Wat kan ik doen als dochter.
03-02-2017 om 22:08 uurLieve allemaal,
Ik typ dit bericht met tranen in mijn ogen omdat alle verhalen mij zo ontzettend bekend voorkomen en mij heel veel doen.
Ik ben zelf dochter van een Copd gold 4 patiënt. Ze heeft het afgelopen jaar zeker 4 keer in het ziekenhuis gelegen en 1 stapje vooruit zijn er 3 achteruit. Mijn lieve moeder is er op dit moment erg slecht aan toe, is anderhalve week geleden begonnen aan haar eerste longrevalidatie in dekkerswald, ik zag haar opfleuren. Helaas heeft ze haar revalidatie na drie dagen moeten stoppen vanwege een heftig griepvirus en longontsteking en ligt ze nu al een week in het ziekenhuis. Mijn moeder heeft zoveel angst dat ze niet meer de sterke en positieve vrouw is die ze ooit geweest heeft. Angst om te slapen, angst om liggen, angst om te sterven, angst om alles. Op dit moment is ze zichzelf niet meer, erg verward, kan door de benauwdheid niet praten en elk sprankje hoop is verdwenen, mijn moeder vraagt nooit om hulp ze vind het lastig om dingen aan andere te vragen en zal nooit vertellen hoe slecht ze zich echt voelt. Daardoor is het voor ons erg lastig om haar goed te steunen. Dus mijn vraag is wat ervaren jullie als prettig en fijn van jullie naaste, wat kunnen we eraan doen om haar toch zo goed mogelijk te steunen in deze verschrikkelijk ziekte, ze wilde van de week geen bezoek maar geloof niet dat dit is wat ze echt wilt. Ik hoop op reacties want ben radeloos en wil er zo graag zijn voor mijn allerliefste moeder.
Liefs Kimberly
Ach lieverd, wat moeilijk voor je als dochter!
Als je er bent voor haar, dus echt bent, doe je al zoveel, eigenlijk alles.
Wat fijn dat je zo'n lieve moeder hebt!
Als ze aangeeft dat ze geen bezoek wilt kan het zijn dat ze jullie - kinderen - wilt sparen en haar niet op het allerzwakst wil zien.
Blijf haar toch bezoeken en geef haar je liefde.
Jij bent een hele lieve dochter!
Veel liefs en sterkte, van Thirza.
Gewoon er zijn... breng een bloemetje mee met een lief kaartje eraan. Dat leest ze als je weg bent vast nog een paar keer over. Soms hoeft je niks te doen of te zeggen om de ander te laten weten dat je er bent en ik denk dat dat in dit geval ook geldt. Ik weet niet hoe oud / jong je bent, maar zorg goed voor jezelf en zorg dat je de nodige ontspanning hebt! Onthoud ; De artsen zijn er voor het medische gedeelte, daar kun je zelf niks mee, en jij voor de liefde en dat zit wel goed zo te lezen. Sterkte!
Ik denk dat je moeder erg depressief is. Een groot percentage van copd-ers hebben daar regelmatig last van. Zeker bij een ziekenhuisopname wordt men weleens moedeloos omdat men weer van onderaf moet beginnen. Hulp van een psycholoog lijkt mij wel op zijn plaats.
Wat lastig en pijnlijk. Er voor haar zijn lijkt me het belangrijkste op dit moment. Heel veel sterkte voor jou en je familie.
Wat ben je een lieve meid!!
Ik snap je vraag, je wilt graag méér doen en weten waar je concreet goed aan doet. Maar ik weet zeker dat je precies díe dochter bent, die je moeder zich kan wensen!
Blijf jezelf!!
En probeer als t kan in gesprek te blijven en te vragen wat ze graag wilt en wat jij graag wil. Alleen door met elkaar te communiceren weet je wat je verwachtingen en verlangens over en weer zijn...
Wens je veel sterkte, want t moet verschrikkelijk zijn om je moeder zo ziek te zien en t gevoel te hebben niet zoveel te kunnen doen. Maar geloof me, door er te zijn doe je álles wat je kunt!
Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties! Op dit moment ligt ze weer in het ziekenhuis met een veel te hoge hartslag, haar hart moet te hard pompen. We zijn er gewoon voor haar!
Hoi Kimberly 83,
Heel veel sterkte voor jullie.
lieve groetjes roos 48
Kimberley ik lees je verhaal met veel herkenning ivm mijn ouders die beide COPD gold 4 hebben,mijn moeder is inmiddels overleden en ook mijn vader gaat hard achteruit. Ook hun reageerde als jou lieve moedertje en het is hun manier om ons te sparen.
Hoe is het nu met je moeder?
Wens jullie en je familie heel veel sterkte.
Beste posi,
Het is alweer een tijdje geleden. Mama is 4 hele maanden ziekenhuisvrij geweest, thuis met thuiszorg die haar komt verzorgen, traplift, rollator en scootmobiel. Dagelijks lage dosis prednison en tal van andere medicatie. Sinds afgelopen dinsdag weer opgenomen en sinds gister op de in met op en af een zuurstofmasker. Het enige wat er nu nog gedaan kan worden is het ‘dragelijk’ maken. We zijn er weer voor haar en ben oh zo trots op haar, ze is uitgeput maar geeft niet op. Vaak denk ik mam ga maar dit heb je niet verdient,