Een dag uit het leven met lef!

03-06-2017 om 08:39 uur

Lieve Luitjes

Ik realiseerde me ineens dat de aanleiding om te schrijven over een leven met lef is weggevallen nu de eerste en de tweede topic gesloten zijn en mensen dat niet meer geregeld zullen lezen. Ik zal me even voorstellen.

Ik ben een vrouw van 64 jaar en woon in het midden des lands. Ik heb vijf kinderen, twee meisjes en drie jongens, de jongste van 21 is nog thuis, vier lieve schoonkinderen en drie kleinzonen. Sinds kort heb ik weer een maatje, die Pluis heet. Daar hebben jullie al kennis mee kunnen maken. Pluis is tante Pluis geworden, want van het kleine bolletje pluizigheid is ze uitgegroeid tot een grote sterke poes van nog geen jaar, die me de oren van het hoofd eet. Ik voorzie dat ze straks nog op dieet moet.
In 2008 kreeg ik de diagnose COPD, gold 3. Met een ernstige waarschuwing om onmiddellijk te stoppen met roken en te gaan sporten.
Ik maakte elke fase door, die jullie ook zijn ondergaan. De schrik, het verdriet, de hoop die de bodem werd ingeslagen, de teleurstelling en ten slotte de boosheid en de standvastigheid om het aan te pakken. Ik dacht, ik héb COPD maar ik bén geen COPD en ik ga mijn lef, mijn moed tonen om het gevecht aan te gaan.
Al struikelend vond ik de weg, soms ging het een beetje achteruit, dan weer vooruit, maar altijd met het hoofd omhoog om te zoeken naar wat de mogelijkheden waren en die ten volle te benutten.

Ik werk fulltime op een basisschool in de onderbouw, maar heb wel wekelijks een 'oude mutsen dag' . Lichamelijk is het pittig met een hoop bukken, dansen, toneel spelen, lopen, want de kinderen zitten nu eenmaal laag bij de grond. Als tegenhang is er humor en heel veel kunstzinnige momenten, die de druk compenseert en de kinderen zelf brengen heel veel nieuwe energie mee, iedere dag weer.
Naast het werk krijg ik inspiratie door mijn eigen kinderen en kleinkinderen, lezen, toneel spelen, zingen, tuinieren, schilderen en het voetbal van de jongens.

Nog een nadeel zijn de rondwarende bacillen die die heerlijke snottebellen met zich meebrengen, maar stiekem heb ik bedacht, dat ik daar toch heel wat weerstand door opbouw. Misschien raak ik wel resistent, nog even volhouden dus! Tien jaar lang zong ik ook nog als backing vocal bij een band. Die werd helaas vorig jaar opgeheven. We coverden rocknummers en veelvuldig moest er op de toppen van de longen gezongen worden. Het hielp. Echt waar! Niet alleen leer je met zingen een goede beheersing over de ademhaling te krijgen, maar door zo veel volume te gebruiken moet je diep gaan, tot in het allerkleinste puntje van die uitgelubberde longblazen.Het zet de allerkleinste spiertjes die het nog doen, in werking en daarmee hebben we het dus over de betere longfitness. Ik ga een vervanging er voor zoeken, maar weet nog niet wat.

Het schilderen met Olieverf is mogelijk door een oil out van lijnolie en eiwit te gebruiken, dan hoef ik niet te werken met de voor onze longblazen zo funeste terpentijn. Het werkt heerlijk en je kan er heel goed laag over laag mee voort. Mijn piepkleine atelier is op de volkstuin in Utrecht. Daar schilder ik ook vaak buiten, 's winters ben ik een beetje afhankelijk van de houtkachel, maar die is niet altijd bevorderlijk. Bij iedere lange ongebruikte periode weeft ze een geheimzinnig rookgordijn uit al haar poriën. Alle deuren open en wachten is het devies. Bij heftige kou of weinig tijd kan ik ook naar zolder waar ik een tweede atelier heb gemaakt en waar tante Pluis met regelmaat een wit olieverfvoetje probeert te halen.

Om bij de voordeur te komen dien ik elke dag vier trappen op te gaan. Ik woon namelijk in een maisonette. Die trappen zijn dualistisch. Aan de ene kant drukken ze me steeds weer met de neus op de feiten, vooral als ik eindelijk boven ben en probeer zoveel mogelijk frisse buitenlucht naar binnen te hengelen, killing dus. Aan de andere kant zijn ze ook mijn dagelijkse zekerheid, waar het de beweging betreft, gratis fysiotherapie au naturel! :) Bruggen en trappen zijn mijn grote 'dood'doeners.

Om ergens te komen loop ik met de benenwagen, als het moet van dit dorp naar Utrecht, of ik rij in een kleine blauwe prins, mijn twingo, die me trouw overal heen scheurt. Dat lopen heb ik op mijn COPD terugveroverd in de sportschool.. In het begin ging het moeizaam. Gierend en puffend haalde ik een kwartiertje.. Maar oefening baart kunst. In het begin ging ik na mijn werk drie keer per week naar de sportschool en nu wandel ik met gemak op de lopende band een half uur en als het zo uitkomt nog langer in een stevig tempo. Hardlopen lukt niet, maar stevig doorwandelen heeft wel een groot effect gehad op mijn uithoudingsvermogen en de hele sportschool op mijn doorzettingsvermogen.

Binnenkort doe ik mee met een grote opening van de avond van vrouw Sprokkelhost in IJsselstein. Het heet 'De tijd der lusten' en is geïnspireerd door de tuin der lusten van Jheronimusch Bosch. Mijn hoofd verdwijnt in een enorm masker van een lelijke vrouw. Ik zie niets, ik hoor nauwelijks en als ik praat klinkt het alsof ik in een holle buis gepropt ben. Gelukkig moet ik een paar zinnen zeggen en nu moet er ergens wel een gat gemaakt worden omdat de microfoon aan de buitenkant van het masker zit. Daar bof ik bij, extra lucht is er daardoor ook. Verder zal ik tergend lelijk verleidelijk zijn, als ik het overleef zal ik jullie verslag uit brengen.

Tante Pluis ligt lui naast me op bed. In de ochtenduren op de vrije weekenden hou ik ervan om heerlijk lang te luieren en te schrijven. Kopje koffie erbij en gaan.

Ik wens jullie een fijne tijd zonder barbeque. Dat is namelijk hetgeen wat mij in de zomer elk jaar weer de adem beneemt. ;)

Ik zeg jullie dag en tot de volgende blog.

Tot later.
Ajeto
Berna.

Login of registreer om te reageren
Moderator
06-06-2017 om 14:42 uur

Jeej
Ik kijk alweer uit naar de verhalen!

Login of registreer om te reageren
24-06-2017 om 09:31 uur

Lieve luitjes,

Het is even wennen op deze nieuwe plek. Wat raken we toch snel gewend aan een terugkerende gewoonte en wat is het dan moeilijk om over te stappen naar iets nieuws en het oude los te laten of een nieuwe jas aan te trekken.

Ik ben de hele ochtend al aan het mijmeren welk onderwerp ik voor mijn andere dagelijkse Blog zal kiezen. Het is geen kwestie van niet weten, het is een kwestie van niet kunnen kiezen. In feite kan je de kleinste onderwerpen uitspinnen tot een thema. Zo in de gauwigheid zijn er al dromenboeken open en dicht gegaan, dagboeken doorgebladerd, filosofielessen voorbij gegleden, artikelen gelezen en hoe meer ik door die hersentjes van mij heen sluis, hoe lastigerde keuze wordt.

Het is een miezer regen buiten en ideaal weer om dan eerst maar te beginnen jullie deelzaam te maken van mijn laatste loodjes op school. Dat dat een goede inval is, blijkt nu maar weer. Met de eerste zin van dit stuk dient het nieuwe thema voor 'mijmeringen' (een wordpressblog) zich al aan. Gewenning. Daar ga ik straks eens overpeinzen. Zie je, alles komt op een presenteerblaadje als je de ogen en het hart maar opent.

Mijn laatste jaar op school verloopt alles behalve vlekkeloos. De weemoed schuilt in het feit, dat ik afscheid aan het nemen ben, maar de stressfactor is een andere. Het afscheid is onvermijdelijk, dat hoort bij het leven en dat heb ik al omarmd. De hectiek sluipt in het feit dat er een andere school volgend jaar bij de onze inkomt. Het is tijdelijk, want het jaar daarna is er nieuwbouw. Voor dat ene jaar zijn ze rigoureus aan het ruimen gegaan.

Als ik dat ruimen naar jullie toe vertaal, moet ik met pijn in het hart zeggen, dat praktisch alles van het oude Jenaplan letterlijk en figuurlijk wordt weggegooid. Ons hele geliefde oude documentatiecentrum werd leeg getrokken ten gunste van het oud papier. Niet voor een vluchtelingen of asielzoekerscentrum, maar weg, de vernietiging in. Dat schuurt. Heftig vind ik het ook te moeten ervaren dat er vloeren in de was moeten worden gezet en ik met de kinderen maar ergens anders moet verblijven. Nou ja, dat soort dingen. Ik kan dus niet afscheid nemen in een vertrouwde en behaaglijke omgeving. Eigenlijk is de school me voor. Zij heeft afstand gedaan van ons en dat had andersom gemoeten in mijn optiek.

Genoeg gepruild, dank voor jullie luisterende oren. Poes Pluis ligt heerlijk in een holletje van mijn dekbed te slapen, half opgerold en de pootjes biddend over elkaar. Ze had een grappige actie twee weken terug. Ze kwam vol zwier van het balkon aangelopen naar binnen en droeg iets triomfantelijk in haar bek. Dat zette ze neer en bestudeerde het aandachtig. Het was een lief klein veldmuisje, totaal verstard van angst. Pluis keek me vol trots aan en speelde daarna het bekende kat-en-muis spelletje. Pootje tikken, muis rent weg, pootje tikken, muis rent weg. Ik heb muis zijn leven gered, door hem fluks weg te kapen en hem beneden in de struiken te zetten. Geen beste keus van muis om ons balkon uit te zoeken, als tijger Pluis daar de scepter zwaait. Ze had er wel een klim van twee verdiepingen voor nodig gehad. Het voelde alsof ik een heldendaad had verricht, maar zo voelde Pluis zich ook. Verbeelde ik me het nou, of was ze een paar centimeter gegroeid van trots?

Met schilderen zijn we in de weer met het maken van materiekunst. Gisp, gaas, kurk, zand, klei, muurverf, lak, acryl wordt bewerkt op doek met handen, enorme kwasten, sponzen, doekjes je kan het zo gek niet bedenken. Het is zwaar en het is voor mij eigenlijk te benauwd, daar op die zolder onder de pannen, zonder ventilatie en met een raampje open. Vorige week moest ik afzeggen, dat had ik qua lucht niet gered met de drukkende hitte. Eigenlijk is dan alleen buiten geschikt of een hele grote hal met goede ventilatie. Maar het is wel heerlijk om te doen. Volgend jaar ga ik naast Knockart ook naar de Haarlemse weekendacademie op zondagmorgen. Never a dull moment.

De boeken staan op een laag pitje nu het verslagentijd is. Heerlijk om zo in ieder kind te kunnen duiken en vanuit hun ogen de wereld te zien. Het zijn weer prachtige 'aandenkens' geworden. Ik draag ze stuk voor stuk mee, al die kinderen in de afgelopen 25 jaar. Volgend jaar ga ik een jaartje invallen op de 21 scholen van de stichting. Dat wordt het laatste jaar en de afwisseling zal een hoop stof tot schrijven geven en wat meer vrije tijd opleveren.

Nu nog het laatste tranendal doorstaan, afscheid van 25 jaar De Overkant en daarna de grote stap in het ongewisse. Ik hou jullie op de hoogte.

Ik wens jullie ondanks de tropenhitte vorige en ik geloof ook volgende week, toch een luchtige vakantieperiode toe met mooie belevenissen en fijne momenten om de rest van het jaar op te kunnen teren.

Hastalapasta en Ajeto.
Berna.

:-*

Login of registreer om te reageren
08-07-2017 om 02:52 uur

Lieve luitjes,

Het is even wennen op deze nieuwe plek. Wat raken we toch snel gewend aan een terugkerende gewoonte en wat is het dan moeilijk om over te stappen naar iets nieuws en het oude los te laten of een nieuwe jas aan te trekken.

Ik ben de hele ochtend al aan het mijmeren welk onderwerp ik voor mijn andere dagelijkse Blog zal kiezen. Het is geen kwestie van niet weten, het is een kwestie van niet kunnen kiezen. In feite kan je de kleinste onderwerpen uitspinnen tot een thema. Zo in de gauwigheid zijn er al dromenboeken open en dicht gegaan, dagboeken doorgebladerd, filosofielessen voorbij gegleden, artikelen gelezen en hoe meer ik door die hersentjes van mij heen sluis, hoe lastigerde keuze wordt.

Het is een miezer regen buiten en ideaal weer om dan eerst maar te beginnen jullie deelzaam te maken van mijn laatste loodjes op school. Dat dat een goede inval is, blijkt nu maar weer. Met de eerste zin van dit stuk dient het nieuwe thema voor 'mijmeringen' (een wordpressblog) zich al aan. Gewenning. Daar ga ik straks eens overpeinzen. Zie je, alles komt op een presenteerblaadje als je de ogen en het hart maar opent.

Mijn laatste jaar op school verloopt alles behalve vlekkeloos. De weemoed schuilt in het feit, dat ik afscheid aan het nemen ben, maar de stressfactor is een andere. Het afscheid is onvermijdelijk, dat hoort bij het leven en dat heb ik al omarmd. De hectiek sluipt in het feit dat er een andere school volgend jaar bij de onze inkomt. Het is tijdelijk, want het jaar daarna is er nieuwbouw. Voor dat ene jaar zijn ze rigoureus aan het ruimen gegaan.

Als ik dat ruimen naar jullie toe vertaal, moet ik met pijn in het hart zeggen, dat praktisch alles van het oude Jenaplan letterlijk en figuurlijk wordt weggegooid. Ons hele geliefde oude documentatiecentrum werd leeg getrokken ten gunste van het oud papier. Niet voor een vluchtelingen of asielzoekerscentrum, maar weg, de vernietiging in. Dat schuurt. Heftig vind ik het ook te moeten ervaren dat er vloeren in de was moeten worden gezet en ik met de kinderen maar ergens anders moet verblijven. Nou ja, dat soort dingen. Ik kan dus niet afscheid nemen in een vertrouwde en behaaglijke omgeving. Eigenlijk is de school me voor. Zij heeft afstand gedaan van ons en dat had andersom gemoeten in mijn optiek.

Genoeg gepruild, dank voor jullie luisterende oren. Poes Pluis ligt heerlijk in een holletje van mijn dekbed te slapen, half opgerold en de pootjes biddend over elkaar. Ze had een grappige actie twee weken terug. Ze kwam vol zwier van het balkon aangelopen naar binnen en droeg iets triomfantelijk in haar bek. Dat zette ze neer en bestudeerde het aandachtig. Het was een lief klein veldmuisje, totaal verstard van angst. Pluis keek me vol trots aan en speelde daarna het bekende kat-en-muis spelletje. Pootje tikken, muis rent weg, pootje tikken, muis rent weg. Ik heb muis zijn leven gered, door hem fluks weg te kapen en hem beneden in de struiken te zetten. Geen beste keus van muis om ons balkon uit te zoeken, als tijger Pluis daar de scepter zwaait. Ze had er wel een klim van twee verdiepingen voor nodig gehad. Het voelde alsof ik een heldendaad had verricht, maar zo voelde Pluis zich ook. Verbeelde ik me het nou, of was ze een paar centimeter gegroeid van trots?

Met schilderen zijn we in de weer met het maken van materiekunst. Gisp, gaas, kurk, zand, klei, muurverf, lak, acryl wordt bewerkt op doek met handen, enorme kwasten, sponzen, doekjes je kan het zo gek niet bedenken. Het is zwaar en het is voor mij eigenlijk te benauwd, daar op die zolder onder de pannen, zonder ventilatie en met een raampje open. Vorige week moest ik afzeggen, dat had ik qua lucht niet gered met de drukkende hitte. Eigenlijk is dan alleen buiten geschikt of een hele grote hal met goede ventilatie. Maar het is wel heerlijk om te doen. Volgend jaar ga ik naast Knockart ook naar de Haarlemse weekendacademie op zondagmorgen. Never a dull moment.

De boeken staan op een laag pitje nu het verslagentijd is. Heerlijk om zo in ieder kind te kunnen duiken en vanuit hun ogen de wereld te zien. Het zijn weer prachtige 'aandenkens' geworden. Ik draag ze stuk voor stuk mee, al die kinderen in de afgelopen 25 jaar. Volgend jaar ga ik een jaartje invallen op de 21 scholen van de stichting. Dat wordt het laatste jaar en de afwisseling zal een hoop stof tot schrijven geven en wat meer vrije tijd opleveren.

Nu nog het laatste tranendal doorstaan, afscheid van 25 jaar De Overkant en daarna de grote stap in het ongewisse. Ik hou jullie op de hoogte.

Ik wens jullie ondanks de tropenhitte vorige en ik geloof ook volgende week, toch een luchtige vakantieperiode toe met mooie belevenissen en fijne momenten om de rest van het jaar op te kunnen teren.

Hastalapasta en Ajeto.
Berna.

Login of registreer om te reageren
16-07-2017 om 06:11 uur

Lieve Luitjes,

Ik weet maar niet of jullie mijn blog al weer terug gevonden hebben. Ik hoop van wel natuurlijk. Heb er net drie dagen Helden in Limburg opzitten met zuslief. Wat een bijzonder fijne kleine maar wonderschone vakantie. Het voelt of ik drie wekken ben weg geweest.

Heb er veel dingen ontdekt en op de terugweg kwamen we ook nog even aan de rand van de grote Peel een echt kabouterbos tegen. Jawel hoor, ze bestaan en wij hebben het overtuigende bewijs gevonden en gezien. Rode puntmutsen, houten paddenstoelen, een echt kabouterhuis met trappetje en waranda. O, wat had ik dat graag onder ogen gehad toen ik nog kind was.
Maar in de straat hadden we even verderop een achtertuin, waar je als klein kind net door een van de onderste spleten in het hout kon kijken. Daar ontvouwde zich een echt kabouterdorp met vissende, tuinierende, pratende, lachende, poetsende kabouters en bruggetjes en paddestoelenhuisjes. Zo heerlijk om voor weg te dromen. Ik heb daar mijn knieën harder versleten dan op de houten knielbanken van ons rijke roomse leven.

We hebben er flink de kuierlatten ingezet en het sterkt me in mijn mening, dat er voor ons, ouwe copdeeërs, niets boven bewegen gaat. Met elke stap van de wandeling voel ik mijn longen zich sterken. En alleen de twee trappen achter elkaar, voor mijn gevoel zo hoog als de Mount Everest, waren natuurlijk slopend, maar dan moet je even pas op de plaats. Uithijgen en opnieuw beginnen. Dit wordt (als ik ooit over COPD ga schrijven) de titel van mijn boek! Het arme hart protesteert aan alle kanten en het duurt even voor ik weer verder kan.

We wandelen regelrecht het verleden in, met al die kapellekes en kloosters, maar een non of een frater heb ik niet gezien. Wel prachtige bloemen in kloostertuinen en in de Jochumhof, die direct het verleden boven haalt omdat mijn vader Jochem heet.
Al die dappere vrijwilligers houden het moois in stand. Ik herken mijn evenknie. Ze zijn ietsje ouder, gek op de natuur en met pensioen. Dus waarom zou je dan niet doen wat je het liefste doet, met je neus in de bloemen, tussen de zeldzame bomen, de geurende kruiden. Fantastisch. Het was het dorp Steijl dat we aandeden.
Je kan er eindeloos wandelen in een glooiend landschap en langs de oevers van de Maas.

Op de terugweg Den Bosch aangedaan om naar de tentoonstelling van Chiharu Shiota te gaan in het NoordBrabants museum. Het was wat het beloofde. Oeverloos lang hebben we onder het rode firmament van ontelbare gespannen draden wol gestaan, wat een overweldigende ervaring, het was jammer, dat ik er niet vroeger was en alleen met zus, want nu werd het allengs drukker en dan is de beleving anders. Ik ga nog een keer terug om bij de opening onmiddellijk er naar toe te kunnen, alleen al om dit moment. Wist trouwens niet dat je onmiddellijk door kan wandelen naar het stedelijk museum ernaast. Handig. Maar voor nu was het rode hemelgewelf genoeg. Tel de voordelen van een museum jaarkaart.

Volgende week ga ik met de meiden van Knockart naar het Stedelijk, waar een tentoonstelling is van Dubuffet en zijn materiekunst. Dat hebben we zelf beoefend dit afgelopen jaar en het was een zware aanslag op mijn aangedane longetjes, maar het was de moeite waard. Alle ramen los dan maar, bij hitte en als er veel met lijm en lak gewerkt werd. Ik heb nog een nadeel ontdekt. Omdat mijn reukvermogen door de medicijnen zo omlaag is gekelderd, ruik ik het niet eens meer goed, als we met stoffen bezig zijn, die minder gunstig zijn voor onze ademhaling. Dan merk je dat pas later op de avond, als je eruit bent en even een stukje benauwder. Ben benieuwd of mensen dit fenomeen herkennen. In ieder geval compenseerde het plezier in het schaven en schuren aan onze kunstwerken goed. en de verschrikkelijke lol die we er aan beleefden.

Over een week is de jaarlijkse week met alle zussen(we zijn dan met vieren). Dan gaan we Duitsland onveilig maken. Ja ja, veel wandelen weer en hijgend genieten, maar vooral het laatste en hoe meer je wandelt hoe minder het hijgen. Alleen die trappen en bergen, da's nog een dingetje. Lekker lezen om te ontspannen. Heb nog aardig wat boeken liggen om het hart weer te reguleren, en kletsen natuurlijk, en eten...maar nooit zoveel als de zussen doen, want dan kan ik geen stap meer zetten.

Ik zeg Ajeto, en tot de volgende villa!
Lekker genieten hoor, dat kan altijd tussen het hijgen door!
Ber.

:)>- ;))

Login of registreer om te reageren
03-08-2017 om 05:24 uur

Ahh ik heb het weer gevonden. Ze zullen er wel een reden voor hebben maar ik vind het jammer omdat ik denk dat mensen die de diagnose COPD krijgen door het lezen van jouw verhalen er wellicht beter mee kunnen omgaan. Ik heb er in ieder geval veel aan gehad en mij geleerd te leven met lef. Je eigen regie houden en dat er daadwerkelijk een leven is maar dan met COPD!

Hoe verschillend kan het zijn mijn reukvermogen is veel sterker geworden. Ik ruik echt alles en op sommige geurtjes reageer ik dan ook vrij heftig.

Hoop dat de zussenweek leuk is geweest. Tja die trappen maar hoeft toch niet in één keer he. Althans dat doe ik altijd ga eerst onder moed verzamelen, zoals afgelopen jaar in Spanje en hijg tussendoor weer uit en geniet dan van de mooie omgeving!

Login of registreer om te reageren
04-08-2017 om 05:39 uur

Hoera, ik denk het ook en ik vrees dat ik nu veel lezers mis. Had altijd de hoop dat mijn verhalen net dat beetje moed gaven om uit het eerste dal omhoog te klimmen. Ben bang dat ze me hier niet weten te vinden of niet gaan zoeken.
Dank je wel voor je lieve reactie!

Login of registreer om te reageren
04-08-2017 om 05:40 uur

en de trap doe ik ook in gedeeltes! Altijd genieten van het uitzicht! ;)

Login of registreer om te reageren
04-08-2017 om 06:35 uur

Lieve Luitjes

De zussenweek was een groot succes. Natuurlijk waren de eerste dagen vooral belangrijk om te acclimatiseren. Een zus duikelde namelijk regelrecht van een overdruk werkprogramma in de vakantiestand en dat vergt wat aanpassingen. Maar we hebben alle vier geleerd om in te schikken en op te schuiven als het zo uitkwam, dus er was geen zus overboord.
Zondag diende met name om de omgeving te verkennen. Een meertje en uitgestorven Haselünne op een te belopen afstand. Heerlijk wandelweer en een verdiend wijntje in de late middagzon. Broer kwam ook nog aanfietsen en bleef drie dagen in een tent, clandestien in de voortuin.

Het weer zat niet mee. De eerste dagen slagregens van formaat. Dat leverde een grootscheeps stedelijk bezoek op met musea, kerken en andere stadse genoegens. Helaas waren op maandag de musea dicht. Niet getreurd. Zoals ik schreef, kerken waren een ideale schuilplek met hun informatie over de Lutheriaanse geschiedenis en met zelfs een heerlijke tentoonstelling van een plaatselijke kunstenaar. Prachtige kerken met hun gebrandschilderde ramen, altijd weer een lust om de kleur te vangen in het daglicht en de vele schakeringen te zien. Zo'n rijkdom aan kleuren.

Daarna waren de winkels aan de beurt en vormden een opleving voor de zus die zo moest wennen aan zalig nietsdoen.Wikkend en wegend schoof ze winkel in en uit, Sales op de borden en een overvloed aan rekken. Als Liesje in luilekkerland fleurde ze op, terwijl ik me maar eens concentreerde op de architectuur van die oude stad. Dat we alle geluk van de wereld hadden bleek later pas, toen flarden berichten binnen sijpelden over de wateroverlast in het midden van Duitsland. 'Tel uw zegeningen', fluisterde onze moeder ons toe.
Tussen alle winkels en regens en kerken en beelden door was er, tijdens de autorit, volop gelegenheid om vooral op landweggetjes even uit te stappen, te genieten van een handvol vrije varkens, die hun geluk niet op konden en tevreden uitgebreid aan ons hun modderbad lieten zien. De tijd stond even stil.

Ook kwamen we in een ouderwets jagershuis terecht, waar twee mannen aan de toog zaten en ons met alle egards behandelden. De klok tikte de stilte weg en riep een beeld op dat gelijk was aan de beschrijving van Couperus in Van oude mensen en de dingen die voorbij gaan. De muren hingen vol met trofeeën uit een verleden tijd en er lag pluche op de tafel. De Lamp zorgde voor een mooie zachte stralenkrans om de gegroefde koppen. Dat zijn de momenten die ik aan mijn levenssnoer rijg en waar ik met liefde aan terug blijf denken. Een zo'n beleving maakte het tot een heerlijke dag.

De stad Leer, deden we twee keer aan, omdat we vergeten waren dat we er al waren geweest. Dat lag niet aan onze vergeethoofden, maar meer aan het feit dat er de eerste keer een grote markt was met stoffenkramen. De vrolijke uitstalling en het leven in de brouwerij benam ons het zicht op de historische gebouwen. Alleen de fontein herkende ik en dacht even, een surrealistische gewaarwording, dat er ergens een stad was met dezelfde fontein. Pas aan een klein beeldje in een etalage, van een meisje met een vis in haar handen, wist ik dat we er al waren geweest.

Iedere dag een tekening in het klein schetsboekje en wat krabbels erbij, mijn blog, met een waanzinnig slecht wifibereik werd het een beproeving op zich, en het boek van Benoîte Groult: Uit liefde voor het leven samen met wat cryptogrammen om gezamenlijk het hoofd te breken en de discussies, zorgden voor de geestelijke voeding. We kwamen niets te kort.

Af en toe moest ik ze, tijdens het wandelen, manen iets minder stevig door te stappen, maar het tempo was goed te doen en het voelde heerlijk om elke, in mijn ogen, copieuze, maaltijd op die manier weg te kunnen sluizen. Een uitgebreide en traditionele picknick mocht niet ontbreken. De laatste vier dagen hadden we afwisselend zon en wolken en een aangename temperatuur. Na een enorme kudde schapen te hebben bewonderd streken we neer naast het meer. Zo kabbelde het voort. Gemoedelijk, gezellig en met een uitgebreide aandacht voor de inwendige mens. Een week van delen, een week van vier verschillende karakters, die allen hebben geleerd om te schikken, een week voor de herhaling. Zusterliefde tot in de eeuwigheid.
Inderdaad...Tel uw zegeningen!

Hastalapasta en ajeto!

Berretje!

Login of registreer om te reageren
04-08-2017 om 09:32 uur

Wat een gezellige week heb je gehad, met zussen en zelfs broer met tent.
En zo te lezen best veel gedaan en gezien.
Is weer een weekje voor in de boeken, herrinnneringen maken voor later als jullie oude besjes zijn ;) dat is zo waardevol en vooral genieten van elkaar.
Heerlijk om te lezen,een mens wordt er vrolijk van
Groetjes, jolien

Login of registreer om te reageren
05-08-2017 om 08:01 uur

Dank je wel Jolien, we hebben gisteren nog een dagje De stijl in stijl in Utrecht gedaan! Het was top!

Login of registreer om te reageren