongeveer 9 maanden duurt voor je aan je nieuwe leven gewend hebt. Zelf denk ik dat het met astma lastig is om er aan te wennen omdat het zo wispelturig is. Denk je net een soort van evenwicht te hebben, staat ineens alles weer op de kop omdat je een longaanval hebt. Begint het allemaal weer van voren af aan. Je net opgebouwde conditie is weer nul. Afijn je bent er mee bekent.
Acceptatie is een makkelijk woord maar de inhoud ervan doorgronden kost veel energie.
Zelf heb ik veel steun aan de longverpleegkundige gehad. Tevens een paar keer met een medisch maatschappelijkwerker gesproken. En de afspraak gemaakt dat ik contact op kan nemen wanneer het nodig is. Ook het bezoeken van bijeenkomsten van het longpunt helpen om inzicht in je ziekte te geven en tot verwerking en misschien uiteindelijk tot acceptatie te komen. Al vraag ik me af of dat een vereiste is om een prettig leven te kunnen leiden.
Belangrijk is om een paar mensen, waaronder hulpverleners, om je heen te verzamelen waar je je zorgen en dilemma's mee kunt bespreken en waar je moed en kracht uit kunt halen om weer verder te gaan.

Zelf heb ik erg moeten oefenen (en nog) om mijn nieuwe grenzen in mijn dagelijks leven in te passen.
Zit in een proces van gedeeltijke afkeuring voor mijn werk, wat ik nog niet geaccepteerd heb maar waarvan ik wel weet dat het niet anders kan.
Verder helpt humor je een heel eind op weg, lekker een keer uithuilen lucht op en vooral kijken naar de dingen die je nog wel kunt. En ook doen. En natuurlijk je eigen grenzen zo nu en dan overtreden. Doe ik nu ook maar vond je bericht te belangrijk om er niet op te reageren.

Sterkte en groetjes,

Spirit

@ Joop

Het is heel herkenbaar, vele lotgenoten hier komen op een punt uit waar we hier een stuk over acceptatie schrijven. Het is ontzettend moedig en getuigd, ondanks je vele moeite, van kracht dat je het zo neerzet en met ons deelt!! Wat je schrijft geeft heel goed aan hoe moeilijk je het hebt met wat er allemaal gebeurt en misschien ook zeker wat er nog gaat gebeuren. Jouw gevoelens en die een plek geven is heel belangrijk, fijn dat je het lukt je verhaal hier te doen.

Acceptatie is denk ik een heel groot aspect van het " .. ziek .." zijn in het leven van lotgenoten. Zelf probeer ik, dit lukt me ook niet altijd, te kijken naar wat ik WEL kan en kijk ik naar oplossingen. Zo ben ik anders gaan leven, gaan recreëren en ontspannen, anders reizen, anders sporten. Zelfs anders gaan werken! Zo leef ik anders! Maar zou dat anders op enig ogenblik wellicht toch mijn leven in gekomen zijn als ik niet ziek zou zijn? Natuurlijk zou dat er anders ook gekomen zijn omdat ik ouder wordt. Alleen is het zo dat ik veel eerder mijn adaptief vermogen in heb moeten zetten en vaker in moet zetten.

Daarom stel ik me op als manager van mijn leven. Met andere woorden het adaptief vermogen is een kritische succesfactor voor de toekomst en zal mijn adaptief vermogen de grootste uitdaging zijn voor het verkorten van de veranderingsprocessen in mijn leven. Is het makkelijk? Nee, beslist niet en heb ik ook erg veel steun aan anderen hier.

Maar ben ik wel ziek of ben ik gewoon anders, ben ik constant bezig met het managen van het anders zijn! Hoe groot, hoe sterk, hoe klein of zwak ik vandaag ook ben, door niet in te spelen op een veranderende context, neem ik grote risico’s en verlies ik mezelf in het anders zijn. Zo realiseer ik me elke dag weer dat geen mens hetzelfde is, we zijn allemaal anders, ongeacht handicap, ziekte of geen ziekte!!

Dank je voor het delen, wens je voor nu en de toekomst heel veel sterkte.

Marcus.

Wat een geweldige thema!
Ik wilde eigenlijk ook zo een thema beginnen maar ik was een beetje afgeleid!

Excuses, @joop60 , dat ik mijn eigen probleem zal hier gooien. Sorry!!!

Ik ben in principe genoeg makkelijk en flexibel persoon.
Ik kan me redelijk goed aanpassen voor alles waarover geen duidelijke mening heb. Ik heb moeite met "moet" maar ik probeer zoveel mogelijk " moet" om te draaien tot het genoeg verzwakt wordt.

Waarom dan wil ik over acceptatie te scrijven?
Want...
Ik had tot 4 weken geleden leven die ik altijd wilde - roken, drinken, dancen, sporten, lopen, meer dan genoeg druk. En dat was opeens afgepakt. Opeens was afgelopen vrijdag(want tot vrijdag had ik nog mijn illusies ) toen ik heb gehoord dat ik emfyseem heb - op allerbei longen en door deze emfyseem mijn rechte long klapte dicht - gelukkig maar een kleine deel. Anders is levensgevaarlijk.

Op het moment dat ik besefte dat ik chronische ziek ben... mijn wereld omdraaide. Ik wist het al zeker dat een grote verandering in mijn leven moet (

Acceptatie is voor iedereen verschillend. Ik vermoed dat de acceptatie stopt zodra een beperking een handicap wordt. Schaamte. Jezelf minder waard voelen dan een gezond persoon van dezelfde leeftijd die veel meer kan dan jij. Verwijten van je partner die onder jouw aandoening lijdt en zich door jou in de steek gelaten voelt. Verlies van zelfstandigheid lijkt me ondraaglijk. Dat soort dingen kennen we allemaal en dat maakt acceptatie nog moeilijker. Zelf heb ik gelukkig een relatief lichte aandoening (COPD Gold II) met emfyseem. Daar valt redelijk goed mee te leven zolang je omgeving je met rust laat. Toch heb ik ten volle begrip voor degenen met een veel ernstiger aandoening dan ik, die er echt onder lijden. Ik erger me aan de moraliserende peptalk van gezonde mensen over fictieve kennissen die, in tegenstelling tot jou, wél goed met hun ziekte omgaan. Gooi het er maar uit, schaam je niet en voel je geen verliezer. Eén van de functies van dit forum is om erkenning en begrip voor jouw lijdensweg te vinden. Dat mag gerust.

@Allemaal,
Bedankt voor jullie reacties, ik ben ze aan het bestuderen
omdat er waardevolle adviezen in staan.
Had ik dat verwacht? eigenlijk niet, en zo wordt je vlak
voor Sinterklaas verrast met mooie kado's, advies.
Bedankt ook dat ik mijn frustraties van mij af mocht schrijven.
Van de week zijn wij uit geweest (etentje......), ik doe dat niet zo
vaak meer en het ging helemaal mis. Moest een trap op en de lucht
in het restaurant, Nou ja die avond ben ik er niet meer bovenop
gekomen, ook de volgende dagen niet. Voor mij en ook voor mijn vrouw
natuurlijk een grote teleurstelling.
Dan moet je blijven denken: "Volgende keer beter"

@spirit,
Ik ben erg met mijzelf bezig, waardoor ik te weinig oor
heb voor de problemen van anderen en dat is nooit goed.
Iedereen heeft inderdaad zijn "rugzakje" en een eigen verhaal
Humor( heb ik nu nog niet), praten, huilen helpt.

@Marcus,
Dank, maar zover als jij ben ik nog niet.
Allereerst ga ik het 10 keer doorlezen om te snappen en te
doorgronden wat je bedoelt. Het zal mij vast verder helpen
om te leren "leven, (in de volle betekenis) met astma.

@Reuzenkakatoe,
Astma is voor mij inderdaad een dagelijkse handicap.
Misschien moet ik leren om er mee om te gaan in plaats
van er tegen te vechten. Dat is een strijd die je eigenlijk
niet kunt winnen.

@Desi
Verontschuldig je niet om jouw verhaal te doen.
Heftig om zo'n diagnose te krijgen, je leven staat letterlijk
op zijn kop. Succes en sterkte met alles wat op je af komt.

@Joop60, wat een mooi onderwerp!
Accepteren dat je ziek bent valt zeker niet mee,ja op de goede dagen/-momenten dan misschien.
Ik zelf accepteer het nog steeds niet maar heb ermee leren leven,niet omdat het makkelijk is maar omdat er geen keuze is.
Wat je schrijft over je etentje en een trap opgaan, dat is killing voor je zelfvertrouwen.
Dan ben je al je zekerheden kwijt, wat je vroeger makkelijk kon is opeens weg.
Ik ga nergens meer eten voordat ik heb gebeld of gevraagd of er trappen zijn, vooral ook richting het toilet.
Nederland is een mooi land met veel zaken goed geregeld maar voor mensen in rolstoel of beperkingen kan het nog veel beter.
Zovaak dat je ergens een trap op moet of ergens niet kan komen met scootmobiel/rolstoel en dan kan ik nog een klein eindje lopen als het moet, hoe erg is het dan voor degene die permanent in een rolstoel zitten.
En al die verhalen dat anderen zo goed kunnen leven met hun astma of andere longziekte, die mensen weten niet waar ze het over hebben om zoiets te zeggen.
Het leven is geen wedstrijd en ziek zijn al helemaal niet,mooi als het bij een ander goed gaat of mee te leven is maar dat zegt niets over jou of mij of wie dan ook.
Sterkte, Jolien

Beste Joop,

Wat ontzettend goed dat je dit opschrijft en dit topic hebt aangemaakt. Ik denk dat het voor heel veel van ons een herkenbaar onderwerp is. Zelf worstel ik er ook dagelijks mee - waarom ik? Ik ben al slechthorend en dan moet ik die klote-astma er ook nog bij doen.

Accepteren gaat niet gebeuren. Maar er valt over het algemeen best goed mee te leven als ik mij aan mijn grenzen houdt, genoeg sport, geen virusjes tegenkom en mijn medicijnen braaf inneem.

Ik heb dit jaar voor het eerst gecollecteerd voor het Longfonds, dat voelde als iets positiefs doen met mijn astma. Natuurlijk heb ik wat dichte deuren gezien, maar ik heb ook een paar enorm lieve, meelevende reacties gehad.

Heel veel sterkte Joop, ik hoop dat je wat aan het forum hebt!

@poolVos,
Zoals @marcus al opmerkte, iedereen hier krijgt ermee te maken.
Het is wel een eenzaam proces, je zult het zelf moeten doen.
Je kunt ook nooit zeggen:"Ik heb het geaccepteerd¨
Soms lukt het mij en vaak lukt het niet, maar we gaan gewoon door.
Wat goed dat je voor het longfonds gecollecteerd hebt.
Sterkte en hou de inspirerende opmerkingen daarbij in gedachten

@goudvisje
Accepteren is het laatste stadium in een rouwproces.
Ik ben gestopt met roken, is een soort rouwproces, en ben niet gaan dampen.
Gewoon cold-turkey gestopt en geen sigaret meer aangeraakt.
Daarnaast een diagnose astma.........
Ik heb alle stadia van het rouwen gezien niet perse in de goede volgorde
en de ene heftiger als de andere, zo ben heel boos geweest en heb niet
willen weten dat ik astma had. Het was iets anders en dat ging wel weer
voorbij.
Op een gegeven moment wordt je met de neus op de feiten gedrukt
en kan de acceptatie beginnen.
Ik ben voor mijn 50-ste nooit ziek geweest, kende mijn huisarts niet.
Nu moet ik leven met astma en de beperkingen die blijkbaar daarbij
horen. Dat wil ik gaan leren, anders heb ik geen leven.
Bedankt voor je reactie, voor de manier waarop je veel vaker reageert,
en ook voor jou heel veel sterkte.

@ Poolvos sterkte ook heel herkenbaar. Wat ontzettend goed dat je gecollecteerd hebt.
@ goudvisje begrijp het heel goed, is een goede tip eerst bellen.

Soms lukt het mij en vaak lukt het niet,

Het lastige voor mijn gevoel is dat het geen eenduidig beeld of status quo is.... bedoel daarmee dat wat ik kan, hoe ik me voel, de long problemen fluctueren. Ook kan ik niet in het algemeen zeggen dat het progressief naar beneden en bergje af is. Ook is het niet één stap voorwaarts en twee terug doen. Ook is het niet dat ik niet goed "afgeleverd" ben. Elke longpatiënt, elk ziekte beeld is weer anders, ieder heeft zijn/haar eigen lijdensweg en problemen. Soms zijn ze herkenbaar en vinden we elkaar in de zaken waar we in het dagelijkse leven of in onze gezamenlijke "lijdensweg" tegen aan lopen. Het is zoals Reuzenkakatoe zegt acceptatie is voor ieder anders.

Voor mijzelf is chronisch ziek zijn, in welke mate de longproblemen of de bijkomende ziekte aspecten ook zijn, hard werken, hard en diep vallen. Dan is het chronische ziek zijn weer eens ernstig belemmerend en dan weer totaal niet. Keihard tegen muren aanlopen en soms heel diep gaan. Soms het totaal niet meer weten, bijna de weg kwijt zijn. Weer opstaan, regelmatig met steun van lotgenoten hier, externe steun of diep uit mezelf en zeggen hallo ik ben er weer of ik ben er nog! Dan ben ik iedereen daar altijd dankbaar daarvoor. Acceptatie, als dat eigenlijk al bestaat, is gewoon nooit af, zo ook het elkaar steunen en er voor elkaar zijn, elkaar inspireren en motiveren het is gewoon nooit af! Blijf gewoon mijn leven elke dag weer leven en is elke dag anders, de ene dag een leuke wandeling de andere dag een rollercoaster.

Het mooie van het longforum is dat hier iedere lotgenoot bijna alles met elkaar kan delen, kan iemand erkenning, begrip en herkenning, veel steun en motivatie vinden. Zo accepteren we elkaar hier allemaal als lotgenoot met een longziekte.

Noot: Een deel van het acceptatie topic van jaren geleden staat hier er is nog meer aan verspreidde stukken van het acceptatie topic.