(sociale)leven hervatten in de tijd van corona

https://www.youtube.com/watch?v=t_nbRSxKWuo


hier geeft de longarts goede tips om wat te doen nu in de tijd van de corona en astma, en ook wat te doen als alles weer mondjesmaat wordt hervat.


Bij zorgen kun je overleggen met je arts.


Zelf (astma) kom ik op dit moment niet bij anderen, of met afstand. Niemand op bezoek, niet op bezoek, niet naar de winkel, niet werken.

als ik weer kan werken is dat de eerste wat ik doe. boodschappen blijf ik laten bezorgen door de Ah.

maar volgens mij is dat heel persoonlijk.

De eerste 4 weken ben ik thuis gebleven op een wandeling in de buurt na. (platte land, veel vrije ruimte) Mijn man deed alle boodschappen, plus we deden wat meer online. Maar ik dacht ik moet toch zelf weer eens wat doen, vond het vervelend dat mijn man alles moest doen en ik was bang dat ik straks niet meer zou durven. Dus ben ik heel voorzichtig weer zelf boodschapjes gaan doen. Heel gericht de noodzakelijke dingen. Ik voel me nog vaak onzeker maar let heel goed op en ik probeer rustige tijden te kiezen. Gelukkig is alles in de winkels in het dorp goed geregeld.

Op visite gaan we niet, bezoek ontvangen we ook niet, alleen komt mijn zus een enkele keer langs maar dan houden we afstand.


En alles blijft steeds weer afwegen wat wel, wat niet.

Ik heb een keer bij gekletst met een vriendin vanaf het balkon. Behalve dat zij op een gegeven moment last van haar nek kreeg, was dat echt heel fijn.


Ik Skype elke week met mijn vriendinnen zodat we wel op de hoogte blijven van elkaar en het voelt ook echt als sociaal contact. Sowieso probeer ik wel zoveel mogelijk te videobellen wat ik normaal life doe.


Vanavond sprak ik een vriend. We gaan proberen of we een keer een eind kunnen lopen op afstand.

bedank voor jullie reacties, ik waardeer het echt! situatie van nu brengt echt wel moeilijke vragen naar boven en bij ons zorg het ook voor meningsverschil. omdat mijn vriend (online) ondernemer is voor hem isoleren is sowieso geen optie;hij werkt samen met zijn broer die wel kleine kinderen heeft die straks weer naar school gaan. het blijft lastig.

Het is lastig om een keuze te maken hoe om te gaan met corona. Inmiddels mogen thuis wonende ouderen weer tot ik geloof 2 contacten gaan, wel met de nodige afstand. En met dezelfde mensen.


Toch is het moeilijk om een beetje gewoon te leven zonder paniekerig te worden, het virus is grillig.

Binnen 1 familie/gezin kan iedereen besmet raken of soms maar 1 persoon daarvan. En het gaat van bijna niet ziek tot ernstig ziek met soms daarna nog (een paar) maanden revalideren.


Thuis werken wordt nog steeds aanbevolen, dat kan ik gelukkig doen.

Mijn partner werkt in het onderwijs, gedeeltelijk digitaal maar soms ook op school, doet de boodschappen en ik probeer niet iedere keer te zeggen heb je je handen al gewassen? Hij weet dat en doet het ook.


Weer meedoen aan het sociale leven lijkt me voor mezelf nog geen optie. Liever nog een half jaar in de pauzestand. Ik weet nu wat ik kan maar niet wat kan ik nadat ik ziek ben geweest door het coronavirus.

De opmerking van een longarts dat het voor mensen met longklachten verstandig is om eerst te kijken hoe het gaat met de versoepeling van de beperkende maatregelen en dan te bekijken of het voor hen ook mogelijkheid is om de regels te versoepelen, sprak me erg aan.


Nu is het voor mij minder moeilijk dan het lijkt omdat ik m'n leven al behoorlijk heb moeten aanpassen aan het feit dat mijn longen op veel dingen te enthousiast reageren.

Werk halve dagen doe een middagdutje; ga beperkt uit, alleen wat ik echt niet wil missen.

Plan altijd om mijn energie goed te verdelen.


Dit lijkt misschien beperkend maar ik geniet dubbel en dwars van de dingen die ik wel kan.

En dat is meer dan je denkt. Ik kan zien, horen, proeven, genieten van de natuur en muziek, genieten van het enthousiasme van andere mensen wanneer ze iets doen, genieten van gezin, familie en vrienden.

Ook kan ik wandelen (niet zo ver als ik wel zou willen maar goed het is wandelen), fietsen elektrisch, zwemmen (nu even niet). Ben vast nog iets vergeten en ben heus niet altijd positief maar ik zoek dan toch naar iets waardoor ik me weer positief kan voelen. Toen ik een keer herstellende was en nog maar een klein stukje buiten kon lopen keek ik DVD 's met natuurwandelingen. Het liefst van plekken waar ik nog nooit geweest was. Zo had ik toch een aangename tijd.


Allemaal veel sterkte met het afwegen van wat kan niet en wat kan wel.


Groetjes Spirit

Het blijft heel lastig allemaal. Van de week via tel met lvp nog gehoord dat ik moet oppassen, ik ben nog te onstabiel en het zou niet handig zijn als ik het oploop. Winkels vermijden en zoveel mogelijk thuis blijven op af en toe een frisse neus na. Toch begin ik me nu erg eenzaam te voelen en mis ik sociale contacten steeds meer. Vanmiddag dit besproken met mijn psycholoog. Tot nu kon ik het nog handelen met bellen en veel afleiding zoeken in en rondom huis. Als je uitzicht heb van bijvoorbeeld over twee weken kan ik iemand weer zien, is het uit te zingen en kan je er naar toe leven. Dat is nu niet zo. Met mijn psycholoog de afspraak/ opdracht gemaakt om toch te kijken of ik met mijn beste vriendin en haar gezin een afspraak kan maken om elkaar toch weer even live te zien en in welke vorm we dat dan kunnen gieten, de regels Zoveel mogelijk in acht nemend. Vind het spannend en hoop op mooi weer, want we hebben bedacht dat ik zaterdag op tuinbezoek kom. Tuin is groot genoeg om afstand te bewaren en heb de sleutel van achterom dus hoef niet door het huis. Het was echt een afweging die we hebben moeten maken en blijf het moeilijk vinden, maar het gemis wordt te groot.

Ik vind het ook steeds moeilijker worden, helemaal nu er makkelijker met de regels worden omgegaan

Zie steeds grotere groepen en drukker wordende winkels.

En als ik dan op tv np1 gisteren 4 "populaire oude knarren" hoor vertellen, 't is een soort griepje en voor de jongeren 't 1e wat ze meemaken aan echte crisis na de hongerwinter en op een manier van:moeten niet zo zeuren!

Dan zakt mij de broek erbij af, wereldwijd crisis en mega groot probleem en 't dan lacherig af doen.. Doet zoveel te kort aan alle mensen die hiermee te maken hebben en krijgen.

Gelukkig zit er een uit knop op de tv, anders was ik nu een tv armer 😅

Dag allemaal, mijn naam is Inge en ben nieuw bij dit forum maar niet nieuw met astma. Die heb ik al sinds kind zijn. Ik ben lid geworden van dit forum omdat ik op zoek ben naar ervaringsverhalen van jullie. Met astma behoor je tot de risicogroep. Zowel partner als twee tieners zijn vanaf het begin thuis. Ikzelf kan vanaf thuis werken, heb een begripvolle werkgever en heb mijzelf mentaal ingesteld dat ik het wel uitzing tot de vaccinatie. Mijn partner denkt erover om weer te beginnen met werken op locatie. Even los van alle adviezen, want die weten we allemaal, is mijn vraag hoe jullie dit oplossen. Want ik ben niet bereid om risico's te nemen. Opties als tijdelijk elders wonen totdat er een vaccinatie is, is een optie. Maar: hoe doen jullie dit? Ik ben op zoek naar praktische oplossingen... Groet, Inge

.........….is een optie. Maar: hoe doen jullie dit? Ik ben op zoek naar praktische oplossingen... Groet, Inge

Ik neem -op advies van de longarts- geen risico en werk daarom niet, laat boodschappen bezorgen en ga wandelen in gebieden waar t niet druk is.

nu woon ik alleen, dus dat is wel gunstig voor dit alles (ga om met 2 zussen, sociaal contact moet je ook hebben, ook dat is van levensbelang)