Gesprekken aangaan met anderen zonder je problemen te willen bespreken

31-05-2014 om 23:18 uur

Hallo allemaal,

Ik zit al een aantal maanden met een vraag omtrent sociale gesprekken.
Zoals jullie weten heb ik naast de astma en andere lichamelijke aandoeningen ook een psychiatrische aandoening die regelmatig roet in het eten gooit.
Nu vraag ik mij af hoe jullie gesprekken met vrienden houden zonder terug te komen op je problemen.
Gesprekjes over het weer, de kinderen, het huishouden, dat mooie truitje of dat boek dat je net gelezen hebt zijn zo niet aan mij besteed.
Ik raak daar gestressed door en mijn vraag is wat voor dingen jullie bespreken en hoe jullie dit op poten houden.

Groetjes,

Selah

Login of registreer om te reageren
01-06-2014 om 09:52 uur

Een goede vraag Selah

En voor ons allemaal best een ingewikkelde zaak.
Ik probeer altijd om interesse te hebben in de ander en stel vragen als:

Hoe gaat het op je werk?
Hoe is het met je familie? Met de kinderen? Kleinkinderen?
Als ze vragen hoe het met mij gaat, ja dan zeg ik meestal goed ( niet echt goed :@) gewoon omdat ik geen zin heb om daarover te praten, omdat ik lekker een avondje weg ben.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt, realiseer je dat de meeste mensen beter kunnen praten dan luisteren en dat overal wel wat is, iedereen heeft wel zijn dingetjes in zijn omgeving.

Groetjes Jippie

Login of registreer om te reageren
02-06-2014 om 18:42 uur

Hoi Selah,
Wat een goede vraag van je. dapper dat je hem stelt!
Het is soms inderdaad best lastig. Je geeft aan dat je dan ook een beetje gestresst raakt. Bij welke vragen zou jij je op je gemak voelen?
Naast de tips van Jippie, kun je misschien open vragen stellen zoals bijv.
Heb je nog plannen voor het weekend? Heb je al vakantieplannen?
Of over een op dat moment actueel onderwerp uit de media/ het nieuws
Bij goede vrienden zou je ook aan kunnen geven dat je met dit probleem worstelt.
Het is niet erg en zeker geen schande als je niet altijd weet wat je moet zeggen.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Groetjes Tessa

Login of registreer om te reageren
02-06-2014 om 18:47 uur

Met goede vrienden is het idd niet zo erg als er een stilte valt. Met goede vrienden praat ik over eigenlijk alles, werk, gezondheid, familie, hobbies... Met collega;s en bekenden eigenlijk ook maar veel minder diepgaand.

Login of registreer om te reageren
02-06-2014 om 18:48 uur

Dingen als een nieuw truitje, de kids etc komen ook voor maar zijn bij mij nooit een echt gespreksonderwerp/

Login of registreer om te reageren
02-06-2014 om 20:18 uur

Bedankt voor jullie antwoorden.
Wat ik er lastig aan vind is dat je stiltes krijgt die pijnlijk zijn of dat ik saai ben/lijk omdat ik alleen maar over diepe, moeilijke zaken lijk te praten.
Dat wat mij echt interesseert zijn dingen als psychologie, geneeskunde, ethiek, geloof en kruidengeneeswijze(fytotherapie, geen homeopathie).
Helaas zijn er weinig mensen die hier of wel kennis van hebben of wel in geïnteresseerd zijn.
Gevolg is dan vaak dat je zoekt naar een algemeen gesprek of interesses van de gesprekspartner zonder gelijk hun "pincode" te willen weten. (te persoonlijk en ongeremd te zijn)

Wat ik bedoelde over de stress die ik ervaar wanneer het gaat over het weer, een nieuw truitje of dat nieuwe kleurtje op de wand gaat is dat ik het gevoel krijg dat een serieus gesprek, een gesprek waar je de behoefte aan contact niet in ervaart.
Ik weet niet of dit iets is wat bij mij hoort of te maken heeft met de DIS waar ik last van heb of dat dit gewoon komt omdat ik een diepe behoefte heb om in contact met mensen te staan.
Het is voor mij moeilijk om deze vraag goed/beter uit te leggen dan dit en ik ga dit ook als werkpuntje meenemen voor therapie omdat ik wil dat mijn therapeuten meekijken in wat er wel of niet klopt in mijn denkwijze en verlangens.
Toch valt het mij op dat veel mensen die ik spreek of heb gesproken komen met de reactie dat hun problemen de boventoon voeren en dat het moeilijk is om los te komen van die problemen in het contact met vrienden of goede kennissen.

Ik denk dat ik gewoon naar antwoorden zoek hoe jullie dit aangaan om een besef te krijgen van wat anderen als normaal beschouwen omdat mijn gevoel voor "normaal" niet altijd kloppend is en omdat mijn opvoeding heel veel schade heeft toegebracht.
Ik ben de oudste van 4 kinderen en mijn zusje heeft vanwege mijn problemen(DIS en hierdoor onvoorspelbaar lijken te zijn)als 4 jarig meisje de zorg over mij als 5 jarige gekregen om bij het buitenspelen de controle uit te oefenen op wat ik wel of niet zei in contacten met anderen en contacten die ik probeerde op te bouwen weer af te breken.
Eenmaal thuisgekomen kregen mijn zusje en ik altijd de vraag wat er was verteld en of we nog nieuwe vriendjes hadden gemaakt.
De angst van mijn ouders(van wat ik vanuit mijn positie ervaar) was dat ik wat thuis gebeurde niet vertelde aan andere mensen.
Als ik iets fout gezegd had kwam hier straf op te staan in de vorm van een flink pak voor mijn broek.
Gevolg hiervan is dat ik mij meer en meer ben gaan afsluiten voor sociale contacten en hierdoor sociale contacten ook niet heb kunnen oefenen zoals dit eigenlijk zou moeten zijn geweest.

Wat ik hiermee bedoel te zeggen is dat ik door het niet hebben kunnen oefenen zoals andere kinderen in de leeftijd van ca. 4-20/25 hebben kunnen oefenen is het voor mij erg moeilijk om in te schatten wat "normaal" beschouwd wordt en wat vreemd of teveel ervaren wordt, maar ook om zelf een gesprek aan te gaan met iemand zonder het gevoel te hebben dat ik het verkeerd doe.
Het is gewoon heel erg moeilijk om de schade die er in mijn kindertijd is ontstaan nu als volwassene weer recht te trekken naar een "normale" situatie.

Ik denk dat je het het beste kunt vergelijken met een jongere die wel zelf zijn brood heeft leren smeren, maar nooit heeft geleerd om met mes en vork te eten en dan chique uit eten gaat en in bijzijn van anderen dan ineens moet eten met mes en vork terwijl het de vaardigheden hiervoor mist.
Het geeft dan geklungel terwijl diegene heel goed weet dat je met mes en vork hoort te eten.

Login of registreer om te reageren
03-06-2014 om 20:19 uur

Hoi Selah
Bedankt dat je dit met ons wilt delen.
Ik kan me voorstellen dat je gezien de ervaringen en de DIS niet goed weet in te schatten wat "normaal" is.
Het is inderdaad lastig om met mes en vork te eten als je dit niet is geleerd. maar.... Je bent nooit te jong om het te leren.
Soms helpt het ook om over iets te beginnen wat je recent hebt meegemaakt. Bijvoorbeeld een leuke gebeurtenis, een uitje, Iets op je werk, of heb je nog een hobby waar je over kunt vertellen.
Wat goed dat je ook je therapeuten vraagt om hierin mee te kijken.
Ik hoop dat je stapje voor stapje aan het antwoord komt waar je naar zoekt.
Heel veel succes.

Groetjes Tessa

Login of registreer om te reageren
19-12-2014 om 17:24 uur

Hi,

Grappig dit te lezen (voor zover grappig kan zijn, positief bedoelt!)
Ik ga iedereen uit de weg omdat ik doodziek word van hoe is t?
Iedereen ziet me als ziek terwijl ik juist gewoon door wil.
Alsof er niets anders te bespreken valt...i.d.d dat leuke truitje of de kinderen. Gewoon luchtig en relaxed....dan zit ik maar in de protest/ acceptatie periode. Ik wil het er niet over hebben. Das eigenlijk ook wel n probleem :P Maar....helpt wel met doorgaan ^O^

Login of registreer om te reageren