astma en geen begrip
14-03-2020 om 13:47 uurbeste allemaal,
ik heb ernstig astma, na een opname in december ben ik nu nog steeds herstellende alleen vlot het niet. ik merk dat ik hier heel veel moeite mee heb en ben inmiddels verwezen door mijn huisarts voor psychische begeleiding en de longarts heeft me verwezen naar longrevalidatie. Doordat ik in de zorg werk(doktersassistente) zou je wel verwachten dat er enigzins begrip zou zijn voor mensen in een dergelijke situatie. echter stoot ik nu tegen veel problemen aan. van de bedrijfsarts moet ik opbouwend aan het werk. wat ik ook doe. hoewel ik mn grenzen aangeef wordt daar niet erg op in gegaan. nu mijn behandelplan bekent os voor de psychische begeleiding ( 16 tot 20 wkn 4x 4,5u) wordt helemaal moeilijk gedaan. ik wordt letterlijk gepest, leugens worden verteld en ik krijg alleen maar nog meer negativiteit en stress op mijn bord gegooid dat ik volgens mij bijna tegen een burn out aan hik. zijn er meer mensen die problemen hebben met omgeving/werkplekken, en als "probleem gezien worden?
ik zou graag jullie reacties willen horen en hoe jullie zoiets op gepakt hebben.
Heb deze problemen ook al besproken met de longarts of een andere arts die je vertrouwd?
Misschien kan hij contact opnemen met de bedrijfsarts en duidelijk maken dat de lat te hoog wordt gelegd.
Vraag eens aan je longarts of ze geen aanvraag kan doen voor een longrevalidatiecentrum .weet niet waar je woont ,want dat is natuurlijk ook belangrijk.
Hallo Kaduuk,
Ik herken jou verhaal bijna in zijn geheel, en jij wordt er niet beter op tot dat je hulp krijgt van een specialist. In mijn geval de longarts die de huisarts informeerde en zo mijn balletje ging rollen.
Mijn astma is nog steeds niet onder controle en heb ook nog copd 2 erbij.
Ik heb mij er bij neergelegd, want stress is zeker niet goed.
De psycholoog en later psychiater hebben mij weer op weg geholpen op het maatschappelijke vlak en op acceptatie gebied, maar het grootste deel moet jezelf doen, maar doe dat op jou tempo en laat je zeker niet pushen door bedrijfsarts of werkgever.
Ik wens je heel veel sterkte, want het is en blijft een zware strijd, maar uiteindelijk krijgt de astma/ copd een plaatsje en is het een onderdeel van je nieuwe leven.
👊💪Boemer
dank je boemer!
het allemaal zo frustrerend. ik ben ook kwaad op mezelf omdat veel.dingen niet meer lukken die voorheen heel normaal waren ik kan me daar heel moeilijk bij neerleggen.
mijn longarts had me verwezen naar cirocare, hornerheide. echter vindt daar alles intern plaats. dus dat betekent 6 tot 8 weken daar blijven wat voor mij geen optie is als alleenstaande moeder met een kind van 6.
de longarts heeft me dus nu verwezen naar een longrevalodatieprogramma waar ik 26 maart pas de screening voor krijg, als ik geselecteerd wordt dan gaat dit 6 tot 8 wkn duren 3x per week. echter het psychische deel hiervan doen ze daar dus niet wat bij cirocare wel het geval is. dus ik heb dat apart nu en dat gaat via phi verlopen. gedurende 16 tot 20 wkn 4x 4,5uur per week. Helaas wordt nu enorm moeilijk gedaan hierom omdat ze vinden dat dit allemaal mooi buiten werktijden kan wat dus niet kan.
Hallo Kaduuk,
Jammer dat je niet gesteund wordt door je collega's. Probeer je te focussen op collega's, al is het er maar 1, waarmee je wel goed contact heb.
Met de rest kun je proberen om alleen zakelijk contact over het werk te hebben. Realiseer je steeds, dat alleen jij weet wat je voelt en goed voor jezelf moet zorgen. Anderen weten het altijd beter, zelfs mensen die geen verstand en/of ervaring van longziektes hebben. Je hoeft de keuzes die je maakt om in een betere conditie te komen niet aan iedereen te verantwoorden.
Overleg met je bedrijfsarts hoe je tijd kunt maken voor je revalidatie. Misschien de uren opbouw voor het werk tijdelijk stopzetten?
Het is zoeken naar wat kan je wel en dat is uitproberen. Belangrijk is om voldoende rust in te plannen. Dat was bij mij een valkuil omdat ik gewoon door wilde gaan zoals gebruikelijk.
Nu ik regelmatig rust plan in mijn dag (halve dagen werk) gaat het een stuk beter. Mede door de zorg van longarts, longfysio, longverpleegkundige en huisarts heb ik mijn draai weer gevonden.
Op internet kun je ook veel tips vinden hoe om te gaan met een chronische ziekte.
Lees ook wat je rechten en plichten zijn bij ziekte bijvoorbeeld op:
https://www.arboportaal.nl/onderwerpen/zieke-werknemer
Veel succes en een knuffel.
Groetjes Spirit.
:x :x
Oh @kaduuk wat erg om te lezen, vooral een flashback, voor mij. Zelf ook doktersassistente en in 2016 uitgevallen vanwege mijn astma en een longontsteking. Juist van artsen en zorgcollega’s verwacht je begrip. Dit helaas niet ontvangen, vooral niet toen het allemaal langer duurde en ik uiteindelijk 6ab en 6 prednisolon kuren nodig had om iets op te knappen. Uiteindelijk was een autoimuunziekte mede een boosdoener, van het slecht opknappen. Ook ik heb destijds hulp gezocht, vooral om om te gaan met het onbegrip, juist omdat je eigenlijk anders verwachtte en je zelf ook niet zo in elkaar zit. Uiteindelijk ben ik na 2jaar in de WIA terrecht gekomen, wat ik nog steeds heel moeilijk vind. Ik heb gelukkig een hele goede bedrijfsarts gehad die mij veel gesteund heeft, waar ik eerst probeerde op te bouwen werd het door het onbegrip ook heel lastig en uiteindelijk ging het helemaal niet meer. Ik denk wel eens dat ik met meer steun van het werk verder gekomen was maar dat zullen we niet meer weten. Juist een zieke heeft steun nodig, het kost al genoeg kracht en energie om weer op de been te komen. Onbegrip werkt tegen. Tip bespreek het onbegrip ook met je bedrijfsarts, heb ik ook gedaan en door open te zijn bij de bedrijfsarts heeft ze er alles in haar macht aan gedaan om dit te verhelpen. Helaas heeft het bij mij niet voldoende gewerkt doordat ik echt heel ziek was door autoimuunziekte en ernstig astma, maar voor jou is het misschien nog een optie. Uiteindelijk moet je met mekaar door een deur en ik wens niemand de manier waarop ik uiteindelijk ben genegeerd en “ontslagen” door mijn werk. Heel veel sterkte
Ik herken het voor een deel ook. Geen/weinig begrip van de omgeving.
Ja heel herkenbaar , mensen in de omgeving, sommige vrienden, familie, zelfs ook artsen , psychologen etc , die geen begrip tonen. Uiteraard zijn er ook mensen die het wel begrijpen.
Ik probeer er niet over te praten met mensen die het niet begrijpen, binnen korte tijd weet je wel een beetje wie er wel begrip voor je heeft en wie niet.
Het moeilijkste voor mij waren mijn toenmalige vrienden en familie die niet begrepen waarom ik niet meer werkte..., die vrienden zijn mijn vrienden ook niet meer. (kwam uiteraard niet van de ene op de andere dag).
Familie is toch anders, die kan je niet zomaar even aan de kant zetten, ook al heb ik wel minder contact met ze en dat is een bewuste keuze.
aan iedereen, wat is het fijn om eindelijk met mensen het hier over te hebben die hetzelfde meemaken. helaas is t momenteel zo dat de andere collega zit nu schuilhoudt achter probleemveroorzaker, ze zijn nu ook van alles aan het zoeken en aan het verzinnen om me eruit te krijgen, dus ontslag en ze hebben mijn baas zelfs voor het blok gezet: de rotte appel eruit ( ik) of zij. ik heb een vast contract en werk sowieso halve dagen echter sinds 2 dgn alweer volledig ziekgeschreven. door mijn laatste opname heb ik letterlijk een trauma opgelopen waardoor ik paniek aanvallen ervaar, als ik alleen thuis ben het snachts niet durf te slapen, bang dat ik n aanval krijg, erin blijf en stik. het houdt me onnoemelijk bezig, de spanningen/pesterijen en fysieke aanval hebben het werk hebben ook n stempel gedrukt op me en ben nu compleet overspannen en loop al bijna 5 mnd met burn out achtige klachten hierdoor rond. mijn huisarts en bedrijfsarts zijn reeds op de hoogte hiervan. vorige week vrijdag nog huilend in gestort op het werk en voor mijn gevoel een niet echt steunend gesprek gehad.