depri na stellen diagnose copd 3 of gold 3.

Yophen
Wat vervelend voor je en ook heel herkenbaar voor velen van ons. Voordat je door de acceptatie periode heen bent voor jezelf blijf je er altijd mee geconfronteerd. Heel lastig om uit te leggen maar wellicht is het een idee om met je leidinggevende en collega's een gesprek te hebben en het uitleggen dan hoef je het maar een keer te doen en ik hoopdat dit helpt zodat dit veel energie kunt schelen. Probeer met je la te overleggen om misschien naar een revalidatie te gaan daar kun je heel veel leren ook voor jezelf heel fijn omdat je aangeeft dat de grenzen voor jou moeilijk zijn om vast te stellen. Ik hoop dat je hier iets aan hebt en wellicht hebben andere ook nog goede tips.
Blije dag Daysy

Dank je wel Daysy, maar het vervelende op mijn werk is nu ook dat in deze periode dat nu ik weer ga reintergreren, er bezuiningt wordt en er mensen weg moeten en mijn leiding gevende al een mail heeft gestuurd wat ik wilde, m.s. wilde ik wel stoppen was de vraag of minder werken.
Of overval ik jou daar mee schreef ze, ik heb daar op geantwoord dat ze mij overviel en dat ik er voor ging, maar dat valt helaas niet mee. Dus vecht iedereen op het moment voor zijn eigen baantje, en is zo`n zieke collega niet zo geslaagd. Zo voelt het ook. Ik vindt het wel fijn om hier mijn hart te luchten, dat helpt wel een beetje .En ik ga met mijn la overleggen , dank je wel. Een fijne middag/ avond.

Heel veel succes Yophen ik denk vast dat je straks weer het licht ziet aan het einde van de tunnel en de situatie op je werk is best daardoor allemaal gecompliceerd.

En nu je deprie bent voel je je zeker nog benauwder?

Ja dat klopt helemaal caro 72.

Ja dat klopt helemaal caro 72.

Vanaf januari toen kreeg ik te horen dat ik na copd2 was gegaan en mijn longblaasjes meer waren afgenomen....schrok ik zo kwam huilend het ziekenhuis uit en de klachten werden erger en erger heel eng allemaal nu moet ik van de longarts eerst aan de depressie pillen voor angsten en depressie...weet niet wat er gebeurd in mijn lijf en longen maar voelt niet goed en dat is heel beangstigend in 3 maand tijd zo achteruitgaan doodeng gevoel...heb ook nergens geen plezier meer in is een zware leeg gate en voel me erg eenzaam...heel moeilijk ook voor mijn vriend Kids en moeder

Ik doe niet veel anders veel huilen,na mijn diagnose in januari dat ik in gold 3 zat, van uit het niets, dat was schrikken, inderdaad. Ik wist nog niet eens wat het betekende!
Nu heb ik via de huisarts hulp gevraagd van een psycholoog en gekregen ,ik ga 1 mei er naar toe.
Ook ik heb weinig plezier meer in de dingen en herken je gevoel,
Ik moet nu ook naar de cardioloog , omdat bij de longfysio met inspanning en ook thuis met inspanning mijn hartslag zo hoog wordt. Mijn saturatie herstelt zich vaak wel snel ,m aar mijn hartslag niet. Al met al wordt je er niet vrolijker van, maar ik denk dat praten mij helpt .Sterkte Caro 72

Ik zit in hetzelfde schuitje. Ik praat er veel over met mijn vrouw, maar met mijn kinderen niet. Op dit moment ben ik er enorm depri van maar probeer er toch maar bovenop te komen.

@peter1947
Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn en wat je weerhoudt er met ze over te praten.
Maar juist praten en er open over te zijn, kan heel goed helpen en als je geluk hebt krijg je er nog veel voor terug ook.

Hallo Peter1947,
Ik praat daar ook veel over met mijn man, met mijn dochter minder, ik hoop door te praten met een psycholoog verder te komen. En alles een beetje te leren accepteren .Dat je niet alles meer kan etc. dat is voor mij ook een groot probleem. Hoe ga je hier überhaupt mee om ? Ik denk dat sommige al veel verder zijn in dit proces ik nog niet.